Wat kunnen wij nog zeggen.
Oostenrijk, Gröbming
Eergisteren kregen we antwoord op onze uitnodiging en het is niet wat wij gedacht of gehoopt hadden. We zijn afgestraft vooor onze goede bedoelingen en we staan weer met beide voeten op de grond of eigenlijk zijn we door de grond gezakt. Alles drijfzand.
Ik schrijf al heel veel jaren over ons leven en iedereen van de familie mag daar aan deelnemen. We hoopten zo de afstand naar hen te verkleinen. We hebben geprobeerd om ieder jaar de kinderen en kleinkinderen te zien. Helaas moet daar wel 2 richting verkeer zijn en ook de wil om de contacten en band te behouden. Voor Jan en mij was die nog steeds heel sterk en we hebben gedacht het goed te doen. Gisteren zijn we totaal onderuit gehaald. Jannick is diep getroffen en trekt het zich heel erg aan. Dat zou hij niet moeten want geen van de kinderen heeft ooit aan ons toestenming gevraagd voor wat dan ook in hun leven. Iets wat Jannick wel heeft gedaan en wij hem onze zegen gegeven want ook hij heeft recht om zijn leven te leven.
We hebben hen nooit verboden om te komen en ze waren welkom. Als je overal naar toe kan op vakantie moet het toch ook mogelijk zijn om naar ons een keertje te komen.
Jan is normaal al stil maar de stilte bij hem is nu pijnlijk en ik kan hem niet troosten. Hij draagt al lang brieven bij hem die hem heel dierbaar waren maar nu als een leugen in zijn zak branden. Als je 72 bent wil je terug kijken op een leven en het gevoel hebben dat je het goed hebt gedaan.
Als men het over verwijdering heeft moet men lang terug gaan en ik was niet de rede van het begin van de verwijdering.
Ik kan de verwijdering tussen Jan en zijn kinderen mee vervolgen vanaf 1988 . Niet Jan wilde scheiden zijn vrouw. Hij leefde in Amsterdam daarna bij zijn moeder.
Mijn echtgenoot daar had ik een afspraak mee. We waren uit elkaar gegroeid maar hadden verder geen stress met elkaar. Het enige wat we wel afgesproken hadden was alles buiten de deur en niet onder de neus van de kinderen en niet in mijn ons bed. Nadat hij zich daar niet aan gehouden had heb ik hem uitgenodigd om samen te gaan eten en ik dacht heel naief dat we de regels die we zelf hadden opgesteld konden nakomen in alle volwassenheid. Helaas toen ik zei dat ik de scheiding had aangevraagd en hij vrij was om waar dan ook te gaan is hij van tafel opgestaan en naar zijn geliefde gerend. Ze was mijn vriendin en Jan zijn vrouw.
mijn kinderen mochten naar hun vader wanneer ze wilden van mij en ik heb het nooit verboden. Ook bij hen in huis.
Jan had problemen omdat hij zo ver weg van de kinderen en werk en zo woonde en ik heb hem aangeboden bij mij te komen wonen. We hadden altijd een goede verstandhouding en we waren altijd goede vrienden , We verstonden elkaar zonder woorden. Wij hebben heel veel jaren noodgedwongen in een LAT relatie geleefd. Jan kon alleen met zijn kinderen op vakantie als ik er niet bij was. Als je altijd voor de keus gesteld wordt je kinderen en niet je eigen leven of een eigen leven zonder kinderen vreet dat.
Jan heeft altijd betaald voor zijn kinderen dit in tegenstelling tot de vader van mijn kinderen. Dat we het arm hadden was niet de schuld van Jan of mij. De kinderen van Jan hadden geen klagen konden bij allemaal komen, kregen alles van hun vader wat mogelijk was en alle tijd die hij bschikbaar had. Dat gaf hem zo veel stress op zijn werk want bv had hij 1 dag in de week dat zijn kinderen kwamen en daar was hij niet van af te houden. Dat gaf stress op zijn werk want hij moest vaak dan overwerken en dat deed hij niet. Jan is niet flexibel in die dingen en moet zoals het afgesproken is. Hij heeft later een burnout gekregen . Als je na 25 of zelfs langer jaar op straat wordt gezet en naar een ander bedrijf gaat waar je als oudere niet bij de jongere collegas past en je ipv in de regio in heel Nederland moet gaan werken en je nog niet thuis bent of het piepje ging weer voor een storing dat heeft hem gebroken.
In de loop van de jaren is onze vrienden relatie uitgegroeid naar donor omdat ik graag voor het te laat was nog een kind wilde. Vandaar dat Jannick de naam van mij heeft want Jan wilde in die jaren niets wat hem kon scheiden van zijn kinderen. Ondanks alles kregen wij een LAT relatie die geduurd heeft tot de kinderen groot genoeg waren allemaal opzich zelf waren. In 1999 vonden we de tijd rijp om samen te gaan wonen en we beide het gevoel hadden dat we meer wilden om het te bezegelen.
Ook was het makkelijker om Jan in zijn ernstige depressie te helpen als hij niet meer alleen zou zijn. Dus trouwden we helemaal uit vrije wil en een gevoel van liefde voor elkaar. We hadden tenslotte alle jaren stand gehouden en overleeft. Voor ons was het belangrijkste aan deze dag dat al onze kinderen dus ook de minderjarige getuige zouden zijn. En allen hebben daarin toegestemd en we lieten het verleden achter ons.
