Notgassenwandelung
Oostenrijk, Kleinsölk
18 augustus
Weer super mooi en warm weer, ideaal voor de Notgassenwandelung vanaf de Stoderzinken naar Gröbming. Om 9 uur moesten we er zijn en de tocht zou 5 uur duren dus we dachten rondom 14 uur terug te zijn en hadden Hedi toegezegd dat we nog voorbij zouden komen. Er kwam ook een vrouw in een minibroekje met een baby van misschien 2 maanden op haar buik. Ze was boos omdat de gids haar weigerde mee te nemen. Hij zei haar dat het een zware tocht over slechte gelände. En het zeker 5 tot 6 uur duren zou. Hij bleef op zijn standpunt ze mocht niet mee. Maar vanaf het toerisme bureau gingen we eerst met eigen auto naar de Kneipplaats helemaal achterin aan de voet van de Stoderzinken. Daar gingen we in een busje en dan weer terug naar de Stoderzinkenstrasse omhoog helemaal tot aan de Steineralmhütte. Ik geloof dat je daar ergens tussen de 1700 en 1800 meter zit. Daar kregen we uitleg over de omgeving en de tocht. De tocht is 12 kilometer lang en hoofdzakelijk naar beneden lopen.
We liepen vanaf daar langs de Tritscherütte rchting Brunnerhütte en daar gingen we het bos in en werd het al aardig ruw. Maar vooral drassig en glad .Het s richting Dachstein en op een bepaald punt was er een splitsing , wij gingen rechts naar beneden en naar de Dachstein links omhoog. Rondom half 12 kwamen we bij de Notgassen aan. Voor we verder gingen eerst een boterhammetje eten en drinken. Hoge steile Felsen zo`n 60 meter hoog, een soort Klamm. Het is bekend om zijn Felsrissen, gekraste tekeningetjes in de rotswanden. De meeste van eind 1800 begin 1900 door de plaatseljke bevolking gemaakt maar er zijn er ook die oeroud zijn. Het zijn veelal geloofstekeningen maar ze weten niet van alles wat het betekend, er zijn pentagrammen maar ook Jacobladders, waarvan de treden voor de levensfases van de persoon staan. Er is ook een gedenkplaat want er is jaren geleden een vliegtuig neergestort. Er was toen dichte mist in de Klamm en de winter had veel sneeuw gebracht , het vliegtuig werd niet gevonden pas na de winter. De gids van ons Homan was bij de politie voor hij met pensioen ging en heeft het meebeleefd. Het probleemwas de berging, het moest allemaal handmatig omdat je er niet kon komen, maar de lijken zaten met centimeters dikke laag maden en er waren gigantisch veel vliegen. 2 mannen bergredders konden het aan, heen met gigantisch veel handschoenen en liters desinfectiemiddel het geklaard. Van hogerhand kwam standaard plaats afsluiten en alles afschermen enz. Waar ze erg om hebben moeten lachen want het was onherbergzaam. Het vliegtuigje zat tegen de wand. Het is heel smal en heel hoog en steil. Dan de sneeuw. Afgezien het vliegtuigje werd al weken gezocht en pas na heel lang zoeken gevonden.
De Notgasse is een 800 meter naar beneden. Ik heb af en toe foto`s gemaakt maar het tempo lag erg hoog en het pad slecht en je moest echt opletten waar je liep dus dat waas niet makkelijk want ik had mijn evenwicht en handen wel nodig. Stilstaan kwam ik te ver achter. Uit de Notgasse een stukje over de weg omhoog en dan zeer steil naar beneden weer het bos in. Een aantal malen de weg gekruist en alleen maar naar beneden lopen, minder stenen en rotsen maar drassig en glad. Het was door de hoge vochtigheidsgraad en de hoge temperaturen erg zwaar. Dan kwamen we opeen weg in een Klamm geen idee hoe het heette , is wel gezegd maar ik was al moe dus dan neem ik niets meer op. Die weg was steil naar beneden lopen dat deed zeer aan de voeten, nog een laatste klimmetje door de berg en een trapje naar beneden en we zagen ons eindpunt al liggen. Maar eerst nog een stukje de voeten pijnigen. Bij de Kneipp gelijk de schoenen en sokken uit en het koude water in. Ik hoorde mijn voeten sissen. Mijn broek was zwarttttttt en dik modder dus het maakte ook niet meer uit dat hij ook nog nat werd. We zagen er allemaal niet meer uit , zwarte vegen op armen en gezichten, vieze kleding maar vooral vreugde over de mooie tocht. Ze gingen nog wat drinken maar ik moest wel naar huis want mijn implantaat moest gezet worden en Jannick moest werken en uiterlijk om 15.30 weg. We waren 15.15 thuis en snel douchen, dan prikken. Jannick weer weg en wij uitgeteld. Dus Hedi gebeld dat we morgenochtend komen. Alles deed zeer aan me en een spierpijn. Ik zou Hedi helpen mat haar pc, ze is een totale digibeet en heeft voor het eerst een pc en moet echt alles nog leren. Dan zouden webij haar eten en naar de modeshow in mandling gaan van Lodensteiner. Maar daar had ik geen fut meer voor. Ik lag dus vroeg in bed en sliep gelijk
Weer super mooi en warm weer, ideaal voor de Notgassenwandelung vanaf de Stoderzinken naar Gröbming. Om 9 uur moesten we er zijn en de tocht zou 5 uur duren dus we dachten rondom 14 uur terug te zijn en hadden Hedi toegezegd dat we nog voorbij zouden komen. Er kwam ook een vrouw in een minibroekje met een baby van misschien 2 maanden op haar buik. Ze was boos omdat de gids haar weigerde mee te nemen. Hij zei haar dat het een zware tocht over slechte gelände. En het zeker 5 tot 6 uur duren zou. Hij bleef op zijn standpunt ze mocht niet mee. Maar vanaf het toerisme bureau gingen we eerst met eigen auto naar de Kneipplaats helemaal achterin aan de voet van de Stoderzinken. Daar gingen we in een busje en dan weer terug naar de Stoderzinkenstrasse omhoog helemaal tot aan de Steineralmhütte. Ik geloof dat je daar ergens tussen de 1700 en 1800 meter zit. Daar kregen we uitleg over de omgeving en de tocht. De tocht is 12 kilometer lang en hoofdzakelijk naar beneden lopen.
