Ontmoetingen
Marokko, Al Hoceima
Vanmorgen parkeerden we de camper bij de Marjane in Al Hoceima en wandelden naar de haven. De politieman bij de ingang vroeg naar de paspoorten. Die lagen in de camper en toen we vertelden dat die bij Calabonita stond, mochten we toch gaan kijken.
De hele stoep lag vol netten. Op verschillende plaatsen waren mannen bezig deze te boeten.
Grote en kleine vissersschepen in de haven. Sommigen met grote schijnwerpers erop. Hiermee wordt ’s nachts gevist.
We drinken koffie en (Marokkaanse) thee op een terrasje. Een oudere man vraagt ons wat dingen over onze reis en wat voor werk we hebben gedaan. Probeer dat maar eens uit te leggen in het Frans.
Na wat boodschappen reden we de stad uit. Net voorbij de stad rijden we naar een strand om te lunchen. Vlak bij het strand ligt een klein eiland( Peñon de Alcuhemas), inderdaad nog steeds Spaans.
Terwijl we zitten te eten, loopt er iemand voorbij die ons “smakelijk” wenst. Hij (Nederlander van Marokkaanse afkomst) zag ons NL kenteken. Later praten we nog even met hem. Zijn moeder woont hier vlakbij (ze is teruggegaan) en hij is nu bij haar op bezoek.
In de zomer is dit (nu vrijwel verlaten) strand beredruk. Naast het eerder genoemde eiland ligt er nog een rots in zee, waarop een Spaanse vlag staat. Hij vertelt dat een paar jaar geleden mensen dachten hier voet op Europese bodem te kunnen zetten. De rots is wel Spaans gebied, maar er komt nooit een Spanjaard, dus er naar toe zwemmen had geen enkele zin.
We rijden verder via de kustweg richting Nador. Op een gegeven moment zien we aan de route een visrestaurantje met een afgesloten parking. Paul vraagt of we daar mogen overnachten, nadat we bij hen hebben gegeten. Na wat heen en weer gepraat, wordt de “patron” erbij gehaald en die zegt dat het geen enkel probleem is. Het is privéterrein.
Na het eten, terug in de camper, wordt er op het raam geklopt. Een militair: dat we hier niet mogen overnachten. Het blijkt dat in de “hut” naast onze camper ’s nachts een paar militairen zitten.
Als wij aangeven toestemming te hebben van de patron van het restaurant, loopt hij even weg. Paul gaat er achteraan. Dan vraagt hij naar onze paspoorten. Hij wil ze in zijn zak steken en morgenochtend teruggeven. Als ik protesteer dat het verboden is paspoorten af te geven, maakt hij een foto en krijgen we ze terug. Daarna wenst hij ons “bonne nuit”.
De hele stoep lag vol netten. Op verschillende plaatsen waren mannen bezig deze te boeten.
Grote en kleine vissersschepen in de haven. Sommigen met grote schijnwerpers erop. Hiermee wordt ’s nachts gevist.
We drinken koffie en (Marokkaanse) thee op een terrasje. Een oudere man vraagt ons wat dingen over onze reis en wat voor werk we hebben gedaan. Probeer dat maar eens uit te leggen in het Frans.
Na wat boodschappen reden we de stad uit. Net voorbij de stad rijden we naar een strand om te lunchen. Vlak bij het strand ligt een klein eiland( Peñon de Alcuhemas), inderdaad nog steeds Spaans.
Terwijl we zitten te eten, loopt er iemand voorbij die ons “smakelijk” wenst. Hij (Nederlander van Marokkaanse afkomst) zag ons NL kenteken. Later praten we nog even met hem. Zijn moeder woont hier vlakbij (ze is teruggegaan) en hij is nu bij haar op bezoek.
In de zomer is dit (nu vrijwel verlaten) strand beredruk. Naast het eerder genoemde eiland ligt er nog een rots in zee, waarop een Spaanse vlag staat. Hij vertelt dat een paar jaar geleden mensen dachten hier voet op Europese bodem te kunnen zetten. De rots is wel Spaans gebied, maar er komt nooit een Spanjaard, dus er naar toe zwemmen had geen enkele zin.
We rijden verder via de kustweg richting Nador. Op een gegeven moment zien we aan de route een visrestaurantje met een afgesloten parking. Paul vraagt of we daar mogen overnachten, nadat we bij hen hebben gegeten. Na wat heen en weer gepraat, wordt de “patron” erbij gehaald en die zegt dat het geen enkel probleem is. Het is privéterrein.
Na het eten, terug in de camper, wordt er op het raam geklopt. Een militair: dat we hier niet mogen overnachten. Het blijkt dat in de “hut” naast onze camper ’s nachts een paar militairen zitten.
Als wij aangeven toestemming te hebben van de patron van het restaurant, loopt hij even weg. Paul gaat er achteraan. Dan vraagt hij naar onze paspoorten. Hij wil ze in zijn zak steken en morgenochtend teruggeven. Als ik protesteer dat het verboden is paspoorten af te geven, maakt hij een foto en krijgen we ze terug. Daarna wenst hij ons “bonne nuit”.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