Jannick mocht toen kiezen want bij ons huwelijk erkende Jan hem als zijn zoon en kon hij eventueel zijn naam wijzigen. Hij wilde niets veranderen het was wel goed zo. Wat voor hem telde was dat Jan nu officieel zijn vader was en niet alleen zijn voogd. Ondertussen leven Jan en ik meer dan 30 jaar samen en dat is de langste periode in zijn leven. Hij was denk ik een 25 jaar bij zijn ouders vanaf zijn geboorte, hij was denk ik een 15 jaar getrouwd met zijn vrouw en is dus het grootste deel van zijn leven met mij samen. Voor Jannick die heeft de eerste 9 jaren van zijn leven zijn vader in veel dingen moeten missen. Dat kunnen de andere kinderen niet zeggen.
Van het begin af aan hebben we gesproken en gevoeld als al onze kinderen en niet jouw en mijn . Alle kleinkinderen die in de loop van de jaren gekomen zijn hebben dezelfde positie bij ons. Onze rijkdom waren onze kinderen en kleinkinderen. Helaas zoals zo vaak met rijkdom kan je zo maar de rijkdom kwijt raken. Gelukkig hebben we nog wat over en daar gaan we dan maar onze liefde aan geven. Er blijft altijd plaats om rijkdom weer te laten groeien want de liefde blijft.
We zijn in dit geval naar Oostenrijk gegaan maar Jan heeft al van weet ik wanneer Spaans geleerd want hij wilde in Spanje gaan wonen en ik had hem gezegd dat ik het geen probleem vond en mee zou gaan en ben ook Spaans gaan leren. In 2005 kreeg Jannick de kans om naar Oostenrijk te gaan en zijn dromen na te gaan. We hebben hem niet tegen gehouden ook al was hij 14 jaar. Een jaar later dreigde zijn dromen uit elkaar te spatten en na heel veel praten denken besloten we naar Oostenrijk te gaan en eerst op proef. We hadden toen nog geen kleinkinderen en het ging Jan in die tijd al heel slecht wat zijn gezondheid betrof. Er waren veel dingen gebeurd die allen weten. Dingen die we niet zo maar konden vergeten, die ons verscheurd van pijn hebben en we nauwelijks adem konden halen. Maar ons als echtpaar wel sterker gemaakt hebben- Alles kreeg in de loop van de jaren een plaats maar vergeten nee. We hebben niet alles achter gelaten, in Nederland leefde iedereen zijn eigen leven en hadden ons niet meer nodig. Jannick daar en tegen nog wel en ja we zijn voor hem naar Oostenrijk gegaan. We konden wel meer afstand nemen van het verleden en samen iets opbouwen om oud te worden. Qua kliometers denk ik de helft dichterbij dan Spanje vanaf Nederland. We hebben veel jaren een extra appartement ter beschikking gehad en alle kindenen waren welkom helaas werkte dat niet.
Ik heb meermaals aan Jan gevraagd of hij terug naar Nederland wil en hij zegt tot op heden dat hij dat niet wil. Het is een vrije keuze zoals al onze kinderen de vrije keuze hadden om te leven en om te gaan met wie zij willen. Een van mijn kinderen was vele jaren in het buitenland om te wonen en werken. Ik heb altijd gedacht geniet jouw leven doe wat jij wil . Dat heb ik bij elke beslissing die de kinderen gemaakt hebben gedacht. Leef jullie eigen leven en wij leven die van ons.
Afstand is relatief in de winter kan je voor weinig geld vliegen en wij halen ieder af in Salzburg die ons wil bezoeken. Als je wil is er altijd een mouw aan te passen. Wanneer wij in Nederland zijn kan iedereen ons bezoeken en vaak is er ook de mogelijkheid om te overnachten. Meestal weten we het lang van te voren en kondigen het ook aan zo kan iedereen als men dat wil er rekening mee houden. Ik heb Jan altijd gestimuleerd om contact met zijn kinderen te onderhouden , bel even , feliditeer even.
In deze tijd waarin we werkelijk alle steun die men kan geven kunnen gebruiken en niet alleen wij maar ook Jannick en Ingrid. Ik hoop dat niemand voor de keuzes komt te staan waar zij al 2 1/2 jaar voor staan. Waarbij de komende maanden het hardste van allen worden. We hebben God zij dank elkaar want wat hadden zij gemoeten zonder ons? Wie had er voor Theresa willen zorgen? Had een van de andere kinderen gelijke problemen gehad dan waren we daarvoor naar Nederland gekomen.
Ik wil geen energie meer verspillen als ik na al die jaren nog altijd de boze stiefmoeder ben en de heks die de kleinkinderen te na komt. Leef jullie leven met jullie kinderen , wij beletten het jullie niet. We vragen niet of jullie voor ons willen zorgen want dat doen gelukkig Ingrid en Jannick al. Ondanks hun eigen grote leed . Misschien een keer alles lezen en tussen de regels door lezen en dan en mening vormen zonder mensen tot in het diepst van hun ziel te kwetsen. Is dit te emotioneel?? Voor mij voelt dat niet zo want ik voel op dit moment niets en je vader is even onbereikbaar die kan het niet plaatsen. Maar ik sta achter hem dat doe ik al meer dan 30 jaar en niet voor hem om te beletten dat hij gaat.
Ik dank elke dag dat Jan zo goed in het leven is terug gekomen al blijft het een dag tot dag situatie. Jan is 72 en ik bijna 65 jaar. Wat zou ik graag even willen kijken hoe het jullie allemaal op die leeftijd vergaat -
Jullie leven zeer dicht bij elkaar met broers en zussen en alle aanhang ( stief) moeder en (stief) vader neefjes en nichtjes een totaal grote familie geniet daarvan ipv jullie frustraties af te reageren op ons. Hoe vaak kwamen jullie bij ons voorbij toen wij in Nederland woonden?
