Velburg
Duitsland, Velburg
Op de fiets naar de bergruïne van Velburg en de Johannes de Doperkerk bekijken, maar ook de druipsteengrot is een "must see", misschien een beetje veel voor één dag, ik ga het zien.
De kasteelruïne Velburg , ook wel Velberg genoemd , is de ruïne van een hoog middeleeuws tot vroegmodern heuvelkasteel , dat ooit verrees op de rotsachtige top van de Schlossberg op 621,8 meter boven het dal van de Frauenbach. De ruïne bevindt zich direct ten oosten van de stad Velburg in de gelijknamige gemeente in de wijk Neumarkt in Opper-Palts in Beieren , Duitsland. Het kasteel is waarschijnlijk rond 1100 gebouwd aan de rand van een zone van de Reichsgut an der Schwarzen Laaber (Oberweiling, Dürn en Mantlach), die na 1009 in handen kwam van de gerechtsdeurwaarders van het bisdom Bamberg. De eerste kasteelheer was de edelvrije Kuno, die rond 1110 een schenking maakte aan het Regensburgse klooster Obermünster ten tijde van kloosterhoofd Hadamut. De verstrekkende theorieën over de afstamming van de graven van Velburg en van Sulzbach, die vanaf 1156 verschenen, werden onlangs uitvoerig door B. Schneider gepresenteerd. Hermann trouwde met de Oostenrijkse edelvrouw Adelheid von Klamm en leidde daar het reilen en zeilen van zijn familie, terwijl die in Opper-Palts nauwelijks te traceren zijn. De familie stierf samen met graaf Ulrich in 1217 uit en de erfenis kwam toe aan de hertog van Beieren. Het kasteel werd zijn officiële zetel en kwam in 1505 bij het nieuw opgerichte vorstendom Pfalz-Neuburg, maar het werd al snel verlaten en raakte in verval. Het wordt vandaag de dag gebruikt, dankzij de 12 meter hoge toren, als uitkijkpost .
De rooms-katholieke kerk van St. Johannes de Doper is een originele gotische, barokke stijl en de hal uitgebreide kerk in Velburg in de Opper-Palts wijk Neumarkt in de Opper-Palts. Het behoort tot de parochie van St. Johann Baptist Velburg in het bisdom Eichstätt. De onderbouw van de toren is waarschijnlijk gebouwd in het midden van de 13e eeuw, het koor en het middenschip zijn van laatgotische oorsprong. De toren werd herbouwd na een brand in 1574. Waarschijnlijk is in de 16e eeuw ook de noordbeuk toegevoegd. In de jaren 1717-1721 werd de zuidbeuk toegevoegd en het interieur werd opnieuw ontworpen in barokstijl door Georg Puchtler. Het interieur is in 1959 en 1984/1985 gerestaureerd.
Imposante stalagnaten, een sinterbeken vol met water, verschillende waterstands-lijnen – dat zijn de drie bijzondere kenmerken van de König-Otto-Tropfsteinhöhle, een van de mooiste druipsteengrotten van Duitsland. Een herder ontdekte deze druipsteengrot in de provincie Neumarkt in de Oberpfalz in het jaar 1895. En dat gebeurde zo: Peter Federl uit St. Coloman volgde een vos. Deze verdween ineens tussen de rotsen. De herder volgde hem en zag dat er een grot was. Voorzichtig tastend volgde hij het vosje in de grot maar werd toen angstig en liep terug naar het dorp, waar hij om versterking vroeg. Samen met de schoorsteenveger Josef Erl en de mechanicus Josef Kuhn uit Velburg ging hij terug.De drie mannen verwijderden talloze rotsen en betraden moedig in de schijn van hun kaarsen de ondergrondse kamers. Dat was op 30 september 1895. De König-Otto-Tropfsteinhöhle (benoemd naar koning Otto I. van Beieren) was ontdekt: een sensatie! Reeds in mei 1896 vonden de eerste leidingen door de grot plaats. Toen kon je de grot alleen maar met kaarsen en toortsen verlichten. De daadwerkelijke, grote schoonheid van de grot was eerst in 1954 te herkennen, toen dit natuurlijk kunstwerk kon worden verlicht met elektriciteit. Maar dat was nog lang niet alles: de Fürtherse Helmut Schlierf en Michael Kirnberger ontdekten in 1972 een verdere grote grot, bijna een hal met een ongelofelijke diversiteit aan druipstenen. Omdat hun de grot op 2 december, dus in de adventtijd ontdekten, werd deze hal »Adventhalle« genoemd. De König-Otto-Tropfsteinhöhle is om de 450 meter lang, 270 meter daarvan kunnen worden bezichtigt. Bijna 19.000 mensen brengen jaarlijks een bezoek aan de König-Otto-Tropfsteinhöhle.
