Zo laatste schooldag
Oostenrijk, Gröbming
Vanmorgen was ik wakker voor de wekker maar kwam toch moeilijk op gang. Dan hebben we samen Theresa met de auto naar school gebracht want ze ging op chique. Haar diadeem heeft precies de kleuren die in haar jurk zitten.
Staat ze voor de schoolingang te wachten met de trommel met koekjes en wij een paar meter erachter wordt ze vol in de rug gelopen door een grote jongen . Theresa vloog echt door de lucht en landde voorover op haar handen en knieen en de koektrommel die ook door de lucht vloog met een klap op de straat. Mijn zuurverdiende arbeid van het bakken letterlijk aan gruis en de tranen van Theresa vloeide rijkelijk. Wat een verdriet op een voor haar bekangrijke dag. Haar handen deden erg pijn en ik ben met haar meegelopen naar de klas. Eerst mee naar beneden waar ze hun schoenen en jassen doen en dan mee naar boven naar de klas. Uitgelegd aan de juf en die nam Theresa mee en zei haar hoe mooi ze er uit zag waarop Theresa weer opbloeide. Ook zei ze dat de koekjes nog net zo lekker smaken ook al zijn ze kapot. Dan zijn we doorgereden naar Christine was wel een beetje vroeg maar dat mocht de pret niet drukken. Thomas haar man heeft mij mee terug genomen naar Gröbming. Het is vandaag ongelooflijk warm weer volle zon en de sneeeuw verdwijnt dus letterlijk als sneeuw voor de zon. Warme Föhn is al dagen maar wij hadden er weinig last van want bij ons vroor het ook nog steeds in de nacht. Maar afgelopen nacht ook niet meer en er is in de bergen Föhnstorm. Dat is zeer harde warme wind niet goed voor de sneeuw.
Jan is ondertussen Theresa gaan halen en ik heb me nog niet bedacht wat we zouden gaan eten. Ik denk niet dat Theresa veel trek heeft want er waren erg lekkere dingen die de kinderen vanmorgen bij zich hadden.
Dan tussen de middag samen gegeten en eten voot Jannick in de magnetron gezet. In de middag een beetje Ruhe.
Er zijn nog steeds mensen die niet kunnen geloven en willen weten dat we familie zijn. Ik ben 31 jaar samen met Jan en daarvan ondertussen toch ook al weer 20 jaar getrouwd. Niet willen inzien dat ze juist die persoon krenken die hen het meest lief is. We zorgen elke dag voor wat ons lief is met hart en ziel. In ons leven is plaats voor allen die dat willen. Ons leven is geen mijn en zijn ,maar ons leven is zij aan zij. Samen sterk, samen bergen verzetten en juist in deze tijd van bezinning ons leven overdenken en dankbaar voor wat het jaar ons weer heeft gebracht ook al was het niet altijd makkelijk en had het jaar ook zijn verdrietige momenten.
We hadden gelukkig steun van vele mensen en elk klein gebaar heeft ons in de afgelopen moeilijke tijden geholpen. Helaas het minst van vele mensen die ons lief zijn.
Jannick en Ingrid hadden de afgelopen jaren wel wat mentale steun kunnen gebruiken. Het is tenslotte geen eenvoudige opgave om klaar te kunnen komen met de situatie waarin zij zich bevonden. De strijd is nog niet ten einde maar heeft goede vooruitzichten waar we in willen geloven. Een Theresa die een onbezorgde kindertijd had moeten hebben maar die ook heel veel heeft moeten inleveren en die de afgelopen tijd ook ingeknikt was. gelukkig gaat het haar weer goed maar we kunnen haar die 3 jaar niet goed maken. Maar we hebben elkaar en houden samen en een nieuw veel belovend jaar voor de deur .
Het wachten is nu op Sandra die Theresa komt ophalen voor de karateles. Aan boodschappen doen niet meer toegekomen gewoon te weinig tijd tussen . Dan weer wachten op Marco die de Hollandse boodschappen komt afleveren . Morgenochtend komt er niets van wanrt dan is het weer skiles voor Theresa en is het al snel weer 13 uur voor we thuis zijn dan eten maken en eten . Ik hoop maandag dan in de vroege morgen gelijk op weg te kunnen zodat ik ook de verse dingen kan kopen.
Jannick was vrij laat thuis want een collega gaat met pensioen na 35 jaar en had een afscheidsfeestje.
Theresa kwam om half 7 weer thuis en blij dat Papa er was. Vlak erna kwam Marco de Hollandse boodschappen afleveren. Jannick ging weer en Theresa kijkt in bed tv. Wij ook wat tv kijken , de kaarsjes zijn weer aangestoken
WO DIE SEELE HEIMKEHRT, SCHEINT DIE SONNE.