Ik neem afstand en ga verder met ons leven, er is altijd een achterdeur als de voordeur gesloten is. En liefde die je voelt verdwijnt niet zo maar en kan altijd weer gevoed worden. Helaas de tijd is voor ons knap ook al wllen we beide 100 minstens worden. We zijn nu blij met elke dag .
Ja ik ben ouderwets , ik heb regels die had ik al toen mijn kinderen klein waren en heb ze ook met regels opgevoed. Als Theresa en Sabrina bij ons zijn heb ik die gelijke regels nog steeds. En die gelden dus voor alle kleinkinderen. Noem je dat emotioneel? Dan moet je nog eens in een woordenboek kijken wat dat woord betekend. Bij ons gelden gelijke monniken en gelijke kappen. Theresa en Sabrina mogen ook niet alle koek die op tafel wordt gezet voor ALLE gasten niet achter elkaar naar binnen werken. Normaal zegt een ouder daar iets van. Dat een het niet naar de zin had bij ons dat had ze aan zichzelf te danken denk ik. De enige momenten dat we samen waren en het gezellig hadden was in het zwembad dan had ze geen telefoon en internet en had ze het naar haar zin. Voor de rest van de dag lag ze op bed in haar kamer met telefoon. Ze was niet bereid om aan tafel te komen met eten en dat moesten we meermaals vragen. Ik ben blij dat ook Ingrid en Jannick daar waren anders zou je nog gaan denken dat er sexueel misbruik plaats heeft gevonden want oh wat voelt ze zich niet begrepen en onveilig en wat dan ook. Jannick was degene die haar uiteindelijk door te verzoeken om aan tafel te komen eten en daarna om te eten zonder haar telefoon. Ik ben om half 1 in de nacht gaan vragen of het eindelijk mogelijk was om de telefoon weg te doen en te gaan slapen. Toen zoals zo vaak op de camping het internet weg viel was het voor haar over en wilde ze naar huis.,
We hebben nog wel een dagje uit gedaan en zo ver ik weet had ze het naar haar zin nu ik het na lees op 23 oktober 2018 al was het hoofdzakelijk wij doen iets en zij doet haar eigen ding. Daar hadden wij geen moeite mee en ze kon haar eigen ding doen. Maar kom niet aan dat ze het bij ons zo slecht heeft gehad.
Ik heb ook nog eens de film , het boek en alle fotos bekeken van het familieweekend toen Jan 70 werd. Zo ver ik kon bepalen geen misklank , als enige wat ik kon vinden was dat een volwassene niet aan het paasontbijt wilde komen om de dag gezamelijk met zijn allen te beginnen. Wat toevallig de vader van de kinderen die ons nu beschuldigen dat ze angst voor ons hebben. Maar nogmaals wij hebben genoten en dat gevoel neemt neimand ons meer af. Ik dacht zelfs dat we dat nog een keer met zijn allen konden beleven. Nu zullen we het ons herinneren als en afscheid uit ons oude leven.
En doe niet zo emotioneel schrijven en daarbij huilen, nee ik schrijf emotieloos en tranen die vergieten we niet meer die bewaren we voor andere momenten is ons leven.
Omdat we na de afgelopen 30 jaar niet meer onze mond willen houden en de zwarte piet weer voor de rest van ons leven meekrijgen maak ik het openbaar voor alle kinderen kleinkinderen broers en zussen. Ik maak ook de leuke dingen openbaar en nu dan maar ook de niet leuke dingen. Daarmee maak ik nu ook ons standpunt duidelijk. Niemand hoeft met ons te leven en aangezien 1 weekend al ernstige problemen voor kinderen en kleinkinderen opleverd. Wij willen niet d erede zijn dat hun zieltjes beschadigd worden dat kunnen de ouders zelf denk ik het beste. Zoals ze hier zeggen Auf wiedersehen of tschuss. De deur is open voor allen die ons nog wel als ouders of grootouders willen hebben.
Mijn uitnodiging
Hoi kinders
aangezien het erg leuk was met het 70 jarige feest van Jan lijkt het ons leuk om weer eens een weekend te plannen. (ik word tenslotte ook 65 dit jaar) Ik zou dan voor het paasweekend 10 tot 13 april voorstellen Ik wil graag snel van jullie horen hoe jullie daar tegenover staan .Ik stel voor om per volwassene te betalen en wil graag weten hoeveel jullie max willen uitgeven voor die dagen. Op dit moment heb ik iets heel bijzonders gevonden in Rotterdam op een schip , Voor Jannick met familie zal het waarschijnlijk niet gaan lukken omdat dan vrij kort ervoor Sabrina geopereerd gaat worden.
Zoals het er nu uitziet gaat Sabrina okt/nov dit jaar voor een hersenoperatie waarbij metingen over dagen worden in de hersenen worden vastgelegd . Dan wordt bekeken of ze voor een speciale laser in aanmerking komt . Deze therapie gaan 3 ziekenhuizen in Europa uitvoeren oa wenen. Dat zal een schonender operatie zijn met minder risico maar omdat de artsen ingeschoold moeten worden wordt dat niet voor februari. Als blijkt bij de metingen dat de laser niet gebruikt kan worden (een laser kan niet om de hoek) gaat de grote hersenoperatie gelijk plaatsvinden . De bedoeling is dat al het verkeerd aangelegde hersenweefsel wordt weggenomen.Dus jullie begrijpen dat zij absoluut nog niets kunnen zeggen en ik ga er van uit dat zij niet kunnen komen.De operatie is gevaarlijk en het weefsel is in een gebied die 9 van de 10 ziekenhuizen die deze operaties doen nee zeggen. Zonder operatie heeft Sabrina geen toekomst en de vraag is of ze dat erna wel zal hebben.
