Varen
Frankrijk, Saint Vaast la Hougue
Vroeg mijn bestelde brood en croissants ophalen bij de buurcamping, grappig dat ik daar kon bestellen, alleen mijn naam moest ik erbij opschrijven.
Mijn stroomvoorziening is alweer in werking, de zon schijnt volop op mijn (2) panelen op het dak. Fijn!
Ik ga op de fiets naar de haven en zet hem met twee sloten aan een hekje, alsof het er voor me stond :-).
Nog even wachten op mijn voer/vaartuig.
We vertrekken om 10.00 uur, maar ik moet een kwartiertje eerder aanwezig zijn. Het is vloed dus het wordt varen denk ik zo.
Ik ben benieuwd naar Tatihou, het schijnt erg mooi te zijn en het ligt hier gewoon aan de kust, alhoewel de naam anders zou doen denken, Afrika of zo :-). Ik heb gisteren een plattegrond gekregen bij mijn ticket, dan weet ik ieg waar ik ben, voor mij wel erg handig ;-).
Én zeker om mijn retourvaar/voertuig terug te vinden.
Zo lastig was het allemaal niet, het eiland is zó klein, dat je de weg niet kwijt kan raken, al zou je het willen.
Het is er prachtig groen, schitterend aangelegde tuinen, met de meest exotische plantensoorten en een soort kruising tussen heide en duinen, dit is dan ook beschermd natuurgebied.
Ik loop eerst door de tuinen langs de verschillende huisjes, een hotel én een restaurant naar het eiland museum, haha alweer een museum, maar vandaag sla ik het niet over. De vondsten uit ver vervlogen tijden zijn er tentoongesteld, aardewerk, glas, houten voorwerpen en pijpen, heel veel, welke iets weg hebben van onze Goudse witte pijpen. Delen van scheepswrakken en een verhaal over 1692, wie zijn geschiedenis kent, weet ervan ;-).
Tijdens de zeeslagen van Barfleur-la-Hougue gaan de Fransen de strijd aan met de Engels-Bederkandse coalitie. Elf Franse schepen, aangevoerd door admiraal Tourvilke, stranden aan het eind van de strijd en worden in brand gestoken . In 1694 werden de torens van Vauban en La Hougue gebouwd, om de baai te beschermen tegen nieuwe aanvallen. Ze staan sinds 2008 op de Unesco Werelderfgoedlijst.
De werkzaamheden worden tot in de 20e eeuw voortgezet met de bouwd van een fort en grote kruitmagazijn en, toen onderdelen van de Atlantikwall. Pas in 1992 wordt het eiland opengesteld voor publiek.
De binnenkant van zo'n schip, met kanonnen en de hangmatten waarin geslapen werd, zodat direct klaar konden staan als er actie kwam.
Zeker een bijzondere afwisseling met de wo ll musea, maar ook dit verhaal gaat over oorlog maar dan om zeeslagen.
Ook hier zijn er bunkers, alleen werden ze in de 17e eeuw kazematten genoemd. Maar ook de verdedigingswerken uit wo ll zijn hier te vinden.
Ik loop naar de andere kant van het eiland, naar het fort, de toren van Vauban ook uit de 17e eeuw, is te beklimmen via de steile, smalle treden, ik ga naar boven en geniet van het uitzicht op de omgeving en het fort Îlet, wat iets verder in de zee ligt.
De overblijfselen van een voormalige boerderij zijn geconsolideerd. De kruithuizen, de kapel en de kazerne stammen uit de 19e eeuw. Ik loop een rondje langs de brede slotgracht en klim door een bunker. Ga langzaam terug naar de aanlegsteiger. Maar loop eerst nog door een aantal prachtige tuinen en ga het laatste kwartiertje lekker op het strand zitten wachten. Het was de moeite zeker waard, het vaartochtje, want dat was het ivm het hoge water, ik heb weer genoten.
Ik pak mijn fiets en rijd naar de toren La Hougue, een kopie van de toren op het eiland, maar dat is niet zo vreemd, want ze zijn ontworpen door dezelfde man, Vauban.
