Lekker vroeg wakker, 6 uur, het is nog stil op de camping. de dag begint "goed" ik ga naar de wc (niet dat ik dat wil delen, of dat jullie dat willen weten), maar ik schuif zo met de wcbril en al van de wcpot af (zitten geen schroeven in), val er nog net niet af :-), dat beloofd iets voor vandaag! Ik voel me dit keer niet geroepen om het ook te repareren ;-). Ga nog maar even terug mijn bed in en wil jullie mijn uitzicht niet onthouden (bedkant).
Ik heb nog de tijd, om kwart over 9 komt de bus ons ophalen.

Dag 18 alweer van de Balkanreis én dag 28 van mijn totale reis, alweer bijna een maand op pad en 3000 km verder. Wat gaat de tijd toch ontzettend snel en wat heb ik al veel mogen zien en beleven, máár ik heb nog ongeveer een maand voor me, wat een voorrecht!!

Vandaag zou ik mezelf omschrijven, maar dat is natuurlijk erg lastig zonder arrogant over te komen. Jullie, inmiddels bijna 40 volgers, kennen mij uit het (dagelijkse)leven, de één iets beter dan de ander. Als (schoon)moeder, bijna oma :-), (schoon)zus, (puzzel)vriendin, (ex)reisgenoot, oud collega, buufie en tot slot, maar niet als laatste (ziele)maatje. Maar allemaal wel ergens op dezelfde manier. Ik ben altijd mezelf, open, eerlijk en oprecht, géén verborgen laatjes. Met het hart op de tong, extravert (soms iets te, ik weet het ;-)), ondernemend, dankbaar voor wat ik allemaal mag beleven! Ook weer in deze groep, waar ik, geloof ik, weer best goed in lig :-). Nou, genoeg over mezelf, ik ga verder met genieten xx.

Zodra de bus de lange klim in de richting van de oude stad oprijdt word je onmiddellijk geconfronteerd met het weidse uitzicht aan de rechterkant. Hoe hoger je komt, hoe meer je kunt zien van de stad en de wijde omgeving. Boven aangekomen is er een grote parkeerplaats. Daar stappen we uit en wacht Vicky, onze gids voor vandaag, op ons. Een jonge dame, zij spreekt perfect Engels en kan leuk vertellen.

Gjirokastër is een van de oudste steden van het land en een cultureel centrum van de Griekse minderheid in Albanië. Vandaar ook dat hier het het Griekse consulaat gevestigd is. De stad is de geboortestad van dictator Enver Hoxha en van de schrijver Ismail Kadare die het een belangrijke rol in veel van zijn boeken laat spelen, onder andere in de ‘Kroniek van de stenen stad’ (Kronikë në gur). 'Het was een wonderbaarlijke stad; het leek net alsof hij op een winterse nacht onverwacht uit de vallei was gekomen, als een prehistorisch wezen dat met moeite naar boven was geklauterd om zich tegen de flanken van de berg te vlijen. Alles in deze stad was oud en van steen, van de straten en fonteinen tot de daken van de grote eeuwenoude huizen die met askleurige leistenen waren bedekt. Het was moeilijk te geloven dat onder deze harde schilden het zachte vlees van het leven gedijde en zich vernieuwde.

Als eerste bezoeken we een authentiek huis, het Skenduli House uit 1823, waar 25 mensen in leefden en handel werd gedreven, waarvan nog veel is terug te zien is hoe zij leefden én we mogen er foto's maken, behalve van de mannenkamer, nou ja zeg, jullie begrijpen dat ik daar kriebels van krijg, zelfs bij het souvenirs stalletje op de binnenplaats, lukt het me niet een foto van een kaart te maken. Ik haal hem wel van internet :-).
Het rijkste huis uit Gjirokaster.

We lopen door de Bazar, met vele winkeltjes met even zoveel tapijten. Bekend van "de Mol" zij moesten daar de straatjes bedekken met tapijten uit die winkeltjes. Ik loop er één in, die me bekend voorkomt, ik zeg dat we allemaal uit het land van de Mol komen, oh ja, ik heb geholpen, zegt ze én ik was op tv. Bedankt hoor, we hebben veel toeristen door de Mol gekregen.
Het is er zo leuk, weer heel iets anders.
Daarna gaan we naar de schuilkelders uit de koude oorlog, in de Communistische
tijd, best indrukwekkend. We lopen door de tunnels, die zelfs tot onder het kasteel doorlopen. De tunnels hebben een lengte van 1,5 km.

