Dag 9 Bandipur
Nepal, Bandipur 33904
Om 6 uur weg voor een mooie zonsopkomst. Dat hopen we tenminste. Om 4 uur kijk ik naar buiten, heiïg. Zet mijn wekker uit en kruip er weer lekker in.
Maar de interne klok zorgt dat ik om kwart voor 6 wakker ben toch maar mee.
Loop een paar honderd met en denk ik ben gek, de berg op voor "geen zicht" ik ga terug en ga mijn bed weer in.
De grottocht wordt maar door 6 van de groep ondernomen, Linda heeft de tocht negatief voorgesteld, dus heeft het grootste deel van de groep afgehaakt. Ik wil geen risico lopen, dus ook ik ga niet mee, ik had de grot heel graag gedaan, maar achteraf goed dat ik het niet heb gedaan, want het was een helse tocht, met een nog zwaarder grotbezoek, stikdonker, glad en glibberig, aan touwen omhoog klimmen en steile ijzeren trappen nemen. Onze Frans heeft een aardige smakker gemaakt.
Een tocht van ruim 5,5 uur.
Wij lopen met een jongen (Sittu) van het hotel naar de zijdeboerderij.
20 min. lopen volgens Linda, de wandeling kostte bijna een uur en dat zelfs bergafwaarts. Wéér slechte info dus én we moeten bergop terug, dat gaat wel even duren.
We krijgen uitleg over de diverse stadia van het zijde proces, maar de fabriek is helaas gesloten. Ook hier is er duidelijk iets mis gegaan, gelukkig was het een leuke en mooie wandeling.
Inmiddels hebben we wel besloten een praatje te gaan maken met Linda, waar het nu telkens misgaat. We polsen later bij de rest van de groep hoe zij erover denken, iedereen is het met ons eens. Han en ik willen haar na het avondeten even apart roepen.
Onze Annie wil niet meer teruglopen en zit voor dood op een stoeltje, we vragen ons elke keer af waarom ze meegaat. Én wat zorgt ze slecht voor zichzelf, eet bijna niets en wordt slapper en witter.
Ook An en Gerard vinden het teveel, dus ik vraag Sittu of hij een taxi kan bellen en dat lukt, ook Ellen en ik gaan mee terug, scheelt weer wat gehijg. Han en Karin lopen terug, mooi genoeg komen we gelijk terug bij het hotel.
Een kopje koffie, lekker lunchen en wat later maken we met z'n drieën (Marije, Ellen en ik) een wandeling rond en door het plaatsje.
En wat scherts onze verbazing, Annie (Rita) sjokt achter ons aan, maar sluit zich niet bij ons aan. Overal waar wij gaan, gaat zij, bijzonder weer.
De mensen vinden het erg leuk om een praatje te maken, al is het met handen en voeten. Bijna niemand hier spreekt Engels, maar vriendelijk lachend praten ze gewoon in het Nepalees tegen je. Foto's maken is geen probleem en ze vinden het geweldig om zichzelf terug te zien. Helaas hier geen souvenirs te vinden, heel veel kleine stoffen- en levensmiddelenwinkeltjes, cafés en gasthouses en hier en daar en tempel. Eindelijk een plaatsje met niet of nauwelijks schade van de aardbeving.
Én een stuk minder stoffig.
Nog genoeg tijd voor een drankje, een opfrissertje en even op het balkon met de voetjes omhoog.
Weer een heerlijk diner, dit keer helaas binnen, want het gaat onweren en regenen.
Na het eten gaan we even apart zitten met Linda. Vertellen haar waar we tegenaanlopen en wat we missen in haar reisleiderschap.
Gelukkig neemt ze het goed op en geeft aan er iets mee te gaan en willen doen.
We gaan het zien. We wilden het haar i.e.g. laten weten, vóórdat er klachten naar Kras gaan, want die gaan er komen.
Ja, ik heb het té goed gehad de laatste reizen, maar zij maakt er toch wel heel erg een potje van.
Het onweer galmt tussen de bergen, ik ga lekker slapen, tot morgen.