Dus wij zien jullie antwoord wel verschijnen.
Groetjes Mama , Papa , Jan of wel Nicolette
De mail die als antwoord kwam aangezien wij altijd de zwarte piet toegespeeld krijgen en ik al veel jaren schrijf over de leuke dingen dan nu ook maar over de minder leuke dingen.
Hoi Nicolette,
Het spijt me enorm om het te moeten zeggen, maar wij zien het niet zitten om een weekend door te brengen met jullie. De enige reden daarvoor is dat we je woedeuitbarstingen niet meer kunnen verdragen. Bo is bang voor je geworden nadat we Nina bij jullie in Zeeland hebben gebracht ( vanwegen de koekjes, je reactie was werkelijk uit den boze.... dat zijn altijd momenten dat we eigenlijk het liefst direct vertrekken.... ) Nina ziet het ook niet zitten. Ze voelde zich niet gewenst en niet geliefd en onveilig door je woede uitbarstingen in Zeeland.... het was niet de wifi waarom ze weg wilde.... het is triest ja en ik weet nu al dat je nu of heel boos gaat worden of heel verdrietig.....
Maar ik moet eerlijk zijn. Het is ook niks nieuws! Ik ken je niet anders en ik weet dat iedereen op z'n tenen loopt in jou gezelschap, want ja wanneer gaat ze weer over de rooie....
We hebben je altijd geaccepteerd zoals je bent en dat zal ik blijven doen. Je kan je emoties nu eenmaal niet reguleren. Maar zelfs bij mij is nu de maat een beetje vol. Je woede uitbarstingen overheersen de leuke en gezellige momenten. Zo wordt een gezellig weekendje met z'n allen niet leuk.
De enige keer dat ik je ontzettend relaxed vond was vorig jaar maart toen ik met Angela bij jullie was! Je hebt natuurlijk je humor en gastvrijheid en vrijgevigheid ( ben nog steeds erg blij met m'n geweitjes) maar nogmaals, je boosheid en stress overheerst eigenlijk altijd... sorry....
Nu zit ik te huilen, want ik wil niet kwaad spreken ( leuke woordspeling ) en ik ben me er bewust van dat ik mezelf nu ook een weekend met m'n vader ontneem.... ik heb het al vaker gezegd, maar het feit dat jullie 6 kinderen en meerdere kleinkinderen achtergelaten hebben, steekt nog steeds na 12 jaar. En vorig jaar oktober kwam ineens het besef dat we vervreemd zijn van elkaar, daar word ik verdrietig van.
Laat alsjeblieft deze mail eerst doordringen, rusten, weet ik veel, maar probeer een keer niet direct uit je pan te gaan en laten we er later op terug komen... maar ik vond het nodig om dit nu eerlijk te zeggen... je hoeft er helemaal niets mee te doen, het is mijn gevoel maar...
Wat we wel heel erg leuk zouden vinden is een dag met elkaar doorbrengen en lekker ergens eten ofzo als jullie in Nederland zijn. Ik hoop niet dat je eerste reactie gelijk zal zijn dat je daarvoor niet naar Nederland komt....
Ik bel je snel even! Moet zo werken!
Heel veel liefs en knuffels
Ik schrijf al heel veel jaren over ons leven en iedereen van de familie mag daar aan deelnemen. We hoopten zo de afstand naar hen te verkleinen. We hebben geprobeerd om ieder jaar de kinderen en kleinkinderen te zien. Helaas moet daar wel 2 richting verkeer zijn en ook de wil om de contacten en band te behouden. Voor Jan en mij was die nog steeds heel sterk en we hebben gedacht het goed te doen. Gisteren zijn we totaal onderuit gehaald. Jannick is diep getroffen en trekt het zich heel erg aan. Dat zou hij niet moeten want geen van de kinderen heeft ooit aan ons toestenming gevraagd voor wat dan ook in hun leven. Iets wat Jannick wel heeft gedaan en wij hem onze zegen gegeven want ook hij heeft recht om zijn leven te leven.
We hebben hen nooit verboden om te komen en ze waren welkom. Als je overal naar toe kan op vakantie moet het toch ook mogelijk zijn om naar ons een keertje te komen.
Jan is normaal al stil maar de stilte bij hem is nu pijnlijk en ik kan hem niet troosten. Hij draagt al lang brieven bij hem die hem heel dierbaar waren maar nu als een leugen in zijn zak branden. Als je 72 bent wil je terug kijken op een leven en het gevoel hebben dat je het goed hebt gedaan.
Als men het over verwijdering heeft moet men lang terug gaan en ik was niet de rede van het begin van de verwijdering.
Ik kan de verwijdering tussen Jan en zijn kinderen mee vervolgen vanaf 1988 . Niet Jan wilde scheiden zijn vrouw. Hij leefde in Amsterdam daarna bij zijn moeder.
Mijn echtgenoot daar had ik een afspraak mee. We waren uit elkaar gegroeid maar hadden verder geen stress met elkaar. Het enige wat we wel afgesproken hadden was alles buiten de deur en niet onder de neus van de kinderen en niet in mijn ons bed. Nadat hij zich daar niet aan gehouden had heb ik hem uitgenodigd om samen te gaan eten en ik dacht heel naief dat we de regels die we zelf hadden opgesteld konden nakomen in alle volwassenheid. Helaas toen ik zei dat ik de scheiding had aangevraagd en hij vrij was om waar dan ook te gaan is hij van tafel opgestaan en naar zijn geliefde gerend. Ze was mijn vriendin en Jan zijn vrouw.
mijn kinderen mochten naar hun vader wanneer ze wilden van mij en ik heb het nooit verboden. Ook bij hen in huis.