We liepen vanaf daar langs de Tritscherütte rchting Brunnerhütte en daar gingen we het bos in en werd het al aardig ruw. Maar vooral drassig en glad .Het s richting Dachstein en op een bepaald punt was er een splitsing , wij gingen rechts naar beneden en naar de Dachstein links omhoog. Rondom half 12 kwamen we bij de Notgassen aan. Voor we verder gingen eerst een boterhammetje eten en drinken. Hoge steile Felsen zo`n 60 meter hoog, een soort Klamm. Het is bekend om zijn Felsrissen, gekraste tekeningetjes in de rotswanden. De meeste van eind 1800 begin 1900 door de plaatseljke bevolking gemaakt maar er zijn er ook die oeroud zijn. Het zijn veelal geloofstekeningen maar ze weten niet van alles wat het betekend, er zijn pentagrammen maar ook Jacobladders, waarvan de treden voor de levensfases van de persoon staan. Er is ook een gedenkplaat want er is jaren geleden een vliegtuig neergestort. Er was toen dichte mist in de Klamm en de winter had veel sneeuw gebracht , het vliegtuig werd niet gevonden pas na de winter. De gids van ons Homan was bij de politie voor hij met pensioen ging en heeft het meebeleefd. Het probleemwas de berging, het moest allemaal handmatig omdat je er niet kon komen, maar de lijken zaten met centimeters dikke laag maden en er waren gigantisch veel vliegen. 2 mannen bergredders konden het aan, heen met gigantisch veel handschoenen en liters desinfectiemiddel het geklaard. Van hogerhand kwam standaard plaats afsluiten en alles afschermen enz. Waar ze erg om hebben moeten lachen want het was onherbergzaam. Het vliegtuigje zat tegen de wand. Het is heel smal en heel hoog en steil. Dan de sneeuw. Afgezien het vliegtuigje werd al weken gezocht en pas na heel lang zoeken gevonden.
De Notgasse is een 800 meter naar beneden. Ik heb af en toe foto`s gemaakt maar het tempo lag erg hoog en het pad slecht en je moest echt opletten waar je liep dus dat waas niet makkelijk want ik had mijn evenwicht en handen wel nodig. Stilstaan kwam ik te ver achter. Uit de Notgasse een stukje over de weg omhoog en dan zeer steil naar beneden weer het bos in. Een aantal malen de weg gekruist en alleen maar naar beneden lopen, minder stenen en rotsen maar drassig en glad. Het was door de hoge vochtigheidsgraad en de hoge temperaturen erg zwaar. Dan kwamen we opeen weg in een Klamm geen idee hoe het heette , is wel gezegd maar ik was al moe dus dan neem ik niets meer op. Die weg was steil naar beneden lopen dat deed zeer aan de voeten, nog een laatste klimmetje door de berg en een trapje naar beneden en we zagen ons eindpunt al liggen. Maar eerst nog een stukje de voeten pijnigen. Bij de Kneipp gelijk de schoenen en sokken uit en het koude water in. Ik hoorde mijn voeten sissen. Mijn broek was zwarttttttt en dik modder dus het maakte ook niet meer uit dat hij ook nog nat werd. We zagen er allemaal niet meer uit , zwarte vegen op armen en gezichten, vieze kleding maar vooral vreugde over de mooie tocht. Ze gingen nog wat drinken maar ik moest wel naar huis want mijn implantaat moest gezet worden en Jannick moest werken en uiterlijk om 15.30 weg. We waren 15.15 thuis en snel douchen, dan prikken. Jannick weer weg en wij uitgeteld. Dus Hedi gebeld dat we morgenochtend komen. Alles deed zeer aan me en een spierpijn. Ik zou Hedi helpen mat haar pc, ze is een totale digibeet en heeft voor het eerst een pc en moet echt alles nog leren. Dan zouden webij haar eten en naar de modeshow in mandling gaan van Lodensteiner. Maar daar had ik geen fut meer voor. Ik lag dus vroeg in bed en sliep gelijk
Geschreven door Molenaar.ruesink
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