Jullie lezen dit wat later, helaas door het slechte weer geen wifi en zelfs geen stroom. Kaarsjes op de kamer, heeft ook wel wat.
Maar de interne klok zorgt dat ik om kwart voor 6 wakker ben toch maar mee.
Loop een paar honderd met en denk ik ben gek, de berg op voor "geen zicht" ik ga terug en ga mijn bed weer in.
De grottocht wordt maar door 6 van de groep ondernomen, Linda heeft de tocht negatief voorgesteld, dus heeft het grootste deel van de groep afgehaakt. Ik wil geen risico lopen, dus ook ik ga niet mee, ik had de grot heel graag gedaan, maar achteraf goed dat ik het niet heb gedaan, want het was een helse tocht, met een nog zwaarder grotbezoek, stikdonker, glad en glibberig, aan touwen omhoog klimmen en steile ijzeren trappen nemen. Onze Frans heeft een aardige smakker gemaakt.
Een tocht van ruim 5,5 uur.
Wij lopen met een jongen (Sittu) van het hotel naar de zijdeboerderij.
20 min. lopen volgens Linda, de wandeling kostte bijna een uur en dat zelfs bergafwaarts. Wéér slechte info dus én we moeten bergop terug, dat gaat wel even duren.
We krijgen uitleg over de diverse stadia van het zijde proces, maar de fabriek is helaas gesloten. Ook hier is er duidelijk iets mis gegaan, gelukkig was het een leuke en mooie wandeling.
Inmiddels hebben we wel besloten een praatje te gaan maken met Linda, waar het nu telkens misgaat. We polsen later bij de rest van de groep hoe zij erover denken, iedereen is het met ons eens. Han en ik willen haar na het avondeten even apart roepen.
Onze Annie wil niet meer teruglopen en zit voor dood op een stoeltje, we vragen ons elke keer af waarom ze meegaat. Én wat zorgt ze slecht voor zichzelf, eet bijna niets en wordt slapper en witter.
Ook An en Gerard vinden het teveel, dus ik vraag Sittu of hij een taxi kan bellen en dat lukt, ook Ellen en ik gaan mee terug, scheelt weer wat gehijg. Han en Karin lopen terug, mooi genoeg komen we gelijk terug bij het hotel.
Een kopje koffie, lekker lunchen en wat later maken we met z'n drieën (Marije, Ellen en ik) een wandeling rond en door het plaatsje.
En wat scherts onze verbazing, Annie (Rita) sjokt achter ons aan, maar sluit zich niet bij ons aan. Overal waar wij gaan, gaat zij, bijzonder weer.
De mensen vinden het erg leuk om een praatje te maken, al is het met handen en voeten. Bijna niemand hier spreekt Engels, maar vriendelijk lachend praten ze gewoon in het Nepalees tegen je. Foto's maken is geen probleem en ze vinden het geweldig om zichzelf terug te zien. Helaas hier geen souvenirs te vinden, heel veel kleine stoffen- en levensmiddelenwinkeltjes, cafés en gasthouses en hier en daar en tempel. Eindelijk een plaatsje met niet of nauwelijks schade van de aardbeving.
Én een stuk minder stoffig.
Nog genoeg tijd voor een drankje, een opfrissertje en even op het balkon met de voetjes omhoog.
Weer een heerlijk diner, dit keer helaas binnen, want het gaat onweren en regenen.
Na het eten gaan we even apart zitten met Linda. Vertellen haar waar we tegenaanlopen en wat we missen in haar reisleiderschap.
Gelukkig neemt ze het goed op en geeft aan er iets mee te gaan en willen doen.
We gaan het zien. We wilden het haar i.e.g. laten weten, vóórdat er klachten naar Kras gaan, want die gaan er komen.
Ja, ik heb het té goed gehad de laatste reizen, maar zij maakt er toch wel heel erg een potje van.
Het onweer galmt tussen de bergen, ik ga lekker slapen, tot morgen.
Jullie lezen dit wat later, helaas door het slechte weer geen wifi en zelfs geen stroom. Kaarsjes op de kamer, heeft ook wel wat.
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
