Panne in een verlaten schitterend landschap
Marokko, Talzemt
Ook vandaag leek het wel of wij de enigen waren onderweg. We reden door een schitterend berglandschap over smalle wegen. We zitten in de uitlopers van de Midden Atlas. Veel haarspelden tegen de hellingen op, over een pas en dan weer een stukje omlaag. Op de kaart stond een pas van 1800 m. Toen we vertrokken reden we af en toe door mistvlagen. Op een gegeven moment reden we boven de wolken, een heel mooi gezicht: Een helblauwe lucht boven bergtoppen en daartussen de wolken als witte watten.
Iets verderop zien we de sneeuw van de Jbel Boulblane (met punten van boven de 3000 meter). Op de hellingen ceders en jeneverbessen druipend van smeltende sneeuw (of rijp). Een vos verdwijnt in zijn hol als we dichterbij komen.
We wilden de Boulblane doorsteken (pas van 2400 meter), maar de weg erheen was onverhard en de sneeuw lag niet alleen in de berm. We gingen dus verder op de 504. We hadden tot dan toe nog geen andere auto gezien. Paul hoopte dat dat niet betekende dat de weg ergens was geblokkeerd door een rotsblok of zo.
We waren niet meer als enigen onderweg, want net voor we na de lunch wegreden, kwam er een busje voorbij rijden.
Paul hoort vreemde tikken. Hij stapt uit en concludeert dat we een lekke band hebben. Weer linksachter, het lijkt wel of die band behekst is. De band die de vorige reizen lek ging, was ondertussen vervangen.
Wat nu? We zitten in de middle of nowhere.
We hebben een krik die 8 ton kan tillen, maar hij is niet groot genoeg om de achterkant van de camper voldoende omhoog te krijgen. We kunnen het wiel dus niet vervangen door het reservewiel.
Ik ga op internet op zoek naar de dichtstbijzijnde garage en probeer telefonisch contact te leggen.
In het Frans telefoneren met een weinig Frans sprekende Marokkaan is niet simpel.
Paul heeft ondertussen de band een deel opgepompt en concludeert dat het geen grote scheur kan zijn, want het drukverlies is klein. Hij heeft ook een noodreparatieset tevoorschijn gehaald. Een spulletje dat je via het ventiel in de band laat lopen, de band oppompen, een paar meter rijden om het spul door de band te verdelen, band hard oppompen en dan voorzichtig doorrijden (max snelheid 80 km per uur).
Ondertussen komt er een wagen langs met 4 heren. Ze stappen allemaal uit. Terwijl een van hen (die Frans spreekt) aan het bellen is met “mijn” mecanicien, zet de ander met zijn compressortje onze band op spanning. De onze moest even koelen.
Onze mecanicien geeft door dat hij 100 km bij ons vandaan zit en dat er 20 km verderop een garage zit. Later belt hij mij ook nog om dat te door te geven. We spreken af dat we proberen dichterbij iets te vinden. Lukt dat niet dan bellen we hem opnieuw en komt hij ons helpen.
Het volgende stuk van de route is het slechtste stuk – onverhard, veel kuilen en stenen. Paul rijdt voorzichtig, vooral het linkerachterwiel ontziend.
Na 20 km geen garage, niet eens een dorp. Af en toe zien we wat eenzaam liggende huizen. Dat is alles. Pas na ruim 50 km (2- 2,5 uur rijden) het eerste dorp / stadje. Het is ondertussen na 18.00 uur. Gelukkig vrij snel een bedrijfje waar banden buiten liggen. Heel snel is het reservewiel (pneu de secours, weet ik ondertussen) onder de camper vandaan. Het opkrikken van de wagen, zodat het wiel eraf kan heeft wat meer voeten in de aarde, maar ook dat lukt. Zo gauw de lekke band eraf is, verdwijnt die naar binnen. Als het reservewiel is geplaatst, is die gerepareerd. In Nederland kan dat niet en moet een band met dat goedje erin, worden vervangen. We laten hem nu maar als reserveband onder de camper hangen. Ze zijn met 3 man ermee bezig en geen van hen spreekt Frans. We gaan op zoek naar de gendarmerie voor een slaapplek. Als we die niet vinden, zetten we wagen in de hoofdstraat langs de kant van de weg en sluiten de ramen. We zien wel of de politie ons weg komt sturen.
