Dag 1 Ons vertrek en gemengde gevoelens
Duitsland, Schlüsselfeld
Dag 1
Ik denk aan al onze kinderen en kleinkinderen die hier zijn, het leven van de afgelopen 51 jaar dat ik achter laat. Doen we hier goed aan? We gaan de grens met Duitsland over en ik haal opgelucht adem. Vraag me niet waarom, de enige verklaring die ik kan geven is dat het nu echt is , weg uit Nederland. Is Nederland dan zo slecht? Ik weet het niet , elke keer als we terug kwamen uit Oostenrijk stond Nederland me steeds meer tegen. Overal waar je kijkt wegen, huizen, mensen. Het leven is druk,druk,druk. Het stinkt in Nederland dat merk je na een dag niet meer maar toch. Hoewel ik nog nooit van mijn leven gediscrimineerd heb, ik fantastische buren uit Marokko had, stond het me toch tegen dat van de 22 woonhuizen bij ons in de straat alleen al 7 bewoond worden door Marokkaanse gezinnen, 2 woonhuizen Gemiva huizen zijn , de andere huizen zijn gemêleerd ,Nederlanders, Antilianen, Hindoestanen enz. Van een heel hecht buurtje is niets meer over. De Marokkaanse mensen zijn niet onvriendelijk, maar je bouwt er geen echte relatie mee op in de zin van op de koffie gaan en een gezellig praatje maken. De Hindoestaanse mensen ook vriendelijk en aardig , maar leven toch ook vooral binnen hun eigen gemeenschap. De mensen die in de gezinsvervangende woonhuizen van Gemiva wonen zijn de hele dag naar hun activiteiten en zijn niet in staat om een normale burenrelatie op te bouwen. Je wordt eenzaam als Nederlander in je eigen straat en buurt. De buurt is vol met kinderen, alleen geen Nederlandse. Ze worden anders opgevoed , spreken hun eigen taal, leven hun eigen leven.
Op de markt worden de kramen bevolkt met allochtonen, en de kopers zijn ook vooral allochtonen. Op de markt is je gulden geen daalder meer waard. We hebben ook een Marokkaanse winkel gekregen, in het buurtgebouw activiteiten voor Marokkanen.
Er is een Islamitische basisschool gekomen, die heel veel leerlingen heeft. Het geeft allemaal de tweedeling aan, ik heb het gevoel dat ik zelf moet integreren. Het voelt niet meer als mijn thuisland.
Nu word ik zelf buitenlander, zullen de mensen net zo over ons denken?
Jannick gaat al een jaar naar de Skihandelsschule in Schladming, hij heeft in een jaar tijd de Duitse taal en het Steier dialect leren verstaan en spreken. Hij voelt zich thuis in Oostenrijk.
Zijn leven speelt zich hier af, hij wil niet meer terug, ondanks dat hij zijn broers en zussen mist. Voor hem is het geweldig dat wij naar Oostenrijk verhuizen. Hij heeft een moeilijk jaar zonder ons achter de rug en hij heeft niet opgegeven. Ik bewonder in hem zijn gedrevenheid.
Ik denk terug aan de verdrietige telefoongesprekken, ons internet chatten met hem.
Hoe vaak hij ons miste, hij was ook nog maar 14 jaar toen hij zijn leven achter liet om naar Oostenrijk te gaan om zijn droom waar te maken. Hij heeft hard moeten werken en was erg eenzaam. Wij zijn nu samen, het moet voor ons dan toch makelijker zijn.
Toch voel ik tranen opkomen en kijk maar naar buiten waar langzaam het Duitse landschap nog steeds voorbij trekt. Ik had graag meer oma willen zijn voor mijn kleinkinderen , contact kunnen we houden via internet,mail en telefoon. Maar ik kan ze niet vasthouden of knuffelen, ik kan ze niet ruiken, troosten of oppassen. We weten hoe dat voelt want we hebben een paar keer op Nina gepast, dat voelde echt oma zijn. Ik heb Björn geknuffeld, en ik heb onze laatste aanwinst Olivia verschoond en geknuffeld. Ik kan mijn dochter Kirsten niet helpen met Olivia ,met de babyprobleempjes of de borstvoedingprobleempjes. Het afgelopen jaar was ik vooral verdrietig om Jannick, hij had zo veel problemen waar hij tegen op liep en ik was zo ver weg.
Ik wilde hem zo graag troosten of moed in praten, er gewoon zijn voor hem.
Het is zo dubbel om weg te gaan, ik ben blij en gelukkig dat ik weer in de buurt van Jannick ben, maar verdrietig om de andere kinderen. Ik houd mezelf voor dat Jannick mij nu op dit moment meer nodig heeft.
Onderweg krijgen we een lekke band op een plaats waar we niet kunnen staan laat staan een band verwisselen, gelukkig komt de Adac snel en die loodsen ons langs de weg naar een punt waar het wel kan anders moesten ze de hele weg laten afzetten.Snel geholpen en snel weer op weg.
Door de vele files en de wegwerkzaamheden doen we er erg lang over en we besluiten om te gaan overnachten in Schlusselfeld. Normaal slapen we daar op een vast adres, maar helaas vol, zelfs bij zijn moeder is het vol. Hij loopt met ons mee naar een buurvrouw waar we kunnen overnachten. De kamer,het bed ,alles was goed en de buurvrouw was erg aardig.
De vriendelijkheid van de mensen hier maakt van de eenvoud hier iets bijzonders.
We gaan nog eten bij de Burger en slapen om half negen al.
Ik zit in de verhuiswagen en zie het Nederlandse landschap aan mij voorbij trekken. Deze keer voelt het anders, deze keer is geen vakantie. Jan rijdt , ik zit in het midden en Jannick zit rechts van mij. Voor Jannick is het terug naar huis, voor mij en Jan is het een nieuw avontuur.
