Programma van KRAS klopt weer niet met dat van de reisleider. Vanochtend beginnen we met een optionele excursie. We doen het ermee. We worden naar de boot gebracht, waarmee we naar het dorp Mingum varen, het plaatsje is alleen per boot over de modderige Ayeyarwady rivier te bereiken. Op de kade is het al een gekrioel van jewelste. Via twee loopplanken met een geïmproviseerde bamboe leuning, door 2 bootsjongens vastgehouden, stappen we over 2 boten op onze eigen boot. Een houten schip wat zijn langste tijd wel heeft gevaren denk ik.
Een uurtje varen later, langs meloen kwekerijen en visserhuisjes op de kant, komen we aan in Mingum. We lopen naar de Mingum pagode, die heel veel weg heeft van de leeuwenrots in Sri Lanka. We kunnen er alleen maar omheen lopen. De pagode had 150 m hoog moeten worden, helaas was op enig moment de schatkist leeg en werd de bouw stopgezet en is het maar bij 50 m gebleven.

We lopen verder naar het dorpsschooltje, door examens is het verlaten, geen leerlingen te vinden, op een paar jonge monniken na, die wel even voor ons op de gong willen slaan.

Op pad naar de grootste klok ter aarde. De klok is 4 m hoog, heeft aan de rand een middenlijn van 5 m en weegt maar liefst 90 ton.

Als laatste lopen we naar de Hsinbyume-pagode. Helderwit, prachtig. Heeft 7 terrassen die staan voor de bergketens rond Meru. De golvende scheidingsmuren verbeelden de 7 wereldzeeën. In de nissen zijn de beelden van de nats (goden) te zien.

Ik loop samen met Franny terug naar de boot, met wat stopjes tussendoor oa bij het Daw Oo Zoon, een Boeddhistisch tehuis voor alleenstaande ouderen die geen familie hebben die voor hen kan zorgen. Het is een van de weinige voorzieningen voor ouderen in Birma.
We zijn 5 minuten te laat bij de boot en krijgen op ons donder van Yves, niet echt fijn en dat laat ik hem ook weten.
Hij komt er later op terug als we even samen zijn en maakt zijn excuses. Vergeten dus maar.

We lunchen op de boot, weer heerlijk, groenten, vlees, kip en rijst, soepje vooraf en chips als appetizer, behalve een schotel, specialiteit van hier, met alle soorten bonen die maar kunt bedenken, niets voor mij dus, brrrr!!

Terug naar het hotel om de thuisblijvers op te halen voor het middag programma, onze kennismaking met Mandalay.
In de drukbezochte en een van de sfeervolste Mahamuni pagode en tempelcomplex. Hier komen veel pelgrims naar toe om de zittende Boeddha te versieren met zo veel goud, dat het hele lichaam een massa van gouden vlekken is.

Het te laat komen van vanochtend zorgt ervoor dat we (Franny en ik) een babysit, in de vorm (heel groot) van Muna (onze gids hier) meekrijgen, hij blijft ons volgen op discrete afstand, toch handig, we maken er maar gebruik van, kunnen we ieg snel de uitgang vinden in het doolhof van gangen en poorten.

De Mahamuni Pagoda behoort tot Myanmar’s meest heilige plekken. Dit rijkversierde tempelcomplex is gelegen in een groter religieus complex en een plaatje om te zien, maar de echte aandacht gaat uit naar het 3,80 meter hoge beeld van Mahumani, de "Grote wijsgeer" dat is versierd met een dikke laag puur goud en juwelen. Het beeld dateert uit de 2de eeuw n.Chr. en is gemaakt van brons, wat door de versieringen bijna geen vorm meer heeft. Het beeld mag niet worden gefotografeerd, maar ja internet staat voor niets :-)
Aan de noordzijde van de binnenplaats staat een gebouwtje met beelden afkomstig uit de Angkor Wat in Cambodja deze zijn via tal van omzwervingen uiteindelijk in Mandalay beland. De beelden zouden geneeskundige krachten bezitten. Door de beelden op de plaats aan te raken waar je lichamelijke klachten hebt, zou je spontaan genezen, ik probeer er maar op te gaan liggen, misschien helpt het :-), ik kan wel wat gezondheid gebruiken na het afgelopen jaar, neem ook maar wat in een zakje mee naar huis om weg te geven! Wel klimmen want de beelden staan inmiddels achter glas met een bewaker erbij, dus toch maar niet gedaan.

Tijdens het bezoek aan het heiligdom kun je een zakje bladgoud kopen om het beeld mee te bedekken, wat het beeld inmiddels een gouden schil van zo’n 40 centimeter dik heeft opgeleverd van duizenden kilo's. Dit is echter alleen voor mannen weggelegd, vrouwen mogen de boeddha alleen van een afstandje bekijken. Elke morgen rond 4-4:30 vindt er een ceremonie plaats waar monniken het gezicht van de Boeddha wassen en zijn tanden poetsen, waardoor dit de enige plek blijft die niet versierd is met bladgoud.
Ik bemachtig 2 pakjes ter waarde van €2,40.

