Gelukkig weer lente weer.
Oostenrijk, Gröbming
Ik dacht dat Ingrid later zou komen dat had ik nl begerepen omdat ze om 9 uur gsprek had. Maar ze was er zelfs vroeg. Ze was al lang in de weer met Sabrina die de ene aanval na de andere had. Dus Sabrina bij mij en zij met Theresa mee. Ook bij mij bleef Sabrina de ene aanval na de andere krijgen en dat is heel erg uitputtend voor haar dus dreinen. Ingrid gaat ik dacht de 20. naar Graz haar behandelende arts in Leoben heeft dat geregeld . Hij weet geen raad meer en misschien dat ze daar wat kunnen. Ingrid kwam haar weer ophalen en ik vroeg of ze koffie wilde . Eerst niet maar ik zei haar het helpt ook niet als je geen koffie drinkt dus heeft ze eerst koffie gedronken. Dan ben ik later op de morgen met Jan naar Lettmaijer gegaan, planken laten zagen en ik ze eerst aan een kant geverfd dan heeft Jan ze er op gezet. Hadden we er toch eentje te weinig maar we moesten wachten tot het weer open zou gaan dus wij zelf ook even gaan eten. Daarna weer naar lettmaijer plankje gehaald en ik hem aan een kant geverfd en dan heb ik nog de delen van het huis en zandbak geverfd die maar een keer gedaan waren . Morgen moet Jan het laatste plankje vast zetten en kan ik de achterkant van de nieuwe planken die maar een maal geverfd zijn doen - Theresa heeft haar kussens al naar haar huis gesleept dus het is ons dan wel even goed. Maar heerlijk de hele dag buiten aan het werk geweest. Ik kan dan al mijn frustraties kwijt raken en genieten van het weer .En ze geven voor het hele weekend super weer op. Intussen gingen de alarmen af en ergens een ongeval bij Pruggern, Jannick was nog niet thuis maar kwam daarna thuis. Ingrid ging met Theresa en Belana een vriendinnetje met moeder naar de karateles. Belana gaat kijken of ze het ook leuk vindt- De karate is vanaf nu in Haus is ipv Schladming. Dichterbij dus. Het probleem was dat het gymlokaal in Schladming abnormaal warm is en ze daar schijnbaar niets aan kunnen doen. Dus nu verplaatst naar Haus. Ik zou Sabrina eigenlijk krijgen maar nu is Jannick met Sabrina met zijn auto na gereden en dan gaat hij koffie drinken met Ingrid in Haus. Jan is nog even een programmaboekje gaan halen en ik mezelf gepoetst en de verf van overal van me afgehaald. Nu een koffie en uitrusten.
Marjanne we hebben de aanvraag voor Gröbming gedaan dus het is afwachten of Jan een plaats krijgt.
Ik schrijf over ons leven , over de leuke dingen en de minder leuke dingen. Ik schrijf nog zeer behoudend over hoe ons leven op dit moment is. Ik gun het niemand wat ons is overkomen. Maar de waarheid is hard nog het meeste voor ons die er bij betrokken zijn. Ik ben al gehandicapt sinds mijn ongeluk in 2004 en vecht voor mijn zelfstandigheid en die krijg ik niet voor niets. Ik ben tenslotte ook niet voor niets afgekeurd en niemand hoeft mij te zeggen hoe zwaar het is om je terug te moeten vechten in het leven. Maar ook om je leven te behouden. Ik doe wat ik kan om Jan te helpen maar niet iedereen wil geholpen worden dat was mij al duidelijk toen ik zelf in de Reha zat en dat is niet afhankelijk van leeftijd of hoe zwaar je handicap is.. Het kost me elke dag 100% inzet om het te behouden en heb eigenlijk de energie niet om dat ook nog eens voor een ander te doen. En toch zie ik elke keer kans om dingen te bereiken en niet alleen voor mezelf. Misschien moet ik dan ook maar opschrijven dat het me aangeraden is om Jan op te bergen en ik dat niet wil. Dat Jan al een zeer moeilijke man was voor het hem overkwam maar ik kon er mee leven. Maar nu slaap ik op slaaptabletten omdat door mijn hersenletsel mijn hersens niet meer tot rust kunnen komen en juist als je het licht uit doen vol los gaan dat dat een restant is van mijn hersenletsel en dus in turbulente tijden ik dat niet meer kan beheersen. Dat ik zonder auto totaal gehandicapt ben en het mij een dag kost om ergens heen te gaan of de zaken te regelen voor Jan en ik nergens anders meer aan toe kom. Wat doe je als je 2 uur op de bus moet wachten en er is nauwelijks iets om je bezig te houden. Het soms heel erg koud bij ons kan zijn en ik niet lang kan staan . Dat de financiele zorgen niet meer beheersbaar zijn en ik nu ook geen raad meer weet maar ik dat wel allemaal in mijn eentje moet zien te klaren. Dat ik nu soms tegenover een zwaar agressieve man sta die alles op mij afreageert , Ik ben 63 en geen 30 en het mij dus ook heel veel kracht kost.
Dat Ingrid en Jannick ons bij staan waar ze kunnen maar het zelf ook heel zwaar hebben met een gehandicapt kind die heel veel tijd en zorg nodig heeft en ook heel veel geld kost. Dat ook zij mij nodig hebben omdat anders Theresa veel te kort zou komen.
Ik kan met Jan praten over dood gaan maar niet praten over zijn toestand, ik weet wat hij wil en wat hij niet wil. Maar over leven of hoe te overleven niet. Terwijl dat laatste absoluut nodig is om met elkaar te kunnen blijven wonen en leven.