Ik denk dat ik weet waar ik aan begin, maar is dat ook zo? Op dit moment voel ik twijfels.Ik denk aan al onze kinderen en kleinkinderen die hier zijn, het leven van de afgelopen 51 jaar dat ik achter laat. Doen we hier goed aan? We gaan de grens met Duitsland over en ik haal opgelucht adem. Vraag me niet waarom, de enige verklaring die ik kan geven is dat het nu echt is , weg uit Nederland. Is Nederland dan zo slecht? Ik weet het niet , elke keer als we terug kwamen uit Oostenrijk stond Nederland me steeds meer tegen. Overal waar je kijkt wegen, huizen, mensen. Het leven is druk,druk,druk. Het stinkt in Nederland dat merk je na een dag niet meer maar toch. Hoewel ik nog nooit van mijn leven gediscrimineerd heb, ik fantastische buren uit Marokko had, stond het me toch tegen dat van de 22 woonhuizen bij ons in de straat alleen al 7 bewoond worden door Marokkaanse gezinnen, 2 woonhuizen Gemiva huizen zijn , de andere huizen zijn gemêleerd ,Nederlanders, Antilianen, Hindoestanen enz. Van een heel hecht buurtje is niets meer over. De Marokkaanse mensen zijn niet onvriendelijk, maar je bouwt er geen echte relatie mee op in de zin van op de koffie gaan en een gezellig praatje maken. De Hindoestaanse mensen ook vriendelijk en aardig , maar leven toch ook vooral binnen hun eigen gemeenschap. De mensen die in de gezinsvervangende woonhuizen van Gemiva wonen zijn de hele dag naar hun activiteiten en zijn niet in staat om een normale burenrelatie op te bouwen. Je wordt eenzaam als Nederlander in je eigen straat en buurt. De buurt is vol met kinderen, alleen geen Nederlandse. Ze worden anders opgevoed , spreken hun eigen taal, leven hun eigen leven.
Op de markt worden de kramen bevolkt met allochtonen, en de kopers zijn ook vooral allochtonen. Op de markt is je gulden geen daalder meer waard. We hebben ook een Marokkaanse winkel gekregen, in het buurtgebouw activiteiten voor Marokkanen.
Er is een Islamitische basisschool gekomen, die heel veel leerlingen heeft. Het geeft allemaal de tweedeling aan, ik heb het gevoel dat ik zelf moet integreren. Het voelt niet meer als mijn thuisland.
Nu word ik zelf buitenlander, zullen de mensen net zo over ons denken?
Jannick gaat al een jaar naar de Skihandelsschule in Schladming, hij heeft in een jaar tijd de Duitse taal en het Steier dialect leren verstaan en spreken. Hij voelt zich thuis in Oostenrijk.
Zijn leven speelt zich hier af, hij wil niet meer terug, ondanks dat hij zijn broers en zussen mist. Voor hem is het geweldig dat wij naar Oostenrijk verhuizen. Hij heeft een moeilijk jaar zonder ons achter de rug en hij heeft niet opgegeven. Ik bewonder in hem zijn gedrevenheid.
Ik denk terug aan de verdrietige telefoongesprekken, ons internet chatten met hem.
Hoe vaak hij ons miste, hij was ook nog maar 14 jaar toen hij zijn leven achter liet om naar Oostenrijk te gaan om zijn droom waar te maken. Hij heeft hard moeten werken en was erg eenzaam. Wij zijn nu samen, het moet voor ons dan toch makelijker zijn.
Toch voel ik tranen opkomen en kijk maar naar buiten waar langzaam het Duitse landschap nog steeds voorbij trekt. Ik had graag meer oma willen zijn voor mijn kleinkinderen , contact kunnen we houden via internet,mail en telefoon. Maar ik kan ze niet vasthouden of knuffelen, ik kan ze niet ruiken, troosten of oppassen. We weten hoe dat voelt want we hebben een paar keer op Nina gepast, dat voelde echt oma zijn. Ik heb Björn geknuffeld, en ik heb onze laatste aanwinst Olivia verschoond en geknuffeld. Ik kan mijn dochter Kirsten niet helpen met Olivia ,met de babyprobleempjes of de borstvoedingprobleempjes. Het afgelopen jaar was ik vooral verdrietig om Jannick, hij had zo veel problemen waar hij tegen op liep en ik was zo ver weg.
Ik wilde hem zo graag troosten of moed in praten, er gewoon zijn voor hem.
Het is zo dubbel om weg te gaan, ik ben blij en gelukkig dat ik weer in de buurt van Jannick ben, maar verdrietig om de andere kinderen. Ik houd mezelf voor dat Jannick mij nu op dit moment meer nodig heeft.
Onderweg krijgen we een lekke band op een plaats waar we niet kunnen staan laat staan een band verwisselen, gelukkig komt de Adac snel en die loodsen ons langs de weg naar een punt waar het wel kan anders moesten ze de hele weg laten afzetten.Snel geholpen en snel weer op weg.
Door de vele files en de wegwerkzaamheden doen we er erg lang over en we besluiten om te gaan overnachten in Schlusselfeld. Normaal slapen we daar op een vast adres, maar helaas vol, zelfs bij zijn moeder is het vol. Hij loopt met ons mee naar een buurvrouw waar we kunnen overnachten. De kamer,het bed ,alles was goed en de buurvrouw was erg aardig.
De vriendelijkheid van de mensen hier maakt van de eenvoud hier iets bijzonders.
We gaan nog eten bij de Burger en slapen om half negen al.
Geschreven door Molenaar.ruesink
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
