Pokhara is hét centrum voor de bergwandelaars en –beklimmers. Dat is ook in het stadje duidelijk te zien aan de vele winkeltjes met klimmers benodigdheden, tassen, rugzakken en poncho's, maar ook voor de souvenirs- jagers is er genoeg te vinden.

Het ontbijt was weer top, de koffer op de gang en nog even lekker bij het zwembad zitten tot we op pad gaan. De koffer wordt in het hotel opgeslagen tot morgen, ik gebruik mijn nieuwe tas meteen maar voor de komende nacht.

En ook ik mag Nepal niet verlaten zonder een (gedeeltelijke) sportieve kennismaking. We maken ons op voor een 2-daagse tocht. Vanuit Milanchowk, net buiten de stad, rijden we met een jeep door authentieke dorpjes, bossen en boerenland naar het dorpje Astam. De helft van de groep gaat de beklimming aan, we zijn benieuwd hoe ze het gaan ervaren. Na de tocht worden we beloond met een groots panorama… zie daar Fishtail Mountain en de Annapurna bergketen! Nou helaas niet zo groots als we hadden gehoopt, nog steeds veel wolken en weinig mountains te zien, af en een glimp tussen de wolken door.
We kunnen af en toe stoppen om een foto te maken
De rit duurt ruim een uur en is de ergste van de hele reis en we hebben toch al wat hobbelige ritten gehad.
Ik krijg zelfs een beetje spijt dat ik niet ben gaan lopen en als de anderen terugkomen helemaal, want het was goed te doen.
Karin is als eerste binnen 2 uur boven, maar zij is dan ook de jongste van ons.

In het eco-dorp Astam brengen we de nacht door in Annapurna Eco Lodge van de gastvrije Adhikari, een stam die in de 7e eeuw vanuit India kwam en zich vestigde in dit onherbergzame deel van Nepal. Zo’n 300 jaar geleden streken zij hier, tijdens een van de spectaculaire zonsondergangen, neer, in het dorp dat zij Astam (Sunset Village) noemden. Tijdens ons verblijf kunnen we genieten van het fabuleuze Annapurna panorama en de rustgevende omgeving.

Het hotel beschikt over een receptie en tuin. Eenvoudige badkamer voorzien van bad of douche en toilet. Linda vraagt of twee van de alleenreizende samen op een kamer willen, ik reageer natuurlijk meteen dat ik dat niet wil en we er genoeg toeslag voor hebben betaald! Jan en Maggie, zeggen goed van je :-)

Helaas de badkamer zijn ze vergeten, een wc met een emmertje ernaast om je te wassen, ook Ellen, Marije en Rita voelen het alsof we een beetje zijn weggestopt als alleenreizende. Ellen en Marije heben zelfs geen wc en zijn ondergebracht in het personeelsonderkomen. Weer een puntje voor KRAS.
De lunch is eenvoudig, maar wel lekker. Groentensoep en flatbread, daar komen we de middag wel mee door.
Nou ja, de middag doorkomen is hier niet echt super, niets te beleven, slechte voorzieningen, dus gemopper alom, maar gelukkig hebben we het gezellig met elkaar en lachen we veel. Frans is een moppenverteller en Han vertelt met enige zelfspot. 1 verhaaltje van hem:
Toen Han een jaar of 6 was en heel graag snoepte, had zijn moeder een keer een dameskransje, de thee en bonbons, waar hij niet aan mocht komen, stonden op tafel, tuurlijk had hij er toch eentje genomen, waarvoor hij een standje kreeg van zijn moeder "dat is geen snoep voor kleine jongetjes" waarop Han doodleuk zei "maar ook niet voor oude wijven" en dat in het Maastrichts is erg lachwekkend. Han weet inmiddels dat hij al een aantal keer in mijn blog voorkomt en is erg benieuwd naar wat ik over hem geschreven heb.
Een gemêleerd gezelschap, maar het werkt fantastisch. En gelukkig maar, want niet alles loopt op rolletjes deze reis.

Aan het eind van de middag koelt het behoorlijk af en wordt er een lekker kampvuur gemaakt waar we omheen kunnen ziten. Om 7 uur avondeten, niet zo aanlokkelijk, dikke pompoensoep, dikke, ontzettend zoute mie en een springrol, de springrol is eigenlijk een pastei, die is i.e.g. te eten. Het toetje een dikke brij, ik heb me er niet aan gewaagd, straks maar wat cashewnoten, morgen weer lekker eten.
Gezellig gegeten met Maggie en Jan, onze Hagenaars. Jan een man met een lange grijze staart, gepromoveerd na zijn pensioen in Buddisme en Hindoeïsme.
Maggie een klein vrouwtje, zeer lenig, legt gewoon haar benen in haar nek, onderwijzeres (gepensioneerd) beetje hippie type, met een heerlijk bekakt Haags accent. Ik hou ervan :-). Ontzettend lieve mensen met een rugzakje. Iedereen heeft zo z'n eigen verhaal.

Vroeg naar bed, het is koud, met kleren aan, ik wil eigenlijk niet in het bed liggen, dus dan maar zo.
Morgen betijds op, voor een hopelijk mooie zonsopkomst.

Truste!

Al met al is het verblijf hier niet echt een succes.

Reisafstand ca. 15 km.

Geschreven door Ivie74