Chefchaouen
Marokko, Chefchaouen
Gisteren via een mooie route door het Rif gebergte naar Chefchaouen gereden. Er is hier veel water, dus de rivieren en beken str0men en de bergen zijn groen (of geel, als het koren rijp is of er bloemen bloeien). Zagen op een gegeven moment Chefchaouen (de blauwe stad) in de diepte liggen. Staan op de camping hoog op een berg.
’s Middags via de trappen over de begraafplaats afgedaald naar de stad en er wat rondgekeken. Op een gegeven moment ons door iemand naar een winkel laten brengen waar ons (onder het genot van een glaasje thee) tapijten werden geshowd. Wij kopen er geen: hebben geen idee waar en in wat voor huis we straks gaan wonen. Ons terug laten rijden door een taxi.
Vanmorgen opnieuw naar de stad.
We zijn de camping net af als we worden aangesproken door iemand die vraagt of we roken. Hij/zijn familie heeft namelijk een farm in de bergen en daar verbouwen ze…. De Rif is het gebied van de kif (het genezende kruid) (cannabis sativa). Eigen gebruik wordt gedoogd, maar de handel is verboden. Het is weer eens wat anders, dan een man die langs je loopt en dan hasj sist.
In de stad bekijken we het grote plein met de moskee en de Kasba. Helaas is het etnografisch museum in de Kasba niet meer aanwezig. Daarna de Souïkawijk (=kleine Soukh) in. Komen terecht in een winkeltje in een huis met meerdere verdiepingen. De eigenaar zegt dat hij alles te koop heeft wat de andere winkels hebben.
Ik schijn hier een schoenenfetisj te ontwikkelen. Ik zoek nog een paar slippers voor binnen. Mijn oog valt op een leuke babouche: weer rood en de stadsversie (dus met punten) deze keer. Ik mag de hele doos doorzoeken naar juiste maat en kleur. De eigenaar zegt ook zijn adres en telefoonnummer te kunnen geven, zodat we vanuit thuis kunnen bestellen als we meer willen. Wij betalen en hij zorgt dat het bij ons komt: hij laat het meenemen door iemand die naar Nederland gaat en het pakje dan daar post, langsbrengt of een afspraak maakt dat wij het kunnen halen.
Uiteindelijk heb ik 2 paar uitgezocht (helderrood en bruinrood). Ik heb besloten dat ik voor die 2 paar niet meer wil betalen dan de prijs die hij voor een paar vraagt. Hij doet iets van de prijs af. Zijn eerste prijs was in euro’s en nu gaat hij over op dirhams. Hij komt met een verhaal dat hij de klanten aankijkt en dan zijn vraagprijs vaststelt. (Amerikanen krijgen een 2x zo hoge vraagprijs als Europeanen.) Wat hij vraagt is een goede prijs. Ik zeg dat ik het te duur vind en maak aanstalten te vertrekken. Hij vraagt wat ik wil betalen. O nee, dat is veel te weinig. Hij kan me goedkopere slippers leveren, maar dat is een mindere kwaliteit, etc. Doe er iets bij, misschien kan hij er dan nog iets af doen. Hij heeft geld nodig, want hij heeft net een stapel dekens gekocht, die hij moet betalen. Ik zeg dat ik er niets meer bij doe en we lopen naar de deur. Hij mompelt: Ok, geef het bedrag. Maar ik geef niet meer mijn adres voor die prijs.
Tegen enen duiken we een terrasje op om te eten. We nemen een 3 gangenmenu en bestellen een voorgerecht en hoofdgerecht van de kaart. Waarschijnlijk was het iets moeilijks, want we hebben bijna een uur gewacht tot het voorgerecht door kwam. Ondertussen hadden we maar vast een stukje brood gegeten en gekeken naar de mensen die voorbijkwamen.
Ook tussen voorgerecht en hoofdgerecht zat weer een behoorlijke tijd. Als toetje namen we citroentaart. Die werd redelijk snel geserveerd, maar was nog bevroren: de ijskristallen lagen er nog op. Al met al hebben we 2 uur getafeld.