Jan had problemen omdat hij zo ver weg van de kinderen en werk en zo woonde en ik heb hem aangeboden bij mij te komen wonen. We hadden altijd een goede verstandhouding en we waren altijd goede vrienden , We verstonden elkaar zonder woorden. Wij hebben heel veel jaren noodgedwongen in een LAT relatie geleefd. Jan kon alleen met zijn kinderen op vakantie als ik er niet bij was. Als je altijd voor de keus gesteld wordt je kinderen en niet je eigen leven of een eigen leven zonder kinderen vreet dat.
Jan heeft altijd betaald voor zijn kinderen dit in tegenstelling tot de vader van mijn kinderen. Dat we het arm hadden was niet de schuld van Jan of mij. De kinderen van Jan hadden geen klagen konden bij allemaal komen, kregen alles van hun vader wat mogelijk was en alle tijd die hij bschikbaar had. Dat gaf hem zo veel stress op zijn werk want bv had hij 1 dag in de week dat zijn kinderen kwamen en daar was hij niet van af te houden. Dat gaf stress op zijn werk want hij moest vaak dan overwerken en dat deed hij niet. Jan is niet flexibel in die dingen en moet zoals het afgesproken is. Hij heeft later een burnout gekregen . Als je na 25 of zelfs langer jaar op straat wordt gezet en naar een ander bedrijf gaat waar je als oudere niet bij de jongere collegas past en je ipv in de regio in heel Nederland moet gaan werken en je nog niet thuis bent of het piepje ging weer voor een storing dat heeft hem gebroken.
In de loop van de jaren is onze vrienden relatie uitgegroeid naar donor omdat ik graag voor het te laat was nog een kind wilde. Vandaar dat Jannick de naam van mij heeft want Jan wilde in die jaren niets wat hem kon scheiden van zijn kinderen. Ondanks alles kregen wij een LAT relatie die geduurd heeft tot de kinderen groot genoeg waren allemaal opzich zelf waren. In 1999 vonden we de tijd rijp om samen te gaan wonen en we beide het gevoel hadden dat we meer wilden om het te bezegelen.
Ook was het makkelijker om Jan in zijn ernstige depressie te helpen als hij niet meer alleen zou zijn. Dus trouwden we helemaal uit vrije wil en een gevoel van liefde voor elkaar. We hadden tenslotte alle jaren stand gehouden en overleeft. Voor ons was het belangrijkste aan deze dag dat al onze kinderen dus ook de minderjarige getuige zouden zijn. En allen hebben daarin toegestemd en we lieten het verleden achter ons.
Jannick mocht toen kiezen want bij ons huwelijk erkende Jan hem als zijn zoon en kon hij eventueel zijn naam wijzigen. Hij wilde niets veranderen het was wel goed zo. Wat voor hem telde was dat Jan nu officieel zijn vader was en niet alleen zijn voogd. Ondertussen leven Jan en ik meer dan 30 jaar samen en dat is de langste periode in zijn leven. Hij was denk ik een 25 jaar bij zijn ouders vanaf zijn geboorte, hij was denk ik een 15 jaar getrouwd met zijn vrouw en is dus het grootste deel van zijn leven met mij samen. Voor Jannick die heeft de eerste 9 jaren van zijn leven zijn vader in veel dingen moeten missen. Dat kunnen de andere kinderen niet zeggen.
Van het begin af aan hebben we gesproken en gevoeld als al onze kinderen en niet jouw en mijn . Alle kleinkinderen die in de loop van de jaren gekomen zijn hebben dezelfde positie bij ons. Onze rijkdom waren onze kinderen en kleinkinderen. Helaas zoals zo vaak met rijkdom kan je zo maar de rijkdom kwijt raken. Gelukkig hebben we nog wat over en daar gaan we dan maar onze liefde aan geven. Er blijft altijd plaats om rijkdom weer te laten groeien want de liefde blijft.
We zijn in dit geval naar Oostenrijk gegaan maar Jan heeft al van weet ik wanneer Spaans geleerd want hij wilde in Spanje gaan wonen en ik had hem gezegd dat ik het geen probleem vond en mee zou gaan en ben ook Spaans gaan leren. In 2005 kreeg Jannick de kans om naar Oostenrijk te gaan en zijn dromen na te gaan. We hebben hem niet tegen gehouden ook al was hij 14 jaar. Een jaar later dreigde zijn dromen uit elkaar te spatten en na heel veel praten denken besloten we naar Oostenrijk te gaan en eerst op proef. We hadden toen nog geen kleinkinderen en het ging Jan in die tijd al heel slecht wat zijn gezondheid betrof. Er waren veel dingen gebeurd die allen weten. Dingen die we niet zo maar konden vergeten, die ons verscheurd van pijn hebben en we nauwelijks adem konden halen. Maar ons als echtpaar wel sterker gemaakt hebben- Alles kreeg in de loop van de jaren een plaats maar vergeten nee. We hebben niet alles achter gelaten, in Nederland leefde iedereen zijn eigen leven en hadden ons niet meer nodig. Jannick daar en tegen nog wel en ja we zijn voor hem naar Oostenrijk gegaan. We konden wel meer afstand nemen van het verleden en samen iets opbouwen om oud te worden. Qua kliometers denk ik de helft dichterbij dan Spanje vanaf Nederland. We hebben veel jaren een extra appartement ter beschikking gehad en alle kindenen waren welkom helaas werkte dat niet.
