ALS ER een rode draad loopt door de geschiedenis van Servië, en daarmee door het historisch zelfbeeld van de Serviërs, dan is het deze: Servië is het hartland van de Balkan. Het heeft het meest glorieuze verleden van alle Balkan-landen, het stond het vaakst op tegen de Turken, het werd het hardst bestraft, het werd het eerst onafhankelijk. Die historische verdiensten leveren rechten en aanspraken op. Het recht, bijvoorbeeld om de rol van leidende natie te spelen in het koninkrijk dat in 1918 ontstond en dat later Joegoslavië is gaan heten. En de aanspraak op erkenning van die leidende rol door anderen, de Kroaten voorop, maar ook de Slovenen, de Montenegrijnen, de Bulgaren, de Macedoniërs, de Bosniërs. Die rode draad heeft de Serviërs altijd parten gespeeld. Het koninkrijk dat in 1918 werd gevestigd moest een staat zijn die door de Serviërs werd gedomineerd. Dat de Kroaten dat niet accepteerden vonden de Serviërs onbegrijpelijk. Dat de Kroaten, en de Slovenen, zich tegen die rol verzetten was voor koning Alexander reden een koninklijke dictatuur uit te roepen. Hij moest dituiteindelijk met de dood bekopen: in 1934 werd hij op last van Kroatische fascisten vermoord. Het was niet de bedoeling van zijn opvolger, regent Paul, dat de dictatuur eindeloos zou duren. Maar vlak voordat de Kroaten en de Serviërs het eens werden over een tweede poging de democratie op poten te zetten, brak de Tweede Wereldoorlog uit, en werd Joegoslavië door de bezetters aan moten gehakt. Na de oorlog herrees het land als de communistische dictatuur van Tito. Hij was de enige staatsman die begreep dat de veelvolkerenstaat Joegoslavië alleen kon overleven in een zorgvuldig evenwicht tussen de diverse volkeren en hun belangen. Tot zijn dood in 1980 experimenteerde hij, manipuleerde hij, strafte en beloonde hij - in een permanente poging het evenwicht te bewaren. Voor de Serviërs was Tito een gruwel, al was het maar omdat hij de Servische rol van natuurlijke leider niet erkende. Pas zeven jaar na Tito's dood ontlaadde het gevoel van gekrenktheid zich toen de nieuwe Servische partijleider Milosevic zich opwierp als spreekbuis. Als niemand voor hem wist hij in te spelen op het Servisch gevoel van miskenning. Op golven van Servisch nationalisme bracht hij andersdenkende partijleiders in de Vojvodina, Montenegro en Kosovo ten val en beschikte vervolgens over de helft van het aantal zetels in het opperste staatsorgaan, het staatspresidium. Plotseling waren de Serviërs weer waar ze altijd wilden zijn: aan de leiding van de staat. Het werd het einde van die staat. De Kroaten en de Slovenen, bang voor dat ontketende Servische nationalisme, zochten hun heil in een eigen nationalisme, dat verder radicaliseerde naarmate de Serviërs nadrukkelijker de eerste viool gingen spelen. Uiteindelijk scheidden Kroatië en Slovenië zich af, op de voet gevolgd door de Bosniërs en de Macedoniërs. Zo liep die oude federatie stuk op de Servische aanspraken, die de hele Balkan nog altijd parten spelen. De Servische aanspraken leidden immers tot oorlogen in Kroatië en Bosnië. Omdat daar zoveel Serviërs woonden, hoorden die gebieden bij Servië, vond Belgrado. Servië verloor die oorlogen. Ook de oorlog in Kosovo is niets anders dan een neerslag van het Servische verlangen de eerste viool te spelen ten koste van een andere etnische groep. Ditmaal in een gebied waar nauwelijks nog Serviërs wonen, maar waar zich ooit, zes eeuwen geleden, een cruciaal deel van de Servische geschiedenis heeft afgespeeld. Zo zijn de Serviërs hun ondergang tegemoetgerend, verblind door de geschiedenis. Het is dat ageren op basis van het oude zelfbeeld, dat van het oude Joegoslavië de samenstellende delen heeft afgerukt. De kans is groot dat ooit ook Montenegro en Kosovo verloren zullen gaan. Dan zal Servië achterblijven zoals het anderhalve eeuw geleden begon: als een onbetekenend rompstaatje in het hartje van de Balkan.

Ik ben vroeg wakker en vertrek dan ook maar vroeg, tien over half acht start ik mijn bus en ga op weg. De reis van Maribor naar Zasavica is een lange (457 km) rit over tolwegen. Er blijken geen acceptabele campings beschikbaar te zijn onderweg, dus we zullen eraan moeten geloven en vlieg ik in vogelvlucht, nou ja, vogelvlucht van ca 100 km per uur, door Kroatië heen. Op de terugweg naar huis, maak ik er nog een stop van een dag of wat.

