Inlansvägen
Zweden, Askersund
De 26 (inlansvägen) is een van de wegen naar het noorden, door landbouwgebied, bossen en langs meren. Het laatste stuk dat we gisteren reden is voormalig mijnbouw- en industriegebied. Het enige dat je daarvan ziet is af en toe een fabrieksschoorsteen en verwijzingen naar “ …. gruva”.
Bij Lesjöfors slaan we af en rijden via een onverharde weg naar het Dakarlssjön. Aan de rand van het meer vinden we een plekje om te staan.
Paul wandelt het (doodlopende) weggetje af en vindt op een heuveltop een monument van een mijnwerker. Op een bord erbij een (verweerde) tekst waaruit wij afleiden dat het monument in 1963 is onthuld door de Finse ambassadeur uit Stockholm.
Enig zoeken op internet brengt ons bij de site van de gemeente Filipstad die vertelt dat het standbeeld is van Suder-Matte, een van de vroege Finse mijnwerkers hier in de streek. Hij was ook de oprichter van Dalkarlsjöhyttan (een hut?) die op de plaats stond waar nu het monument is ter ere van die Finse mijnwerkers. Het is gemaakt door Martti Peisto (een Finse kunstenaar). Rond het monument een verzameling ertshoudende stenen uit diverse Zweedse mijnen.
Na het eten loop ik nog even het bos in om wat bosbessen te plukken.
Vanmorgen verder naar het noorden.
Na de koffie pakken we allebei een bärplockare en plukken bosbessen en vossenbessen. Uitkijken want de vrucht van de kraaiheide lijkt wel wat op een bosbes en die groeit hier ook tussen de struikjes. In Noorwegen kochten we 2 jaar geleden doosjes met snoepjes van lokale bessen, waaronder kraaiheide. Ze zijn dus waarschijnlijk niet giftig, maar ik wil ze toch niet tussen de bosbessen.
Heel erg lijkend op bosbessen: een paarse bes aan een grotere houtige struik. Deze ken ik niet, of is het een uit de kluiten gewassen bosbes? Voor de zekerheid plukken we hem niet.
Tussen de bessenstruikjes veel paddenstoelen. Welke eetbaar zijn weten we niet, dus we blijven eraf.
Ondertussen is het lunchtijd, dus die nuttigen we op dezelfde plek als de koffie.
Als de bessen zijn ontdaan van blad en (de meeste) steeltjes en gewassen in doosjes staan, rijden we verder. We vinden nu een plekje aan de Gamla Älvfåran, een aftakking van de Västerdalälven, na een stuw en een “krachtcentrale” bij Eldforsen.
Meteen na aankomst begonnen met het koken van jam. Alle meegebrachte jampotjes zijn nu gevuld. Morgen dus op zoek naar potjes. Van Mante al gehoord in welke winkels ik daarvoor kan zoeken.
Bij Lesjöfors slaan we af en rijden via een onverharde weg naar het Dakarlssjön. Aan de rand van het meer vinden we een plekje om te staan.
Paul wandelt het (doodlopende) weggetje af en vindt op een heuveltop een monument van een mijnwerker. Op een bord erbij een (verweerde) tekst waaruit wij afleiden dat het monument in 1963 is onthuld door de Finse ambassadeur uit Stockholm.
Enig zoeken op internet brengt ons bij de site van de gemeente Filipstad die vertelt dat het standbeeld is van Suder-Matte, een van de vroege Finse mijnwerkers hier in de streek. Hij was ook de oprichter van Dalkarlsjöhyttan (een hut?) die op de plaats stond waar nu het monument is ter ere van die Finse mijnwerkers. Het is gemaakt door Martti Peisto (een Finse kunstenaar). Rond het monument een verzameling ertshoudende stenen uit diverse Zweedse mijnen.
Na het eten loop ik nog even het bos in om wat bosbessen te plukken.
Vanmorgen verder naar het noorden.
Na de koffie pakken we allebei een bärplockare en plukken bosbessen en vossenbessen. Uitkijken want de vrucht van de kraaiheide lijkt wel wat op een bosbes en die groeit hier ook tussen de struikjes. In Noorwegen kochten we 2 jaar geleden doosjes met snoepjes van lokale bessen, waaronder kraaiheide. Ze zijn dus waarschijnlijk niet giftig, maar ik wil ze toch niet tussen de bosbessen.
Heel erg lijkend op bosbessen: een paarse bes aan een grotere houtige struik. Deze ken ik niet, of is het een uit de kluiten gewassen bosbes? Voor de zekerheid plukken we hem niet.
Tussen de bessenstruikjes veel paddenstoelen. Welke eetbaar zijn weten we niet, dus we blijven eraf.
Ondertussen is het lunchtijd, dus die nuttigen we op dezelfde plek als de koffie.
Als de bessen zijn ontdaan van blad en (de meeste) steeltjes en gewassen in doosjes staan, rijden we verder. We vinden nu een plekje aan de Gamla Älvfåran, een aftakking van de Västerdalälven, na een stuw en een “krachtcentrale” bij Eldforsen.
Meteen na aankomst begonnen met het koken van jam. Alle meegebrachte jampotjes zijn nu gevuld. Morgen dus op zoek naar potjes. Van Mante al gehoord in welke winkels ik daarvoor kan zoeken.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