Ik loop op dit moment niet eens meer op mijn wenkbrauwen maar op de noodreserves die nog ergens waren. Ik kijk uit naar de dag dat Jan naar de Reha gaat omdat ik dan even de verantwoordelijkheid kan afleggen. Ik moet net als bij en kind alles in de gaten houden wat bij een volwassene vele malen moeilijker is . Ik sluit de gereedschappen achter slot en grendel als ik niet thuis ben want ik wil niet dat hij met circelzagen en weet al niet meer aan de gang gaat maar dan heeft hij toch ergens een sleutel vandaan waarmee hij buiten omloopt en de deur aan de buitenkant opent. Ik hem de sleutel laat inleveren en hij blijft volhouden dat het zijn sleutel is maar die heb ik van zijn sleutelbos gehaald toen hij in het ziekenhuis lag en het ook gezegd . Dat elk iets hoe klein ook een gevecht is. Ik bang ben dat als ik hem niet gelijk zie dat hij ergens dood ligt of zich zelf bezeerd heeft. Ik elke morgen of als ik in de nacht wakker word eerst even aan hem voel of hij nog leeft. Je hier in Oostenrijk veroordeeld kan worden als je nalatigheid kan worden nagezegd. Maar ik ben een mens en geen God.
En ik wel God elke dag dank voor wat we nog wel hebben.
Marjanne we hebben de aanvraag voor Gröbming gedaan dus het is afwachten of Jan een plaats krijgt.
Ik schrijf over ons leven , over de leuke dingen en de minder leuke dingen. Ik schrijf nog zeer behoudend over hoe ons leven op dit moment is. Ik gun het niemand wat ons is overkomen. Maar de waarheid is hard nog het meeste voor ons die er bij betrokken zijn. Ik ben al gehandicapt sinds mijn ongeluk in 2004 en vecht voor mijn zelfstandigheid en die krijg ik niet voor niets. Ik ben tenslotte ook niet voor niets afgekeurd en niemand hoeft mij te zeggen hoe zwaar het is om je terug te moeten vechten in het leven. Maar ook om je leven te behouden. Ik doe wat ik kan om Jan te helpen maar niet iedereen wil geholpen worden dat was mij al duidelijk toen ik zelf in de Reha zat en dat is niet afhankelijk van leeftijd of hoe zwaar je handicap is.. Het kost me elke dag 100% inzet om het te behouden en heb eigenlijk de energie niet om dat ook nog eens voor een ander te doen. En toch zie ik elke keer kans om dingen te bereiken en niet alleen voor mezelf. Misschien moet ik dan ook maar opschrijven dat het me aangeraden is om Jan op te bergen en ik dat niet wil. Dat Jan al een zeer moeilijke man was voor het hem overkwam maar ik kon er mee leven. Maar nu slaap ik op slaaptabletten omdat door mijn hersenletsel mijn hersens niet meer tot rust kunnen komen en juist als je het licht uit doen vol los gaan dat dat een restant is van mijn hersenletsel en dus in turbulente tijden ik dat niet meer kan beheersen. Dat ik zonder auto totaal gehandicapt ben en het mij een dag kost om ergens heen te gaan of de zaken te regelen voor Jan en ik nergens anders meer aan toe kom. Wat doe je als je 2 uur op de bus moet wachten en er is nauwelijks iets om je bezig te houden. Het soms heel erg koud bij ons kan zijn en ik niet lang kan staan . Dat de financiele zorgen niet meer beheersbaar zijn en ik nu ook geen raad meer weet maar ik dat wel allemaal in mijn eentje moet zien te klaren. Dat ik nu soms tegenover een zwaar agressieve man sta die alles op mij afreageert , Ik ben 63 en geen 30 en het mij dus ook heel veel kracht kost.
Dat Ingrid en Jannick ons bij staan waar ze kunnen maar het zelf ook heel zwaar hebben met een gehandicapt kind die heel veel tijd en zorg nodig heeft en ook heel veel geld kost. Dat ook zij mij nodig hebben omdat anders Theresa veel te kort zou komen.
Ik kan met Jan praten over dood gaan maar niet praten over zijn toestand, ik weet wat hij wil en wat hij niet wil. Maar over leven of hoe te overleven niet. Terwijl dat laatste absoluut nodig is om met elkaar te kunnen blijven wonen en leven.
Ik loop op dit moment niet eens meer op mijn wenkbrauwen maar op de noodreserves die nog ergens waren. Ik kijk uit naar de dag dat Jan naar de Reha gaat omdat ik dan even de verantwoordelijkheid kan afleggen. Ik moet net als bij en kind alles in de gaten houden wat bij een volwassene vele malen moeilijker is . Ik sluit de gereedschappen achter slot en grendel als ik niet thuis ben want ik wil niet dat hij met circelzagen en weet al niet meer aan de gang gaat maar dan heeft hij toch ergens een sleutel vandaan waarmee hij buiten omloopt en de deur aan de buitenkant opent. Ik hem de sleutel laat inleveren en hij blijft volhouden dat het zijn sleutel is maar die heb ik van zijn sleutelbos gehaald toen hij in het ziekenhuis lag en het ook gezegd . Dat elk iets hoe klein ook een gevecht is. Ik bang ben dat als ik hem niet gelijk zie dat hij ergens dood ligt of zich zelf bezeerd heeft. Ik elke morgen of als ik in de nacht wakker word eerst even aan hem voel of hij nog leeft. Je hier in Oostenrijk veroordeeld kan worden als je nalatigheid kan worden nagezegd. Maar ik ben een mens en geen God.
En ik wel God elke dag dank voor wat we nog wel hebben.
Geschreven door Molenaar.ruesink
Al 1 reacties bij dit reisverslag
.......wat moet je hier nog op zeggen....... Sterkte!!! XXX
Annemarieke 2018-04-06 23:09:37
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
