Het moest een mooie route zijn…
Marokko, Ghassate
En dat was het ook, alleen de weg (lees: het wegdek) was slecht. Op onze kaart staat de weg nog als R 307, op de borden nu N23. Gepromoveerd van R-route naar N-route klinkt veelbelovend.
In het begin ging het goed: eerst de N10, daarna de 23 op. Kilometerslang een redelijk rechte weg door een steenwoestijn. Af en toe een dorpje met bloeiende amandelbomen in de tuintjes, één maal een groep dromedarissen langs de weg en in een dalletje. De volwassen beesten met een voorpoot omhoog gebonden. Tegen het weglopen, veronderstellen we. De jongen blijven bij hun moeder in de buurt, dus die mogen vrij rondlopen.
Dan gaan we de Hoge Atlas in. Schitterende vergezichten met op de hoogste toppen weer wat sneeuw, diep ingesneden dalen en verschillende kleuren. Tegen de hellingen weer dorpjes met amandel- en olijfboomgaarden. In de dalen rivierbedden, die droog staan of waar een klein stroompje doorheen gaat. Dan ook meteen het groen van tuintjes en akkertjes.
Na een kilometer of 70 wordt de weg ronduit slecht. Soms nog een randje asfalt tussen de gaten, soms alleen maar een piste.
Na 15 kilometer kruisen we een rivierbedding (met water) en pikken een lifter op. De weg lijkt iets beter te worden, maar niet voor lang.
De lifter is leraar op een basisschool. Hij spreekt naast Frans ook wat Engels. We hebben een leuk gesprek over het onderwijs hier in Marokko, vooral hier in de bergen (“vergeten gebied door de overheid” = niet belangrijk) en het gebrek aan ontwikkelingskansen voor kinderen hier. Als beginnende leerkracht moet hij 1-2 jaar werken in dit gebied, voor hij een baan krijgt in de “bewoonde wereld”.
De weg wisselt ondertussen van een redelijk vlak stuk asfalt tot een helling met grote stenen.
Opeens, na nog eens 30 kilometer slechte weg (in een bocht) een hoop gesis achter ons en opwaaiend stof in de spiegel. Lekke band. Rechtsachter deze keer. Als je nu denkt, dat we op oude banden rijden, heb je het mis. De achterbanden zijn van december 2018. Net een jaar oud dus.
Paul rijdt de wagen 5 meter verder naar de buitenbocht en we stappen uit. De tweede auto die passeert is een Frans campertje met een jong stel. Ze zetten hun wagen voor die van ons en beginnen mee te helpen met het aandragen van platte stenen (om de wagen mee omhoog te krikken). Dan stopt er een busje (transport mixte – zowel personen als vracht). De chauffeur pakt zijn krik erbij en neemt de regie over. Met behulp van 2 krikken en grote stenen, komt de wagen hoog genoeg om het wiel eraf te halen. De “gerepareerde” achterband van een paar weken geleden wordt erop gezet. De passagiers van het busje, staan en liggen ondertussen een paar meter verderop op de helling hun gebeden te doen.
We regelen dat onze lifter verder mee kan rijden met de Fransen, zodat wij heel rustig onze weg kunnen vervolgen.
We rijden door naar L’ Espace Tamount, een hotel-restaurant met nog veel meer, in Imi-n-Ifri, 7 kilometer voor Demnate, waar campers kunnen overnachten volgens Park4night.
We worden hartelijk welkom geheten met koffie en thee en kunnen rondwandelen over het terrein met kruiden- en groentetuin, een museumpje terwijl ons eten (couscous) wordt gemaakt.
Na 150 kilometer, waarvan zeker 60 slechte weg, is de dag voorbij en zijn we moe.
In het begin ging het goed: eerst de N10, daarna de 23 op. Kilometerslang een redelijk rechte weg door een steenwoestijn. Af en toe een dorpje met bloeiende amandelbomen in de tuintjes, één maal een groep dromedarissen langs de weg en in een dalletje. De volwassen beesten met een voorpoot omhoog gebonden. Tegen het weglopen, veronderstellen we. De jongen blijven bij hun moeder in de buurt, dus die mogen vrij rondlopen.
Dan gaan we de Hoge Atlas in. Schitterende vergezichten met op de hoogste toppen weer wat sneeuw, diep ingesneden dalen en verschillende kleuren. Tegen de hellingen weer dorpjes met amandel- en olijfboomgaarden. In de dalen rivierbedden, die droog staan of waar een klein stroompje doorheen gaat. Dan ook meteen het groen van tuintjes en akkertjes.
Na een kilometer of 70 wordt de weg ronduit slecht. Soms nog een randje asfalt tussen de gaten, soms alleen maar een piste.
Na 15 kilometer kruisen we een rivierbedding (met water) en pikken een lifter op. De weg lijkt iets beter te worden, maar niet voor lang.
De lifter is leraar op een basisschool. Hij spreekt naast Frans ook wat Engels. We hebben een leuk gesprek over het onderwijs hier in Marokko, vooral hier in de bergen (“vergeten gebied door de overheid” = niet belangrijk) en het gebrek aan ontwikkelingskansen voor kinderen hier. Als beginnende leerkracht moet hij 1-2 jaar werken in dit gebied, voor hij een baan krijgt in de “bewoonde wereld”.
De weg wisselt ondertussen van een redelijk vlak stuk asfalt tot een helling met grote stenen.
Opeens, na nog eens 30 kilometer slechte weg (in een bocht) een hoop gesis achter ons en opwaaiend stof in de spiegel. Lekke band. Rechtsachter deze keer. Als je nu denkt, dat we op oude banden rijden, heb je het mis. De achterbanden zijn van december 2018. Net een jaar oud dus.
Paul rijdt de wagen 5 meter verder naar de buitenbocht en we stappen uit. De tweede auto die passeert is een Frans campertje met een jong stel. Ze zetten hun wagen voor die van ons en beginnen mee te helpen met het aandragen van platte stenen (om de wagen mee omhoog te krikken). Dan stopt er een busje (transport mixte – zowel personen als vracht). De chauffeur pakt zijn krik erbij en neemt de regie over. Met behulp van 2 krikken en grote stenen, komt de wagen hoog genoeg om het wiel eraf te halen. De “gerepareerde” achterband van een paar weken geleden wordt erop gezet. De passagiers van het busje, staan en liggen ondertussen een paar meter verderop op de helling hun gebeden te doen.
We regelen dat onze lifter verder mee kan rijden met de Fransen, zodat wij heel rustig onze weg kunnen vervolgen.
We rijden door naar L’ Espace Tamount, een hotel-restaurant met nog veel meer, in Imi-n-Ifri, 7 kilometer voor Demnate, waar campers kunnen overnachten volgens Park4night.
We worden hartelijk welkom geheten met koffie en thee en kunnen rondwandelen over het terrein met kruiden- en groentetuin, een museumpje terwijl ons eten (couscous) wordt gemaakt.
Na 150 kilometer, waarvan zeker 60 slechte weg, is de dag voorbij en zijn we moe.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 3 reacties bij dit reisverslag
Wat een geluk nog dat er een camper en een busje langs kwam, toen jullie die lekke band hadden. Het is schitterend dat ruwe landschap.
Magda 2020-02-09 21:52:51
Super mooi Fijne samenwerking onderweg ,gelardeerd met derituelen van het gewonee leven Erg keuke laatste foto vd 2vrouwen ; die ruggen zijn overal hetzelfd
joke 2020-02-10 10:43:31
Het is een overweldigend landschap. Schitterend !!
Elsa 2020-02-26 17:50:17
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
