operatie voorbij
Oostenrijk, Schladming
Dinsdag 27 oktober
De dag die ik vrees is aangebroken, gisteravond nog alle was en alles opgeruimd.
Ik moet om 1 uur in het DKH zijn. Ik had geen rust in mijn kont dus om half 11 toch maar vertrokken. Ik heb een kamer op de 2e verdieping en we liggen met zijn vieren. Het is een lange dag want er gebeurd verder niets dan wachten. Slapen gaat me heel erg slecht af en ik heb een buurvrouw die heel erg snurkt en nog een overbuurvrouw die het af en toe ook op een flink niveau doet. Ik probeer op mijn goede oor te liggen maar het metaal van het bed geeft me het geluid door.
Woensdag 28 oktober
Wachten duurt lang vooral als je al sinds 17 uur de vorige dag nuchter bent. Er kwam een arts zeggen dat het voor ons later zou worden door het drukke overvolle programma, er hoeft maar een noodgeval tussendoor te komen. Maar rond 12 uur sloeg voor mij ook het uur van de waarheid aan. Ik werd naar de operatieafdeling gereden en terwijl ik daar operatie klaar gemaakt werd kreeg ik angst en werd ik met dingen uit het verleden geconfronteerd die ik dacht vergeten te zijn. Ik moest verschrikkelijk huilen en dan weet ik niets meer. Ik krijg behalve volledige narcose ook een blok, die maken ze door met een electronaald in de hals naar de spieren te gaan en dan geven ze een stroomstoot en zijn ze lange tijd uitgeschakeld dat geeft ook een lange tijd na de operatie pijnstilling. Als je dan waker wordt voel je de arm niet de schouder niet maar ook die kant van mijn gezicht en oor en zo niet Heel vreemd het lijkt of je een supergroot hoofd en zo hebt maar ziet er normaal uit. Dat vond ik van te voren wel eng maar ik weet van niets.
Ik werd wakker van de telefoon maar zelf weet ik verder niets maar volgens Jannick kan ik uitstekend in Steirisch praten als ik nog in coma lig. Alleen een beetje laaaaang zaaam Maar ik weet van niets. Later zijn Jan en Jannick gekomen maar helaas hadden ze niets aan mij en ik aan hen want ik moest alleen maar overgeven. Een slechte nacht gehad en behoorlijk ziek. Waar ze zich zorgen over hadden gemaakt dat ik bloed overgaf en ik mocht weer niets eten. Ondertussen was ik gek van de honger en ik kon ze overhalen om mij toch eten te geven. Daarna knapte ik op en was niet misselijk meer. Waarschijnlijk door de tubes het bloed in de maag gekregen en van bloed in de maag wordt je misselijk en bloed verteerd niet en het moet er dan toch uit.
Donderdag 29 oktober
De dag begint vroeg en ik heb veel pijn, ze doen alles om het te verlichten, krijg pijnmedicatie in mijn infuus en ijs op de schouder. De operatie is iets anders verlopen en behalve het uitfrezen en de kalk verwijderen hebben ze het gewricht terug gedraaid. Behalve dat ik door het ongeluk een breuk in de kop heb gehad is door de klap die ik gemaakt heb het gewricht naar binnen gedraaid. En ik alle jaren maar zeuren dat ik pijn had en mijn arm niet goed kon bewegen. Want het werd overal wel een beetje afgedaan als wat een zeur. En maar revalideren, wat niets bracht. Volgens de artsen is het zeer goed geslaagd en moet ik veel beter zijn na deze operatie. Wel moet ik nu langer in het ziekenhuis blijven tot zeker dinsdag en moet ik fysiotherapie doen. En weer een poosje revalideren. Het voelt wrang als je 5 jaar na een ongeluk nog steeds de gevolgen voelt. Ik heb nu ook een drain in de schouder en dat maakt dat je meer pijn houdt maar het is nu noodzakelijk en erg nodig gezien wat er al in de fles zit. Ik heb nu een koptelefoontje en die plug ik in de radio als ik ga slapen en dan hoor ik alleen de radio.