Lekker douchen, tenminste dat ging ik doen als ik een muntje bij me had gehad, lees het briefje bij het kastje waar het muntje in moet, groen licht, muntje erin, rood licht, heet water en wat wil het toeval 2 automaatjes staan op rood, daar neem ik er dan maar één van en ja hoor, ik heb mazzel, heerlijk warm water :-).
Meteen bij de receptie mijn bestelde verse broodjes halen, nou ja dat dacht ik, want de dame was het vergeten door te geven, honderd excuses, ze biedt me broodjes aan uit de vriezer en ze wil ze dan we even in de magnetron doen, morgen dan maar, zeg ik. Vraag meteen wanneer de kerk open is ter bezichtiging, maar dat is idd alleen in het weekend. "Je kan het luikje naast de deur opendoen hoor", zegt ze en dat ga ik natuurlijk doen, voelt als gluren, maar wel grappig, ik op mijn knieën voor de kerk, loerend door een luikje.
Bij de ruïne ben ik niet gekomen, ik was een heel eind, maar het wandelpad was afgesloten en de ruïne niet te bezoeken. Om op dat punt te komen heeft me wel wat zweetdruppels gekost, wat een klim en dat voor Jan met de korte achternaam.
De kerk in Velburg was prachtig en deze keer ook gewoon open, fijn, want daar reken je dan eigenlijk niet meer op. En wat een leuk plaatsje.
Door naar de druipsteengrotten, weer een enorme klim, over kiezelweggetjes, asfalt en steile bospaadjes, zelfs zo steil dat ik met mijn fiets aan de hand verder moet, totdat ik denk waar ga ik heen, bos en nog eens bos en besluit terug te gaan naar de autoweg en het bord daar te volgen. De camping dame heeft me gisteren verteld mijn fiets niet op de parking te zetten, dus neem het personeelsweggetje (waar ik eigenlijk niet in mag) naar boven door het klimbos en kom bij de kassa uit, dat is mooi. Word welkom geheten door de gids en kan iets te drinken uitzoeken in de receptie, grappig. Een half uurtje later begint de rondleiding met nog 5 anderen lopen we naar de ingang van de grot en opzij zie ik de plek waar ik eerder met de fiets heb gestaan, voor niets teruggegaan dus, was niet echt duidelijk herkenbaar :-). Zie de pijl op het kaartje, ik was er echt bijna :). Zeer indrukwekkend de stalagmieten en stalactieten, blijft iets heel bijzonders, wat de natuur kan voortbrengen, maar wel in tienduizenden jaren. De gids verteld alles wat hij weet en dat is héél veel, ik versta er weinig van :-) :-) en knik af en toe maar even.
Terug naar mijn camping plek waar ik eerst maar iets te eten maak, met mijn eigen broodjes. Het is prachtig weer en ik ga er maar eens goed voor zitten, of eigenlijk liggen. Genieten met een hoofdletter!
Het is hier in Duitsland één hooikoorts ellende, gelukkig heb ik er geen last van, maar alles zit onder het gele stuifmeel en wegpoetsen helpt niet echt, het zit in 2 minuten weer onder, het dringt zelfs door de horren de camper in, je zou er bijna een allergie door opbouwen.
Aan het eind van de middag ga ik nog even terug naar Velburg om iets te eten te scoren bij de grill, heerlijke Döner, die ik lekker voor mijn campertje nuttig.