Staat ze voor de schoolingang te wachten met de trommel met koekjes en wij een paar meter erachter wordt ze vol in de rug gelopen door een grote jongen . Theresa vloog echt door de lucht en landde voorover op haar handen en knieen en de koektrommel die ook door de lucht vloog met een klap op de straat. Mijn zuurverdiende arbeid van het bakken letterlijk aan gruis en de tranen van Theresa vloeide rijkelijk. Wat een verdriet op een voor haar bekangrijke dag. Haar handen deden erg pijn en ik ben met haar meegelopen naar de klas. Eerst mee naar beneden waar ze hun schoenen en jassen doen en dan mee naar boven naar de klas. Uitgelegd aan de juf en die nam Theresa mee en zei haar hoe mooi ze er uit zag waarop Theresa weer opbloeide. Ook zei ze dat de koekjes nog net zo lekker smaken ook al zijn ze kapot. Dan zijn we doorgereden naar Christine was wel een beetje vroeg maar dat mocht de pret niet drukken. Thomas haar man heeft mij mee terug genomen naar Gröbming. Het is vandaag ongelooflijk warm weer volle zon en de sneeeuw verdwijnt dus letterlijk als sneeuw voor de zon. Warme Föhn is al dagen maar wij hadden er weinig last van want bij ons vroor het ook nog steeds in de nacht. Maar afgelopen nacht ook niet meer en er is in de bergen Föhnstorm. Dat is zeer harde warme wind niet goed voor de sneeuw.
Jan is ondertussen Theresa gaan halen en ik heb me nog niet bedacht wat we zouden gaan eten. Ik denk niet dat Theresa veel trek heeft want er waren erg lekkere dingen die de kinderen vanmorgen bij zich hadden.
Dan tussen de middag samen gegeten en eten voot Jannick in de magnetron gezet. In de middag een beetje Ruhe.
Er zijn nog steeds mensen die niet kunnen geloven en willen weten dat we familie zijn. Ik ben 31 jaar samen met Jan en daarvan ondertussen toch ook al weer 20 jaar getrouwd. Niet willen inzien dat ze juist die persoon krenken die hen het meest lief is. We zorgen elke dag voor wat ons lief is met hart en ziel. In ons leven is plaats voor allen die dat willen. Ons leven is geen mijn en zijn ,maar ons leven is zij aan zij. Samen sterk, samen bergen verzetten en juist in deze tijd van bezinning ons leven overdenken en dankbaar voor wat het jaar ons weer heeft gebracht ook al was het niet altijd makkelijk en had het jaar ook zijn verdrietige momenten.
We hadden gelukkig steun van vele mensen en elk klein gebaar heeft ons in de afgelopen moeilijke tijden geholpen. Helaas het minst van vele mensen die ons lief zijn.
Jannick en Ingrid hadden de afgelopen jaren wel wat mentale steun kunnen gebruiken. Het is tenslotte geen eenvoudige opgave om klaar te kunnen komen met de situatie waarin zij zich bevonden. De strijd is nog niet ten einde maar heeft goede vooruitzichten waar we in willen geloven. Een Theresa die een onbezorgde kindertijd had moeten hebben maar die ook heel veel heeft moeten inleveren en die de afgelopen tijd ook ingeknikt was. gelukkig gaat het haar weer goed maar we kunnen haar die 3 jaar niet goed maken. Maar we hebben elkaar en houden samen en een nieuw veel belovend jaar voor de deur .
Het wachten is nu op Sandra die Theresa komt ophalen voor de karateles. Aan boodschappen doen niet meer toegekomen gewoon te weinig tijd tussen . Dan weer wachten op Marco die de Hollandse boodschappen komt afleveren . Morgenochtend komt er niets van wanrt dan is het weer skiles voor Theresa en is het al snel weer 13 uur voor we thuis zijn dan eten maken en eten . Ik hoop maandag dan in de vroege morgen gelijk op weg te kunnen zodat ik ook de verse dingen kan kopen.
Jannick was vrij laat thuis want een collega gaat met pensioen na 35 jaar en had een afscheidsfeestje.
Theresa kwam om half 7 weer thuis en blij dat Papa er was. Vlak erna kwam Marco de Hollandse boodschappen afleveren. Jannick ging weer en Theresa kijkt in bed tv. Wij ook wat tv kijken , de kaarsjes zijn weer aangestoken
WO DIE SEELE HEIMKEHRT, SCHEINT DIE SONNE.
Geschreven door Molenaar.ruesink
Al 3 reacties bij dit reisverslag
hoi nicolette weet niet wat gebeurd is maar weet dat je zussen in het Nederlandse veel van je houden en dat we uitkijken naar volgend jaar. liefs van mij en Nance en ook kusjes voor Theresa Sabrina Ingrid en Jannick en natuurlijk Jan
els molenaar 2019-12-20 20:39:49
Wat heb je met die jongen gedaan die haar schopte . Toch zeker even onder handen genomen ? Ze ziet er zo schattig uit in haar drinl, of hoe zo’n jurkje ook heet ! 💕
Anja 2019-12-20 20:43:51
Prachtig plaatje!!!
Annemarieke 2019-12-23 11:25:33
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