Vrijdag 30 oktober
Vandaag zou Jannick mij bijstaan bij het verwijderen van de drain en het artsbezoek , hij kan meer vragen dan ik en ik wil wel het een en ander weten. Het was overlegd met de afdeling en ze zouden Jannick roepen als ik aan de beurt was. Ik had erg angst want het is een aardige drain die van mijn hals onder de schouder en dan in het gewricht steekt.
Op het moment dat de verpleging tegen de dienstdoende arts zegt dat Jannick op de gang wacht tot ik aan de beurt ben zegt hij tegen de verpleging nee want hij is geen medicus. En hij vond het nergens voor nodig. Dit zei hij niet tegen mij en hij richtte zich ook niet naar mij maar alleen naar de verpleging. Hij loopt naar me toe en rukt de drain eruit en verdwijnt zonder iets te zeggen. Nu was ik denk al een beetje labiel maar toen sloeg het in alle hevigheid toe en mijn huilbui was niet meer te stuiten. Jannick is toch terug gekomen en heeft lang bij me gezeten maar het ging niet meer over. Veel onverwerkte dingen zijn door de narcose boven gekomen en moet ik nu alsnog onder ogen zien. De verpleging waren het geloof ik ook niet echt eens met deze arts en ook niet de andere arts die er bij was maar ja de hiërarchie is erg hier. De verpleging heeft toen de sociaal werker van het ziekenhuis gebeld en daar heb ik mee gesproken en die vond dat ik een gesprek samen met Jannick met de arts moet hebben maar ik vind dat wat hij me aangedaan heeft is niet meer te herstellen dus praten heeft voor mij dan ook geen zin. Hij vroeg of hij toestemming had om met de arts te spreken en dat vind ik prima want ook hij vindt dat deze arts de mens achter de operatie vergeten is. Ook mijn eigen arts is hierover ingelicht. Het excuus was dat hij geen tijd had en een te vol programma omdat er zieke artsen zijn. Voor mij is het gewoon een drol met kapsones. Ook al ben je een goed chirurg maakt dat je geen goede arts als je niet met de patiënten overweg kan.
De dag die ik vrees is aangebroken, gisteravond nog alle was en alles opgeruimd.
Ik moet om 1 uur in het DKH zijn. Ik had geen rust in mijn kont dus om half 11 toch maar vertrokken. Ik heb een kamer op de 2e verdieping en we liggen met zijn vieren. Het is een lange dag want er gebeurd verder niets dan wachten. Slapen gaat me heel erg slecht af en ik heb een buurvrouw die heel erg snurkt en nog een overbuurvrouw die het af en toe ook op een flink niveau doet. Ik probeer op mijn goede oor te liggen maar het metaal van het bed geeft me het geluid door.
Woensdag 28 oktober
Wachten duurt lang vooral als je al sinds 17 uur de vorige dag nuchter bent. Er kwam een arts zeggen dat het voor ons later zou worden door het drukke overvolle programma, er hoeft maar een noodgeval tussendoor te komen. Maar rond 12 uur sloeg voor mij ook het uur van de waarheid aan. Ik werd naar de operatieafdeling gereden en terwijl ik daar operatie klaar gemaakt werd kreeg ik angst en werd ik met dingen uit het verleden geconfronteerd die ik dacht vergeten te zijn. Ik moest verschrikkelijk huilen en dan weet ik niets meer. Ik krijg behalve volledige narcose ook een blok, die maken ze door met een electronaald in de hals naar de spieren te gaan en dan geven ze een stroomstoot en zijn ze lange tijd uitgeschakeld dat geeft ook een lange tijd na de operatie pijnstilling. Als je dan waker wordt voel je de arm niet de schouder niet maar ook die kant van mijn gezicht en oor en zo niet Heel vreemd het lijkt of je een supergroot hoofd en zo hebt maar ziet er normaal uit. Dat vond ik van te voren wel eng maar ik weet van niets.