Na de afwas alles weer op orde voor morgen, mijn derde verplaatsing alweer.
Time flyes.......
De kasteelruïne Velburg , ook wel Velberg genoemd , is de ruïne van een hoog middeleeuws tot vroegmodern heuvelkasteel , dat ooit verrees op de rotsachtige top van de Schlossberg op 621,8 meter boven het dal van de Frauenbach. De ruïne bevindt zich direct ten oosten van de stad Velburg in de gelijknamige gemeente in de wijk Neumarkt in Opper-Palts in Beieren , Duitsland. Het kasteel is waarschijnlijk rond 1100 gebouwd aan de rand van een zone van de Reichsgut an der Schwarzen Laaber (Oberweiling, Dürn en Mantlach), die na 1009 in handen kwam van de gerechtsdeurwaarders van het bisdom Bamberg. De eerste kasteelheer was de edelvrije Kuno, die rond 1110 een schenking maakte aan het Regensburgse klooster Obermünster ten tijde van kloosterhoofd Hadamut. De verstrekkende theorieën over de afstamming van de graven van Velburg en van Sulzbach, die vanaf 1156 verschenen, werden onlangs uitvoerig door B. Schneider gepresenteerd. Hermann trouwde met de Oostenrijkse edelvrouw Adelheid von Klamm en leidde daar het reilen en zeilen van zijn familie, terwijl die in Opper-Palts nauwelijks te traceren zijn. De familie stierf samen met graaf Ulrich in 1217 uit en de erfenis kwam toe aan de hertog van Beieren. Het kasteel werd zijn officiële zetel en kwam in 1505 bij het nieuw opgerichte vorstendom Pfalz-Neuburg, maar het werd al snel verlaten en raakte in verval. Het wordt vandaag de dag gebruikt, dankzij de 12 meter hoge toren, als uitkijkpost .
De rooms-katholieke kerk van St. Johannes de Doper is een originele gotische, barokke stijl en de hal uitgebreide kerk in Velburg in de Opper-Palts wijk Neumarkt in de Opper-Palts. Het behoort tot de parochie van St. Johann Baptist Velburg in het bisdom Eichstätt. De onderbouw van de toren is waarschijnlijk gebouwd in het midden van de 13e eeuw, het koor en het middenschip zijn van laatgotische oorsprong. De toren werd herbouwd na een brand in 1574. Waarschijnlijk is in de 16e eeuw ook de noordbeuk toegevoegd. In de jaren 1717-1721 werd de zuidbeuk toegevoegd en het interieur werd opnieuw ontworpen in barokstijl door Georg Puchtler. Het interieur is in 1959 en 1984/1985 gerestaureerd.
Imposante stalagnaten, een sinterbeken vol met water, verschillende waterstands-lijnen – dat zijn de drie bijzondere kenmerken van de König-Otto-Tropfsteinhöhle, een van de mooiste druipsteengrotten van Duitsland. Een herder ontdekte deze druipsteengrot in de provincie Neumarkt in de Oberpfalz in het jaar 1895. En dat gebeurde zo: Peter Federl uit St. Coloman volgde een vos. Deze verdween ineens tussen de rotsen. De herder volgde hem en zag dat er een grot was. Voorzichtig tastend volgde hij het vosje in de grot maar werd toen angstig en liep terug naar het dorp, waar hij om versterking vroeg. Samen met de schoorsteenveger Josef Erl en de mechanicus Josef Kuhn uit Velburg ging hij terug.De drie mannen verwijderden talloze rotsen en betraden moedig in de schijn van hun kaarsen de ondergrondse kamers. Dat was op 30 september 1895. De König-Otto-Tropfsteinhöhle (benoemd naar koning Otto I. van Beieren) was ontdekt: een sensatie! Reeds in mei 1896 vonden de eerste leidingen door de grot plaats. Toen kon je de grot alleen maar met kaarsen en toortsen verlichten. De daadwerkelijke, grote schoonheid van de grot was eerst in 1954 te herkennen, toen dit natuurlijk kunstwerk kon worden verlicht met elektriciteit. Maar dat was nog lang niet alles: de Fürtherse Helmut Schlierf en Michael Kirnberger ontdekten in 1972 een verdere grote grot, bijna een hal met een ongelofelijke diversiteit aan druipstenen. Omdat hun de grot op 2 december, dus in de adventtijd ontdekten, werd deze hal »Adventhalle« genoemd. De König-Otto-Tropfsteinhöhle is om de 450 meter lang, 270 meter daarvan kunnen worden bezichtigt. Bijna 19.000 mensen brengen jaarlijks een bezoek aan de König-Otto-Tropfsteinhöhle.