Daarna nog een paar boodschappen en toen weer een taxi terug.
’s Middags via de trappen over de begraafplaats afgedaald naar de stad en er wat rondgekeken. Op een gegeven moment ons door iemand naar een winkel laten brengen waar ons (onder het genot van een glaasje thee) tapijten werden geshowd. Wij kopen er geen: hebben geen idee waar en in wat voor huis we straks gaan wonen. Ons terug laten rijden door een taxi.
Vanmorgen opnieuw naar de stad.
We zijn de camping net af als we worden aangesproken door iemand die vraagt of we roken. Hij/zijn familie heeft namelijk een farm in de bergen en daar verbouwen ze…. De Rif is het gebied van de kif (het genezende kruid) (cannabis sativa). Eigen gebruik wordt gedoogd, maar de handel is verboden. Het is weer eens wat anders, dan een man die langs je loopt en dan hasj sist.
In de stad bekijken we het grote plein met de moskee en de Kasba. Helaas is het etnografisch museum in de Kasba niet meer aanwezig. Daarna de Souïkawijk (=kleine Soukh) in. Komen terecht in een winkeltje in een huis met meerdere verdiepingen. De eigenaar zegt dat hij alles te koop heeft wat de andere winkels hebben.
Ik schijn hier een schoenenfetisj te ontwikkelen. Ik zoek nog een paar slippers voor binnen. Mijn oog valt op een leuke babouche: weer rood en de stadsversie (dus met punten) deze keer. Ik mag de hele doos doorzoeken naar juiste maat en kleur. De eigenaar zegt ook zijn adres en telefoonnummer te kunnen geven, zodat we vanuit thuis kunnen bestellen als we meer willen. Wij betalen en hij zorgt dat het bij ons komt: hij laat het meenemen door iemand die naar Nederland gaat en het pakje dan daar post, langsbrengt of een afspraak maakt dat wij het kunnen halen.
Uiteindelijk heb ik 2 paar uitgezocht (helderrood en bruinrood). Ik heb besloten dat ik voor die 2 paar niet meer wil betalen dan de prijs die hij voor een paar vraagt. Hij doet iets van de prijs af. Zijn eerste prijs was in euro’s en nu gaat hij over op dirhams. Hij komt met een verhaal dat hij de klanten aankijkt en dan zijn vraagprijs vaststelt. (Amerikanen krijgen een 2x zo hoge vraagprijs als Europeanen.) Wat hij vraagt is een goede prijs. Ik zeg dat ik het te duur vind en maak aanstalten te vertrekken. Hij vraagt wat ik wil betalen. O nee, dat is veel te weinig. Hij kan me goedkopere slippers leveren, maar dat is een mindere kwaliteit, etc. Doe er iets bij, misschien kan hij er dan nog iets af doen. Hij heeft geld nodig, want hij heeft net een stapel dekens gekocht, die hij moet betalen. Ik zeg dat ik er niets meer bij doe en we lopen naar de deur. Hij mompelt: Ok, geef het bedrag. Maar ik geef niet meer mijn adres voor die prijs.
Tegen enen duiken we een terrasje op om te eten. We nemen een 3 gangenmenu en bestellen een voorgerecht en hoofdgerecht van de kaart. Waarschijnlijk was het iets moeilijks, want we hebben bijna een uur gewacht tot het voorgerecht door kwam. Ondertussen hadden we maar vast een stukje brood gegeten en gekeken naar de mensen die voorbijkwamen.
Ook tussen voorgerecht en hoofdgerecht zat weer een behoorlijke tijd. Als toetje namen we citroentaart. Die werd redelijk snel geserveerd, maar was nog bevroren: de ijskristallen lagen er nog op. Al met al hebben we 2 uur getafeld.
Daarna nog een paar boodschappen en toen weer een taxi terug.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