Ik werd wakker van de telefoon maar zelf weet ik verder niets maar volgens Jannick kan ik uitstekend in Steirisch praten als ik nog in coma lig. Alleen een beetje laaaaang zaaam Maar ik weet van niets. Later zijn Jan en Jannick gekomen maar helaas hadden ze niets aan mij en ik aan hen want ik moest alleen maar overgeven. Een slechte nacht gehad en behoorlijk ziek. Waar ze zich zorgen over hadden gemaakt dat ik bloed overgaf en ik mocht weer niets eten. Ondertussen was ik gek van de honger en ik kon ze overhalen om mij toch eten te geven. Daarna knapte ik op en was niet misselijk meer. Waarschijnlijk door de tubes het bloed in de maag gekregen en van bloed in de maag wordt je misselijk en bloed verteerd niet en het moet er dan toch uit.
Donderdag 29 oktober
De dag begint vroeg en ik heb veel pijn, ze doen alles om het te verlichten, krijg pijnmedicatie in mijn infuus en ijs op de schouder. De operatie is iets anders verlopen en behalve het uitfrezen en de kalk verwijderen hebben ze het gewricht terug gedraaid. Behalve dat ik door het ongeluk een breuk in de kop heb gehad is door de klap die ik gemaakt heb het gewricht naar binnen gedraaid. En ik alle jaren maar zeuren dat ik pijn had en mijn arm niet goed kon bewegen. Want het werd overal wel een beetje afgedaan als wat een zeur. En maar revalideren, wat niets bracht. Volgens de artsen is het zeer goed geslaagd en moet ik veel beter zijn na deze operatie. Wel moet ik nu langer in het ziekenhuis blijven tot zeker dinsdag en moet ik fysiotherapie doen. En weer een poosje revalideren. Het voelt wrang als je 5 jaar na een ongeluk nog steeds de gevolgen voelt. Ik heb nu ook een drain in de schouder en dat maakt dat je meer pijn houdt maar het is nu noodzakelijk en erg nodig gezien wat er al in de fles zit. Ik heb nu een koptelefoontje en die plug ik in de radio als ik ga slapen en dan hoor ik alleen de radio.
Vrijdag 30 oktober
Vandaag zou Jannick mij bijstaan bij het verwijderen van de drain en het artsbezoek , hij kan meer vragen dan ik en ik wil wel het een en ander weten. Het was overlegd met de afdeling en ze zouden Jannick roepen als ik aan de beurt was. Ik had erg angst want het is een aardige drain die van mijn hals onder de schouder en dan in het gewricht steekt.
Op het moment dat de verpleging tegen de dienstdoende arts zegt dat Jannick op de gang wacht tot ik aan de beurt ben zegt hij tegen de verpleging nee want hij is geen medicus. En hij vond het nergens voor nodig. Dit zei hij niet tegen mij en hij richtte zich ook niet naar mij maar alleen naar de verpleging. Hij loopt naar me toe en rukt de drain eruit en verdwijnt zonder iets te zeggen. Nu was ik denk al een beetje labiel maar toen sloeg het in alle hevigheid toe en mijn huilbui was niet meer te stuiten. Jannick is toch terug gekomen en heeft lang bij me gezeten maar het ging niet meer over. Veel onverwerkte dingen zijn door de narcose boven gekomen en moet ik nu alsnog onder ogen zien. De verpleging waren het geloof ik ook niet echt eens met deze arts en ook niet de andere arts die er bij was maar ja de hiërarchie is erg hier. De verpleging heeft toen de sociaal werker van het ziekenhuis gebeld en daar heb ik mee gesproken en die vond dat ik een gesprek samen met Jannick met de arts moet hebben maar ik vind dat wat hij me aangedaan heeft is niet meer te herstellen dus praten heeft voor mij dan ook geen zin. Hij vroeg of hij toestemming had om met de arts te spreken en dat vind ik prima want ook hij vindt dat deze arts de mens achter de operatie vergeten is. Ook mijn eigen arts is hierover ingelicht. Het excuus was dat hij geen tijd had en een te vol programma omdat er zieke artsen zijn. Voor mij is het gewoon een drol met kapsones. Ook al ben je een goed chirurg maakt dat je geen goede arts als je niet met de patiënten overweg kan.
Geschreven door Molenaar.ruesink
Al 1 reacties bij dit reisverslag
22 oktober 2009 07:43 | Door: Annemarieke Nicolette, veel plezier (met het ongetwijfeld drukke schema) in Nederland!!! PS leuke profielfoto!
molenaar.ruesink 2017-09-23 18:44:31
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
