Een dag op de camping
Marokko, Tafraout
’s Ochtends lopen we een rondje over de camping, een terrein van honderden vierkante meters. Veel zand (kiezels) met af en toe een rijtje stenen, een struikje of een rotsplateautje.
Achter op het terrein staan wat palmen langs een droge rivierbedding. De vorige keer hebben we daar gestaan. Nog een keer verbazen we ons erover dat er zo veel minder campers zijn dan vorige keren. Van Ria hoorde ik later dat veel mensen in februari komen. Ze denken dat het nu hier nog te koud is. (vandaag ca. 25˚ , ’s nachts 2˚ .)
Nog iets verder naar achteren is nu een restaurantje gekomen, met een camping erbij. We hebben er even gekeken.
Wij staan redelijk vooraan. Aan het begin van het dorp is een servicepunt waar toiletcassettes kunnen worden geleegd. Paul wilde daar niet een heel eind vandaan staan, aangezien hij degene is die (bijna) dagelijks daarheen gaat. Hij dacht lopend, maar heeft ondertussen een manier gevonden om de cassette vast te maken achter op de fiets.
Aan het eind van de dag komt de was-mevrouw weer vragen. Ik geef een tas mee. Morgen aan het eind van de middag brengt ze hem terug. Dan hoor ik ook hoeveel we moeten betalen (15 MAD per kilo). Ze zijn met zijn tweeën en dragen allebei de klederdracht van hier: een lange zwarte doek met randversiering die verschillende keren om het lichaam wordt geslagen. Ze vinden het prima als ik er een foto van maak.
Nezha komt even later langs. We bestellen bij haar couscous voor morgenavond.
Toen ik na het eten mijn verhalen van gisteren en eergisteren wilde uploaden, hadden we geen internet. Onze maandbundel was dus 30 dagen geldig. Morgen opwaarderen. We hebben een Maroc Telecom winkel gezien, toen we gistermiddag even naar het dorp waren gelopen.
Later ‘s avonds loopt Paul naar achteren met een handschoen aan en naast zijn fototoestel een zaklamp en een UV-lamp. Op zoek naar een schorpioentje dat hij vier jaar geleden voor het eerst heeft gezien. Een Duitse camperaar liet het hem zien. Ze zijn alleen te zien in UV licht. Zonder dat zijn ze doorschijnend. Alhoewel ze maar een paar centimeter groot zijn, zijn het wel de meest giftige van Noord-Afrika. Al na het omkeren van een paar stenen heeft hij er gevonden.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 3 reacties bij dit reisverslag
Her lijkt mij behoorlijk warm met zo n doek. Ik heb dit nog nooit gezien. Meestal zie je wel hun ogen en enkele keer toen ik werkte bij Het Leids Volkshuis zag ik ook weleens iemand helemaal gesluierd. Hartelijke groeten van Emily
Emily 2024-02-04 16:19:39
Wauw! Wat bijzonder die schorpioen, prachtig!
Maaike 2024-02-04 16:47:50
Die dames in zwarte lappen heb ik vaak gezien in Oman in de woestijn en in Qatar in de woestijn,vreselijk dat je alleen hun ogen ziet en dat met die hitte en dan nog vaak een soort gaten gordijntje voor hun ogen , toen ik dat zag dragen was ik toch blij een westerse vrouw te zijn.Ik paste mij in die landen altijd wel aan wat kleding betreft ,lange mouwen en een lange rok.. Jullie reis vind ik erg mooi,niet de touristen oorden en populaire plekken ,maar het echte Marokko.
Ineke 2024-02-04 17:03:34
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