Ik heb meermaals aan Jan gevraagd of hij terug naar Nederland wil en hij zegt tot op heden dat hij dat niet wil. Het is een vrije keuze zoals al onze kinderen de vrije keuze hadden om te leven en om te gaan met wie zij willen. Een van mijn kinderen was vele jaren in het buitenland om te wonen en werken. Ik heb altijd gedacht geniet jouw leven doe wat jij wil . Dat heb ik bij elke beslissing die de kinderen gemaakt hebben gedacht. Leef jullie eigen leven en wij leven die van ons.
Afstand is relatief in de winter kan je voor weinig geld vliegen en wij halen ieder af in Salzburg die ons wil bezoeken. Als je wil is er altijd een mouw aan te passen. Wanneer wij in Nederland zijn kan iedereen ons bezoeken en vaak is er ook de mogelijkheid om te overnachten. Meestal weten we het lang van te voren en kondigen het ook aan zo kan iedereen als men dat wil er rekening mee houden. Ik heb Jan altijd gestimuleerd om contact met zijn kinderen te onderhouden , bel even , feliditeer even.
In deze tijd waarin we werkelijk alle steun die men kan geven kunnen gebruiken en niet alleen wij maar ook Jannick en Ingrid. Ik hoop dat niemand voor de keuzes komt te staan waar zij al 2 1/2 jaar voor staan. Waarbij de komende maanden het hardste van allen worden. We hebben God zij dank elkaar want wat hadden zij gemoeten zonder ons? Wie had er voor Theresa willen zorgen? Had een van de andere kinderen gelijke problemen gehad dan waren we daarvoor naar Nederland gekomen.
Ik wil geen energie meer verspillen als ik na al die jaren nog altijd de boze stiefmoeder ben en de heks die de kleinkinderen te na komt. Leef jullie leven met jullie kinderen , wij beletten het jullie niet. We vragen niet of jullie voor ons willen zorgen want dat doen gelukkig Ingrid en Jannick al. Ondanks hun eigen grote leed . Misschien een keer alles lezen en tussen de regels door lezen en dan en mening vormen zonder mensen tot in het diepst van hun ziel te kwetsen. Is dit te emotioneel?? Voor mij voelt dat niet zo want ik voel op dit moment niets en je vader is even onbereikbaar die kan het niet plaatsen. Maar ik sta achter hem dat doe ik al meer dan 30 jaar en niet voor hem om te beletten dat hij gaat.
Ik dank elke dag dat Jan zo goed in het leven is terug gekomen al blijft het een dag tot dag situatie. Jan is 72 en ik bijna 65 jaar. Wat zou ik graag even willen kijken hoe het jullie allemaal op die leeftijd vergaat -
Jullie leven zeer dicht bij elkaar met broers en zussen en alle aanhang ( stief) moeder en (stief) vader neefjes en nichtjes een totaal grote familie geniet daarvan ipv jullie frustraties af te reageren op ons. Hoe vaak kwamen jullie bij ons voorbij toen wij in Nederland woonden?
Ik neem afstand en ga verder met ons leven, er is altijd een achterdeur als de voordeur gesloten is. En liefde die je voelt verdwijnt niet zo maar en kan altijd weer gevoed worden. Helaas de tijd is voor ons knap ook al wllen we beide 100 minstens worden. We zijn nu blij met elke dag .
Ja ik ben ouderwets , ik heb regels die had ik al toen mijn kinderen klein waren en heb ze ook met regels opgevoed. Als Theresa en Sabrina bij ons zijn heb ik die gelijke regels nog steeds. En die gelden dus voor alle kleinkinderen. Noem je dat emotioneel? Dan moet je nog eens in een woordenboek kijken wat dat woord betekend. Bij ons gelden gelijke monniken en gelijke kappen. Theresa en Sabrina mogen ook niet alle koek die op tafel wordt gezet voor ALLE gasten niet achter elkaar naar binnen werken. Normaal zegt een ouder daar iets van. Dat een het niet naar de zin had bij ons dat had ze aan zichzelf te danken denk ik. De enige momenten dat we samen waren en het gezellig hadden was in het zwembad dan had ze geen telefoon en internet en had ze het naar haar zin. Voor de rest van de dag lag ze op bed in haar kamer met telefoon. Ze was niet bereid om aan tafel te komen met eten en dat moesten we meermaals vragen. Ik ben blij dat ook Ingrid en Jannick daar waren anders zou je nog gaan denken dat er sexueel misbruik plaats heeft gevonden want oh wat voelt ze zich niet begrepen en onveilig en wat dan ook. Jannick was degene die haar uiteindelijk door te verzoeken om aan tafel te komen eten en daarna om te eten zonder haar telefoon. Ik ben om half 1 in de nacht gaan vragen of het eindelijk mogelijk was om de telefoon weg te doen en te gaan slapen. Toen zoals zo vaak op de camping het internet weg viel was het voor haar over en wilde ze naar huis.,
We hebben nog wel een dagje uit gedaan en zo ver ik weet had ze het naar haar zin nu ik het na lees op 23 oktober 2018 al was het hoofdzakelijk wij doen iets en zij doet haar eigen ding. Daar hadden wij geen moeite mee en ze kon haar eigen ding doen. Maar kom niet aan dat ze het bij ons zo slecht heeft gehad.