Terug bij Coco ga ik heerlijk in de zon languit, totdat het afkoelt en tijd wordt om te koken en mijn boeltje weer reisvaardig te maken, klaar voor Mont Saint Michel.
Mijn stroomvoorziening is alweer in werking, de zon schijnt volop op mijn (2) panelen op het dak. Fijn!
Ik ga op de fiets naar de haven en zet hem met twee sloten aan een hekje, alsof het er voor me stond :-).
Nog even wachten op mijn voer/vaartuig.
We vertrekken om 10.00 uur, maar ik moet een kwartiertje eerder aanwezig zijn. Het is vloed dus het wordt varen denk ik zo.
Ik ben benieuwd naar Tatihou, het schijnt erg mooi te zijn en het ligt hier gewoon aan de kust, alhoewel de naam anders zou doen denken, Afrika of zo :-). Ik heb gisteren een plattegrond gekregen bij mijn ticket, dan weet ik ieg waar ik ben, voor mij wel erg handig ;-).
Én zeker om mijn retourvaar/voertuig terug te vinden.
Zo lastig was het allemaal niet, het eiland is zó klein, dat je de weg niet kwijt kan raken, al zou je het willen.
Het is er prachtig groen, schitterend aangelegde tuinen, met de meest exotische plantensoorten en een soort kruising tussen heide en duinen, dit is dan ook beschermd natuurgebied.
Ik loop eerst door de tuinen langs de verschillende huisjes, een hotel én een restaurant naar het eiland museum, haha alweer een museum, maar vandaag sla ik het niet over. De vondsten uit ver vervlogen tijden zijn er tentoongesteld, aardewerk, glas, houten voorwerpen en pijpen, heel veel, welke iets weg hebben van onze Goudse witte pijpen. Delen van scheepswrakken en een verhaal over 1692, wie zijn geschiedenis kent, weet ervan ;-).
Tijdens de zeeslagen van Barfleur-la-Hougue gaan de Fransen de strijd aan met de Engels-Bederkandse coalitie. Elf Franse schepen, aangevoerd door admiraal Tourvilke, stranden aan het eind van de strijd en worden in brand gestoken . In 1694 werden de torens van Vauban en La Hougue gebouwd, om de baai te beschermen tegen nieuwe aanvallen. Ze staan sinds 2008 op de Unesco Werelderfgoedlijst.
De werkzaamheden worden tot in de 20e eeuw voortgezet met de bouwd van een fort en grote kruitmagazijn en, toen onderdelen van de Atlantikwall. Pas in 1992 wordt het eiland opengesteld voor publiek.
De binnenkant van zo'n schip, met kanonnen en de hangmatten waarin geslapen werd, zodat direct klaar konden staan als er actie kwam.
Zeker een bijzondere afwisseling met de wo ll musea, maar ook dit verhaal gaat over oorlog maar dan om zeeslagen.
Ook hier zijn er bunkers, alleen werden ze in de 17e eeuw kazematten genoemd. Maar ook de verdedigingswerken uit wo ll zijn hier te vinden.
Ik loop naar de andere kant van het eiland, naar het fort, de toren van Vauban ook uit de 17e eeuw, is te beklimmen via de steile, smalle treden, ik ga naar boven en geniet van het uitzicht op de omgeving en het fort Îlet, wat iets verder in de zee ligt.
De overblijfselen van een voormalige boerderij zijn geconsolideerd. De kruithuizen, de kapel en de kazerne stammen uit de 19e eeuw. Ik loop een rondje langs de brede slotgracht en klim door een bunker. Ga langzaam terug naar de aanlegsteiger. Maar loop eerst nog door een aantal prachtige tuinen en ga het laatste kwartiertje lekker op het strand zitten wachten. Het was de moeite zeker waard, het vaartochtje, want dat was het ivm het hoge water, ik heb weer genoten.
Ik pak mijn fiets en rijd naar de toren La Hougue, een kopie van de toren op het eiland, maar dat is niet zo vreemd, want ze zijn ontworpen door dezelfde man, Vauban.
Terug bij Coco ga ik heerlijk in de zon languit, totdat het afkoelt en tijd wordt om te koken en mijn boeltje weer reisvaardig te maken, klaar voor Mont Saint Michel.
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