De weg is een beetje eentonig, nou ja, een beetje veel, gelukkig zijn er onderweg voldoende tankstations, koffiebars en pinautomaten, dat dan weer wel, dus lekker om de 2 uur een stopje maken.

1 Na 106 km bij motel Plitvice staat een pinautomaat naast de koffiebar. Je kunt hier Kuna's pinnen (voor onderweg in Kroatië. Adres: E70, Zagreb, GPS: N 45.77487° E 15.87804°, maar of dat echt nodig is, je kunt in Kroatië, volgens wat ik gelezen heb, gewoon met Euro's betalen, ik heb toch maar voor €50,00 gepind.

Bij de tweede stop, gooi ik mijn tank nog maar vol. Ga nog even op de P plaats staan, staat er ineens een zwerver naast mijn raam te gebaren, die ziet dat ik mijn geld opruim en hij denkt vast "kassa" ik zeg en zwaai, wegwezen, maar hij blijft proberen, tot ik mijn camera pak en doe alsof ik een foto van hem maak en hij nam meteen de benen, stak zelfs de snelweg over, zo over de vangrail, naar de andere kant van de snelweg. Vastgelegd worden op de foto was zeker niet zijn bedoeling! Gelukkig had ik wel de camper op slot, maar toch, wel even schrikken.

Het is best raar ineens weer te moeten stoppen en gecontroleerd te worden bij een grensovergang. Slovenië uit, Kroatië in, Kroatië uit Servië in. Geen oponthoud en geen controle van de bus, ik heb geluk gehad, een aantal moest de camper openen en wilde de douane even checken. Ik mag door, wel na een uitgebreide paspoortcontrole, had er niet bij nagedacht, maar ik heb een visum voor Rusland van een paar jaar geleden, maar er werd niets van gezegd, alleen gevraagd of ik alleen was en waar ik naar toe ga .
Én wat was ik blij geen vrachtwagen te zijn, wat een enorme files voor hen, geen uren, maar misschien wel dagen oponthoud.

Het is saai rijden, maar het schiet wel lekker op. Om half 3 rijd ik als eerste de camping op. Een half uurtje later komt de rest langzaamaan binnen. Ik ben nog niet eens moe, de bus rijdt erg rustig en maakt veel minder geluid dan mijn vorige. Relaxed rijden dus!

De Camping Zasavica ligt aan de rand van het natuurreservaat Zasavica, in een dode arm van de rivier de Sava met een uitgebreid vogelleven. Op wandelafstand ligt een uitkijktoren waar je een prachtig uitzicht hebt over het natuurreservaat.

Brood kan besteld worden op de camping, verder is er in het natuurreservaat een heel klein restaurant, waar ze heerlijk goulashsoep hebben.

Als de groep compleet is staat de koffie en thee voor ons klaar en wordt het weer een gezellige boel. Ieder gaat weer zijn eigen weg. Wim brengt mijn stoel terug, op hun plekje heb ik nog lekker in de zon gezeten. Bij het koffie moment raak ik aan de praat met Marianne, zij wil mijn campert wel graag zien én zij hebben een enorme Laika, maar de mijne heeft toch veel bekijks tussen de giganten :-).
Zij gaat aan de kook en ik naar mijn buren, met mijn eigen gemaakte broodjes, ik krijg een heerlijk glaasje wijn bij Gerrie (Pletterijstraat) en Rob, zo'n gezellig, lief stel. Inmiddels wordt het best fris en ga ik maar eens op huis aan, één meter naar rechts :-).

Én, ik heb nog wat te schrijven natuurlijk!

Inmiddels heeft mijn zwerversverhaal de ronde gedaan en komt Peter laten zien wat ik eigenlijk in de camper móet hebben, een stuk buis van hard plastic, waarmee ik een agressief persoon een mep kan verkopen. Hij was erg geschrokken van mijn verhaal.

Ik heb geroepen, dat ik morgen wel graag wil gaan varen door het natuurgebied en Wim en Mia nemen de organisatie meteen op zich, iedereen wil mee.

Brood besteld, morgen om half 9, heerlijk vers op de camping.

Elke dag komt er wel weer iets voorbij en dat alles bij elkaar maakt het nu alweer een belevenis!
Ik geniet :-).

лаку ноћ, of wel welterusten (voor straks).
Hier zijn de krekels alweer druk in de weer, daar kan ik heerlijk bij in slaap vallen.

Geschreven door Ivie74