Ik heb ook nog eens de film , het boek en alle fotos bekeken van het familieweekend toen Jan 70 werd. Zo ver ik kon bepalen geen misklank , als enige wat ik kon vinden was dat een volwassene niet aan het paasontbijt wilde komen om de dag gezamelijk met zijn allen te beginnen. Wat toevallig de vader van de kinderen die ons nu beschuldigen dat ze angst voor ons hebben. Maar nogmaals wij hebben genoten en dat gevoel neemt neimand ons meer af. Ik dacht zelfs dat we dat nog een keer met zijn allen konden beleven. Nu zullen we het ons herinneren als en afscheid uit ons oude leven.
En doe niet zo emotioneel schrijven en daarbij huilen, nee ik schrijf emotieloos en tranen die vergieten we niet meer die bewaren we voor andere momenten is ons leven.
Omdat we na de afgelopen 30 jaar niet meer onze mond willen houden en de zwarte piet weer voor de rest van ons leven meekrijgen maak ik het openbaar voor alle kinderen kleinkinderen broers en zussen. Ik maak ook de leuke dingen openbaar en nu dan maar ook de niet leuke dingen. Daarmee maak ik nu ook ons standpunt duidelijk. Niemand hoeft met ons te leven en aangezien 1 weekend al ernstige problemen voor kinderen en kleinkinderen opleverd. Wij willen niet d erede zijn dat hun zieltjes beschadigd worden dat kunnen de ouders zelf denk ik het beste. Zoals ze hier zeggen Auf wiedersehen of tschuss. De deur is open voor allen die ons nog wel als ouders of grootouders willen hebben.
Mijn uitnodiging
Hoi kinders
aangezien het erg leuk was met het 70 jarige feest van Jan lijkt het ons leuk om weer eens een weekend te plannen. (ik word tenslotte ook 65 dit jaar) Ik zou dan voor het paasweekend 10 tot 13 april voorstellen Ik wil graag snel van jullie horen hoe jullie daar tegenover staan .Ik stel voor om per volwassene te betalen en wil graag weten hoeveel jullie max willen uitgeven voor die dagen. Op dit moment heb ik iets heel bijzonders gevonden in Rotterdam op een schip , Voor Jannick met familie zal het waarschijnlijk niet gaan lukken omdat dan vrij kort ervoor Sabrina geopereerd gaat worden.
Zoals het er nu uitziet gaat Sabrina okt/nov dit jaar voor een hersenoperatie waarbij metingen over dagen worden in de hersenen worden vastgelegd . Dan wordt bekeken of ze voor een speciale laser in aanmerking komt . Deze therapie gaan 3 ziekenhuizen in Europa uitvoeren oa wenen. Dat zal een schonender operatie zijn met minder risico maar omdat de artsen ingeschoold moeten worden wordt dat niet voor februari. Als blijkt bij de metingen dat de laser niet gebruikt kan worden (een laser kan niet om de hoek) gaat de grote hersenoperatie gelijk plaatsvinden . De bedoeling is dat al het verkeerd aangelegde hersenweefsel wordt weggenomen.Dus jullie begrijpen dat zij absoluut nog niets kunnen zeggen en ik ga er van uit dat zij niet kunnen komen.De operatie is gevaarlijk en het weefsel is in een gebied die 9 van de 10 ziekenhuizen die deze operaties doen nee zeggen. Zonder operatie heeft Sabrina geen toekomst en de vraag is of ze dat erna wel zal hebben.
Dus wij zien jullie antwoord wel verschijnen.
Groetjes Mama , Papa , Jan of wel Nicolette
De mail die als antwoord kwam aangezien wij altijd de zwarte piet toegespeeld krijgen en ik al veel jaren schrijf over de leuke dingen dan nu ook maar over de minder leuke dingen.
Hoi Nicolette,
Het spijt me enorm om het te moeten zeggen, maar wij zien het niet zitten om een weekend door te brengen met jullie. De enige reden daarvoor is dat we je woedeuitbarstingen niet meer kunnen verdragen. Bo is bang voor je geworden nadat we Nina bij jullie in Zeeland hebben gebracht ( vanwegen de koekjes, je reactie was werkelijk uit den boze.... dat zijn altijd momenten dat we eigenlijk het liefst direct vertrekken.... ) Nina ziet het ook niet zitten. Ze voelde zich niet gewenst en niet geliefd en onveilig door je woede uitbarstingen in Zeeland.... het was niet de wifi waarom ze weg wilde.... het is triest ja en ik weet nu al dat je nu of heel boos gaat worden of heel verdrietig.....
Maar ik moet eerlijk zijn. Het is ook niks nieuws! Ik ken je niet anders en ik weet dat iedereen op z'n tenen loopt in jou gezelschap, want ja wanneer gaat ze weer over de rooie....
We hebben je altijd geaccepteerd zoals je bent en dat zal ik blijven doen. Je kan je emoties nu eenmaal niet reguleren. Maar zelfs bij mij is nu de maat een beetje vol. Je woede uitbarstingen overheersen de leuke en gezellige momenten. Zo wordt een gezellig weekendje met z'n allen niet leuk.
De enige keer dat ik je ontzettend relaxed vond was vorig jaar maart toen ik met Angela bij jullie was! Je hebt natuurlijk je humor en gastvrijheid en vrijgevigheid ( ben nog steeds erg blij met m'n geweitjes) maar nogmaals, je boosheid en stress overheerst eigenlijk altijd... sorry....
Nu zit ik te huilen, want ik wil niet kwaad spreken ( leuke woordspeling ) en ik ben me er bewust van dat ik mezelf nu ook een weekend met m'n vader ontneem.... ik heb het al vaker gezegd, maar het feit dat jullie 6 kinderen en meerdere kleinkinderen achtergelaten hebben, steekt nog steeds na 12 jaar. En vorig jaar oktober kwam ineens het besef dat we vervreemd zijn van elkaar, daar word ik verdrietig van.