We zijn moe. Het was een spannende middag. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar het kost wel veel energie.
Iets verderop zien we de sneeuw van de Jbel Boulblane (met punten van boven de 3000 meter). Op de hellingen ceders en jeneverbessen druipend van smeltende sneeuw (of rijp). Een vos verdwijnt in zijn hol als we dichterbij komen.
We wilden de Boulblane doorsteken (pas van 2400 meter), maar de weg erheen was onverhard en de sneeuw lag niet alleen in de berm. We gingen dus verder op de 504. We hadden tot dan toe nog geen andere auto gezien. Paul hoopte dat dat niet betekende dat de weg ergens was geblokkeerd door een rotsblok of zo.
We waren niet meer als enigen onderweg, want net voor we na de lunch wegreden, kwam er een busje voorbij rijden.
Paul hoort vreemde tikken. Hij stapt uit en concludeert dat we een lekke band hebben. Weer linksachter, het lijkt wel of die band behekst is. De band die de vorige reizen lek ging, was ondertussen vervangen.
Wat nu? We zitten in de middle of nowhere.
We hebben een krik die 8 ton kan tillen, maar hij is niet groot genoeg om de achterkant van de camper voldoende omhoog te krijgen. We kunnen het wiel dus niet vervangen door het reservewiel.
Ik ga op internet op zoek naar de dichtstbijzijnde garage en probeer telefonisch contact te leggen.
In het Frans telefoneren met een weinig Frans sprekende Marokkaan is niet simpel.
Paul heeft ondertussen de band een deel opgepompt en concludeert dat het geen grote scheur kan zijn, want het drukverlies is klein. Hij heeft ook een noodreparatieset tevoorschijn gehaald. Een spulletje dat je via het ventiel in de band laat lopen, de band oppompen, een paar meter rijden om het spul door de band te verdelen, band hard oppompen en dan voorzichtig doorrijden (max snelheid 80 km per uur).
Ondertussen komt er een wagen langs met 4 heren. Ze stappen allemaal uit. Terwijl een van hen (die Frans spreekt) aan het bellen is met “mijn” mecanicien, zet de ander met zijn compressortje onze band op spanning. De onze moest even koelen.
Onze mecanicien geeft door dat hij 100 km bij ons vandaan zit en dat er 20 km verderop een garage zit. Later belt hij mij ook nog om dat te door te geven. We spreken af dat we proberen dichterbij iets te vinden. Lukt dat niet dan bellen we hem opnieuw en komt hij ons helpen.
Het volgende stuk van de route is het slechtste stuk – onverhard, veel kuilen en stenen. Paul rijdt voorzichtig, vooral het linkerachterwiel ontziend.
Na 20 km geen garage, niet eens een dorp. Af en toe zien we wat eenzaam liggende huizen. Dat is alles. Pas na ruim 50 km (2- 2,5 uur rijden) het eerste dorp / stadje. Het is ondertussen na 18.00 uur. Gelukkig vrij snel een bedrijfje waar banden buiten liggen. Heel snel is het reservewiel (pneu de secours, weet ik ondertussen) onder de camper vandaan. Het opkrikken van de wagen, zodat het wiel eraf kan heeft wat meer voeten in de aarde, maar ook dat lukt. Zo gauw de lekke band eraf is, verdwijnt die naar binnen. Als het reservewiel is geplaatst, is die gerepareerd. In Nederland kan dat niet en moet een band met dat goedje erin, worden vervangen. We laten hem nu maar als reserveband onder de camper hangen. Ze zijn met 3 man ermee bezig en geen van hen spreekt Frans. We gaan op zoek naar de gendarmerie voor een slaapplek. Als we die niet vinden, zetten we wagen in de hoofdstraat langs de kant van de weg en sluiten de ramen. We zien wel of de politie ons weg komt sturen.
We zijn moe. Het was een spannende middag. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar het kost wel veel energie.
Geschreven door Arendien-en-Paul
Al 1 reacties bij dit reisverslag
Zo ik ben weer bij met het lezen. Het was zeer gevarieerd en beslist weer interessant. En blij met alle beestjes die langskomen! Hoop dat de linker achterband zich nu gaat gedragen.
Magda 2020-01-14 12:26:49
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
