Afscheid nemen van Margreetje en Kees, ik ga ze missen!
Samen kletsen, veel lachen, heerlijk eten én veel km's fietsen, met Kees als gids en routeplanner. Zo lekker, het even over te laten aan iemand anders ;-).
Het waren 2 hele gezellige dagen :-). Het zal weer even wennen worden in mijn uppie. Maar nu naar Vlieland.

Vlieland is vanuit het westen gerekend het tweede bewoonde Nederlandse Waddeneiland en hoort bij de provincie Friesland. In vroegere tijden maakte het deel uit van het gewest Texla. Het eiland is onderdeel van de gelijknamige gemeente Vlieland. Het Posthuys is gelegen op het smalste stukje van Vlieland te midden van prachtige natuurgebieden die onderdeel zijn van het 'Werelderfgoed' de Waddenzee. De weidse vlakten van de Wadden zijn altijd schitterend! Het enige dorp op het eiland is Oost – Vlieland. Een tweede dorp, genaamd West – Vlieland verdween in 1736 in zee door overstromingen. Op Vlieland zijn de opnames gemaakt van de populaire TV serie Dr. Deen. Het westen van het eiland vormt een uitgestrekt natuurgebied, de Vliehors, dat tevens fungeert als militair oefenterrein van de Koninklijke Luchtmacht.

Met de Waddentaxi maak ik de oversteek naar Vlieland, waar ik oa op pad ga met de Vliehors Expres. Het was niet echt duidelijk aangeven van waar de boot zou varen, maar vragen aan een local bracht duidelijkheid.
Ik stond op de goede plek. In 25 minuten brengt de taxi mij en nog 10 anderen naar Vlieland. Ik zat helemaal voorin, leuk om zo mee te varen. Het is wel manoeuvreren, want hij moet afmeren in een drukke jachthaven, maar zonder moeite legt hij hem langs de kade en helpt me met mijn fiets op de kant te zetten.

Ik val op het eerste de beste terras neer voor een heerlijke cappuccino mét appelgebak.
Ik fiets een mooie route naar het Posthuys, het vertrekpunt van de Vliehors expres. Ik maak een tussenstop bij de vuurtoren (de Vuurduin), pff weer een lange trap op, dit keer 220 treden, mijn appeltaartje heb ik alweer verbrand ;-), maar het uitzicht maakte het de moeite zeker waard.

De Vliehors Expres maakt tochten over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. De tocht duurt 2 uren. Goed dat ik thuis al eerder gereserveerd had, want het was poepie druk.

De Vliehors, ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. Op de punt van de Vliehors zijn soms zeehonden te zien. Ook bezoeken we het Reddingshuisje midden op de Hors. Dit was vroeger een vluchtplaats voor gestrande drenkelingen en is nu ingericht als juttersmuseum en trouwlocatie. Naast droge kleren, water en voedsel was er ook een telefoonverbinding met het Posthuys.
Thans is het Drenkelingenhuisje in bezit van de Vliehors Expres. Alles wat op het strand is aangespoeld, is hier te bewonderen, van sigaretten tot flessenpost. Sinds enkele jaren werkt het team van de Vliehors Expres elk jaar weer aan het neerzetten van een jutschutting. Al het gevonden hout staat rond het huisje, van mei tot oktober. Zo onstaat er een heerlijk beschutte plaats midden op deze inmense zandvlakte. Onze chauffeur blijkt ook een rasverteller te zijn en heeft mooie verhalen over vanalles wat in het reddingshuisje te vinden is.
Er is zelfs het eea aanwezig uit de (Chinese) aangespoelde containers van een tijdje geleden.

Achterin de meer dan 13.000 kilo wegende truck verwelkomt de arcordeonman alle gasten voor hun reis naar niemandsland met de Vliehors expres. Nu rijden we over het natte zand en moeten we af en toe een plas doorkruisen met de truck voordat we bij een oude aanlegsteiger aankomen. Hier worden we even losgelaten in de hoop zeehondjes te spotten. Je hebt geluk of je hebt het niet, maar wij hebben het niet helaas. Maar de steiger op zich is erg fotogeniek.

Gedichten in het zand.
Sinds 2003 heeft de truck wel hele speciale banden. Elke band laat namelijk een afdruk achter van een gedicht met 112 tekens. Hoe bijzonder is dat? Voorheen werd hier speciaal een dichtwedstrijd voor uitgeschreven, maar mocht je zelf een mooie tekst hebben dan kan je die altijd insturen. Hoe leuk zou het zijn als jouw tekst dagelijks op het strand van Vlieland verschijnt?
Een volledige gedicht van Vlielandse Gerda Posthumus van de afdruk hieronder luidt;
“Een zin nat van herinnering aan overvloed. Zomaar een zee gevuld met golven zonnegloed”, het gedicht verandert regelmatig.

Wat een schitterend gebied is dit, zand, strand, zand, strand, oneindig lijkt het.
Na ruim 2 uur zit de tocht erop, het was indrukwekkend en interessant, het wordt eentonig, maar ik heb weer genoten!

Ik maak nog een (mini) wandeling door het dorp Oost Vlieland, want meer dan één straat is het eigenlijk niet. En helaas zijn de winkels hier grotendeels gesloten op zondag. Het is sinds 1971 beschermd
dorpsgezicht vanwege de cultuurhistorische waarde.

Langzaamaan wordt het tijd om naar het veer terug te gaan voor de overtocht naar Harlingen, waar ik weer terug ga naar mijn geparkeerde Coco.Vroeg in de avond ben ik terug en idd is de camperplek aan de sluizen vol en rijd ik meteen door naar de camperplaats in Burgum, wel na een telefoontje gepleegd te hebben of er daar wel plek is en dat is er, zelfs een top plek, in een jachthaven, aan de waterkant.

Welterusten tot morgen

Geschreven door Ivie74