Laat alsjeblieft deze mail eerst doordringen, rusten, weet ik veel, maar probeer een keer niet direct uit je pan te gaan en laten we er later op terug komen... maar ik vond het nodig om dit nu eerlijk te zeggen... je hoeft er helemaal niets mee te doen, het is mijn gevoel maar...
Wat we wel heel erg leuk zouden vinden is een dag met elkaar doorbrengen en lekker ergens eten ofzo als jullie in Nederland zijn. Ik hoop niet dat je eerste reactie gelijk zal zijn dat je daarvoor niet naar Nederland komt....
Ik bel je snel even! Moet zo werken!
Heel veel liefs en knuffels
Geschreven door Molenaar.ruesink
Al 8 reacties bij dit reisverslag
Niet om het een of ander dit kan beter niet zo besproken worden, maar als er toch gal gespuugd wordt een woede uit barsting kan verschillende oorzaken hebben je kan daar dan naar vragen en niet direct conclusie trekken. Ik kom nog graag bij jullie en doen altijd je best kan eigenlijk weinig mensen bedenken die voor zoveel mensen klaar staan. Daar komen zelf nog wel een keer achter. Nooit vergeet je een van de kinderen en klein kinderen als ze jarig zijn denk van af de andere kanten dat een stuk minder is. Als je dan in Nederland bent moet er nog gekeken worden of ze tijd hebben voor vader en of moeder schandalig. Bedenk mensen je heb er maar een en wees er zuinig op ik had gewild dat ik mijn moeder nog bij had of langer gehad had. Zo dit is gezegd en nu zit ik te janken
Erna 2019-07-06 10:45:21
Ik hoor niet bij de fam maar😘 Gebruik je liefde en energie voor de gene die ervan genieten en warderen.
Marjanne 2019-07-06 11:58:33
hoi Nicolette wij hebben al telefonisch contact gehad en elkaar gesproken maar moet toch ook nog van mijn hart dat wat Erna schrijft zo waar is zou willen dat ik een dag met jullie kinderen kon ruilen om mijn moeder nog een dagje te mogen bezoeken. je hebt er maar een en voor je het weet geen en dan ga je nadenken. dikke kus van Nance en mij.
els molenaar 2019-07-06 15:34:23
Als je me dan toch openbaar onderuit wilt halen, zorg dan dat je feiten kloppen. Walgelijk dit! Wanneer zijn jullie precies naar Oostenrijk vertrokken bijvoorbeeld????? Volgens mij waren er toch al wat kleinkinderen hoor....
Bianca 2019-07-06 18:24:43
En eigenlijk is het nog veel en veel triester dat je mijn kinderen, jullie kleinkinderen onderuit haalt.... jezus! Bo at een koekje die hij van zijn allerliefste oom Jannick had gekregen omdat hij die aan IEDEREEN aan het uitdelen was!!! Volgens jou was het niet het juiste moment en Bo krijgt de volle laag, hij werd verloren gescholden.... een ventje van 4..... Hij heeft het er nog over als hij die stomme roze koeken ziet! En Nina kan zich prima vermaken zonder wifi!!! Maar dan moet ze wel in het juiste gezelschap zijn...
Bianca 2019-07-06 18:48:49
Trouwens leuk zo'n familiegeschiedenis, maar waar staat nou echt iets over JOUW woedeaanvallen????? Missing the point...
Bianca 2019-07-06 19:17:59
Ik zie het verleden toch een stuk anders dan dat jij het nu schept en ben het helemaal niet eens hoe je nu reageer. Ja het is een dagboek voor jou en je mag schrijven wat je wil maar ik ben er helemaal niet mee eens hoe je over het verleden schrijft klop niet en waar ik echt niet tegen kan is dat je iedereen persoonlijk aanval .,Dit stuur ik alleen ivm al mijn kinderen , dat doet mijn pijn en daar ben ik klaar mee
Dennis Ruesink 2019-07-07 01:34:09
Beste Erna en Els, Nicolette is NIET mijn moeder! Jullie trekken conclusies terwijl jullie maar 1 kant van het verhaal kennen. Had ik als kind aan Nicolette moeten vragen waarom ze meerdere keren bij mijn moeder voor de deur stond te gillen dat ze mijn moeder en haar kinderen zou vermoorden??? Had ik moeten vragen waarom ze door de politie opgehaald werd??? Wat een kortzichtige reacties van jullie. Misschien moet Nicolette eens gaan bedenken waarom er 6 van de 7 kinderen geen tot weinig contact willen.... Dan doe je als "moeder" toch echt iets niet goed hoor! Ik ben werkelijk woedend!!!!! En altijd voor iedereen klaarstaan?! Toen ik op ic voor m'n leven lag te vechten terwijl m'n vriend en zoon net begraven waren, TOEN IS ZE DOODLEUK OP VAKANTIE GEGAAN!!!!! Oh en Nicolette, dat jouw zieke geest bij het woord onveilig gelijk aan seksueel misbruik denkt, vind ik een tikkeltje vreemd. Ik kan een voorbeeld geven: Je liet Nina alleen achter in het zwembad. Zij wist de weg niet naar de kluisjes en ze wist niet waar de auto stond, waar je met moeite op haar stond te wachten. Dat voelt onveilig voor Nina en ze raakt daarvan in paniek. Als je haar zou kennen, dan zou je dat weten. Een beetje geduld en aandacht had leuk geweest. En je bent zo pedagogisch onderlegd.... nou nou.....
Bianca 2019-07-07 10:52:24
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