Lekker douchen, tenminste dat ging ik doen als ik een muntje bij me had gehad, lees het briefje bij het kastje waar het muntje in moet, groen licht, muntje erin, rood licht, heet water en wat wil het toeval 2 automaatjes staan op rood, daar neem ik er dan maar één van en ja hoor, ik heb mazzel, heerlijk warm water :-).
Meteen bij de receptie mijn bestelde verse broodjes halen, nou ja dat dacht ik, want de dame was het vergeten door te geven, honderd excuses, ze biedt me broodjes aan uit de vriezer en ze wil ze dan we even in de magnetron doen, morgen dan maar, zeg ik. Vraag meteen wanneer de kerk open is ter bezichtiging, maar dat is idd alleen in het weekend. "Je kan het luikje naast de deur opendoen hoor", zegt ze en dat ga ik natuurlijk doen, voelt als gluren, maar wel grappig, ik op mijn knieën voor de kerk, loerend door een luikje.
Bij de ruïne ben ik niet gekomen, ik was een heel eind, maar het wandelpad was afgesloten en de ruïne niet te bezoeken. Om op dat punt te komen heeft me wel wat zweetdruppels gekost, wat een klim en dat voor Jan met de korte achternaam.
De kerk in Velburg was prachtig en deze keer ook gewoon open, fijn, want daar reken je dan eigenlijk niet meer op. En wat een leuk plaatsje.
Door naar de druipsteengrotten, weer een enorme klim, over kiezelweggetjes, asfalt en steile bospaadjes, zelfs zo steil dat ik met mijn fiets aan de hand verder moet, totdat ik denk waar ga ik heen, bos en nog eens bos en besluit terug te gaan naar de autoweg en het bord daar te volgen. De camping dame heeft me gisteren verteld mijn fiets niet op de parking te zetten, dus neem het personeelsweggetje (waar ik eigenlijk niet in mag) naar boven door het klimbos en kom bij de kassa uit, dat is mooi. Word welkom geheten door de gids en kan iets te drinken uitzoeken in de receptie, grappig. Een half uurtje later begint de rondleiding met nog 5 anderen lopen we naar de ingang van de grot en opzij zie ik de plek waar ik eerder met de fiets heb gestaan, voor niets teruggegaan dus, was niet echt duidelijk herkenbaar :-). Zie de pijl op het kaartje, ik was er echt bijna :). Zeer indrukwekkend de stalagmieten en stalactieten, blijft iets heel bijzonders, wat de natuur kan voortbrengen, maar wel in tienduizenden jaren. De gids verteld alles wat hij weet en dat is héél veel, ik versta er weinig van :-) :-) en knik af en toe maar even.
Terug naar mijn camping plek waar ik eerst maar iets te eten maak, met mijn eigen broodjes. Het is prachtig weer en ik ga er maar eens goed voor zitten, of eigenlijk liggen. Genieten met een hoofdletter!
Het is hier in Duitsland één hooikoorts ellende, gelukkig heb ik er geen last van, maar alles zit onder het gele stuifmeel en wegpoetsen helpt niet echt, het zit in 2 minuten weer onder, het dringt zelfs door de horren de camper in, je zou er bijna een allergie door opbouwen.
Aan het eind van de middag ga ik nog even terug naar Velburg om iets te eten te scoren bij de grill, heerlijke Döner, die ik lekker voor mijn campertje nuttig.
Na de afwas alles weer op orde voor morgen, mijn derde verplaatsing alweer.
Time flyes.......
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