Even iets over de monnik hier en natuurlijk meerdere boeddhistische landen, alhoewel de invulling van hun leven nog wel eens verschilt.
Minstens één keer in je leven wordt je monnik, minstens, want het mag dus meerdere keren.
Een monnik mag geen vrouw aanraken, daarom mogen er ook geen vrouwen bij de Boeddha. Een monnik mag zelf géén eten kopen en moet dus bedelen. Hij is kaal, omdat er afstand wordt gedaan van de wereldse zaken en daar horen haren blijkbaar bij.
Een slang (naga) is de beschermer van Boeddha en omdat een slang kaal is zou het ook kunnen zijn dat de monnik daarom kaal is.
Prins Nupidi is de oprichter van de Boeddha. Bij het intreden van een monnik is hij daarom verkleed als prins.
Maar ja ook de monniken gaan weleens buiten hun boekje. Geen vrouw aanraken was voor ene monnik toch wel een groot probleem, hij verkleedde zich als kolonel van het leger en ging gezellig naar de dames van plezier.
Hanza is de reïncarnatie van Boeddha en zou 550 levens hebben doorlopen, wie wil dat nou niet :-), maar dan blijven hangen in een leuk leven, zou toch wat zijn niet waar.

In een werkplaats je tonen uitzonderlijk getalenteerde handarbeiders ons hun kunsten, zo zien we hoe men met de hand bladgoud slaat. 30 slagen, pakje omdraaien en zo verder tot er een blaadje van 0,0001 mm overblijft.

Later in de middag komen het Golden Palace en het Shwenandaw klooster aan bod. Het Shwenandaw Monastry is ongetwijfeld een van de mooiste kloosters die je ooit hebt gezien en het belangrijkste gebouw uit Mandalay’s geschiedenis. Het gebouw is volledig opgetrokken uit prachtig bewerkt teakhout en werd in 1880 gebouwd binnen de muren van het koninklijk paleis. Het gebouw deed dienst als woning van koning Mindon, maar zijn zoon verplaatste het later naar een ander deel van Mandalay. Maar goed ook: het was het enige koninklijke gebouw dat de Tweede Wereldoorlog overleefde en is daarmee het laatste stukje van het originele paleis dat je vandaag de dag nog kunt bewonderen. Op aanraden van zijn astroloog liet Mindon 52 mensen levend begraven onder het paleis. Na hun dood zouden ze als geest het paleis behoeden voor ongeluk. Dit heeft niet zo mogen zijn, in 1885 veroverden de Britten Mandalay en doopten de vesting om in Fort Dufferin. In 1945 ging het fort, tijdens gevechten, in vlammen op.
Het fort is nu in gebruik door het leger, de Tatmadaw. Van het originele paleis zijn nog wat muren, enkele paviljoens en de fundamenten van de gracht zichtbaar. Het paleis is voor een gedeelte gerestaureerd. Het mist echter de grandeur van verleden tijden door de betonnen bouwwerken met zinken daken.
Gelukkig zit hier nog genoeg goud op de palen, zodat ik geen vlekken meer kan krijgen. Het ruikt er heerlijk naar teakolie.

Ook brengen we een bezoek aan de Kuthodaw pagode, met het grootste boek ter wereld, de Tripitaka (de boeddistische Heilige Schrift). Het boek is in 729 marmeren stenen gegraveerd, elke steen is in een mini pagode geplaatst, deze bevinden zich op een groot ommuurd terrein van 5 ha. In 8 jaar werkten er 5000 steenhouwers aan. Een monnik doet er twee jaar over het boek te lezen, als hij zich met niets anders bezig houdt. In boekvorm zou het boek zo'n 15000 bladzijden beslaan.

Dan op pad met een lekkere hobbeljeep naar Mandalay Hill. De chauffeur geeft flink gas en wij schudden heen een weer op het stalen bankje. Goed vadthouden dus.
Hét landmark van de stad welke een prachtig uitzicht biedt over de stad, de Irrawaddy rivier en de bergen in de verte. De heuvel is ruim 200 meter hoog en kan worden beklommen via 1730 treden, gelukkig hoeven wij dat niét te doen, wij worden met de jeep naar boven gebracht. Mandalay Hill is bezaaid met pagodes. Dit is niet alleen een mooi uitzichtpunt, maar ook een heilige plek, aangezien de Boeddha hem zelf beklommen heeft. Het uitzicht vanaf de top is adembenemend, vooral tijdens zonsondergang. We bemachtigen een mooi plekje en genieten.

Tegen 7 uur terug bij het hotel, meteen maar even naar het winkelcentrum en de telefoonwinkel, mijn gekochte kaart is al zo goed als leeg en nog niets mee gedaan. Niets aan te doen, moet de provider maar contacten, haha hoe doe je dat hier. Jammer maar helaas, hopen dat de wifi verder op de reis ook werkt.
Meteen maar een hamburger menu gescoord voor op de kamer.

De tas weer op orde, stof afgespoeld, voeten geboend, app naar huis en lekker slapen. Morgen loopt de wekker om half 5.

Bye bye zwaai zwaai lieve volgers.

Geschreven door Ivie74