Koffietijd, op een leuk mini terrasje. Ik ga kijken wat voor zoets ze hebben, maar alleen een lokaal toetje, dat neem ik. Ook eigengemaakte rozenlimonade lijkt me wel iets en niet te vergeten, een heerlijke cappuccino, zo ik kan er weer even tegen. Vochtniveau weer aangevuld.

We hebben nog ruim 2 uur de tijd om zelf op ontdekkingstocht te gaan, ik ga met een aantal naar het Kasteel van Gjirokastër (Kalaja e Gjirokastrës) en om daar te komen, was een hele klim en zeker met ruim 35°, mijn zweetlapje maakt overuren.

Het kasteel, of de citadel, torent op een rots boven de stad uit. Het werd destijds gebouwd om Gjirokastër te controleren, en versterkt en vergroot door de Ottomanen onder leiding van Ali Pasja. De entree is overweldigend. In het schemerduister staan rijen enorme kanonnen, voor een groot deel uit de Tweede Wereldoorlog, buitgemaakt op de Italianen, de Grieken en de Duitsers. Aan het eind van de gaanderij, aan de linkerkant, staat een groot beeld van een strijder in vol ornaat. Meer dan manshoog. Naar buiten lopend vind je aan je linkerhand allerlei bunkerachtige ruimtes. Daar werden de kogels opgeslagen, ja, van die grote, ronde ijzeren ballen uit een grijs verleden. En ook waren er de verblijven van de manschappen. De Nazi’s gebruikten de ruimten voor het gevangen zetten en martelen van Partizanen! Later was het, onder Hoxha, een veel gebruikte gevangenis. Aan het eind van het pad, aan je linkerkant, staan de resten van een Amerikaans vliegtuig uit 1957. Volgens het regime was dit het enige Amerikaanse spionagetoestel dat ooit boven Albanië is neergehaald. De waarheid? Het betreft een straalvliegtuig dat boven de zee motorpech kreeg en een noodlanding maakte op de vlakte aan de voet van het kasteel. Wel is er een enorme propagandagolf door ontstaan. Reden temeer voor de bunker ‘wildbouw’ en allerlei andere manieren om Albanië te behoeden voor een invasie. Loop door en je ziet een groot podium. Dat is nog steeds in gebruik voor het, nu jaarlijkse Nationaal Folklorefestival van Gjirokastër (Festivali Folklorik Kombëtar i Gjirokastrës). Achter het podium, aan de rand van de burcht, is een oude kerk. Heel mooi is hier te zien hoe de edelen, te paard, van beneden naar boven konden rijden en vervolgens de kerk in. De ‘Paardentrap’ is goed bewaard gebleven en wanneer je nog genoeg energie over hebt een unieke manier om naar de stadskern terug te keren. Maar niet alvorens opnieuw genoten te hebben van het fantastische uitzicht!

Na het bezoek aan de stad brengt de bus ons weer terug naar de camping, maar stopt eerst nog bij een redelijk grote supermarkt van de Aldi (lijkt niet op de onze). We kunnen hier onze (brood)nodige boodschappen doen, alhoewel, brood hebben ze er niet eens en ióók geen groenten of fruit :-).

Pfffff wat is het heet, snel alles open gezet, het is 45° in de camper, daar wil je nu niet binnen zitten, maar zelfs buiten in de schaduw is het heel warm, maar klagen doe ik niet hoor.
Aan de wolken te zien, zou het best wel eens kunnen gaan onweren, dan koelt het wel iets af.
Het is droog gebleven, maar wel iets afgekoeld. Ik heb met Eva een leuke route voor morgen bedacht en er volgen ons meer.

Rondje camping gedaan, het is nu heerlijk buiten. Het is hier veel eerder donker dan in Nederland, terwijl er geen tijdsverschil is.

Fijne avond verder, tot morgen allemaal, wij kijken België, Nederland voor de camper van Jet en Hans, heel gezellig, ontzettend gelachen met de de mannen, Peter en Albert en onze Belgische dame Eva. 10 tegen 1, arme Eva :-), maar ook zij staat haar mannetje.

Geschreven door Ivie74