Heel vroeg wakker, heerlijk geslapen in mijn celletje. Draai me nog even lekker om tot de wekker afloopt, snel opschieten. Ik wil nog even rondlopen en de moskee zien voor het ontbijt. We vertrekken pas om kwart voor 10 op onze laatste echte dag in dit fijne en mooie land.
Ik heb trek, dus toch maar eerst even ontbijten. Half uurtje in de buurt van het hotel rondgelopen en natuurlijk nog wat plaatjes geschoten.

Koffers staan weer klaar, die gaan vast naar de bus. Wij gaan lopend naar de bazaar, het is nu al flink heet.
Oud, maar daarom juist heel leuk, veel brocante en tapijten. Ik kan er wel een dagje zoetbrengen hoor.
Een drankje doen op een leuk terrasje met uitzicht op de binnenplaats. Voor mij rozenwater, meer schoonheid van binnen kan nooit kwaad.
Er wordt geopperd toch nog even naar de moskee te gaan, de meerderheid stemt voor.
In chador de moskee door, we hebben het nog niet warm genoeg pfffff.

De bus in, de envelop voor Bahare gaat rond, vanavond bij het afscheidsdiner houdt Frans zijn speech.

Op weg naar Teheran bezoeken we het religieuze Qom. Na Mashhad is dit de heiligste plaats van het land, dit is immers de plek van de tombe van Fatima, de zus van Iman Reza, hier en in Parijs werd de basis gelegd voor de islamitische revolutie onder leiding van groot-ayatollah Khomeini, die eind 70e jaren de sjah uit Iran verdreef (hij heeft uiteindelijk zijn rustplaats gevonden in de Rifai moskee van Cairo).

Plaspauze bij een splinternieuw gebouw. Luxe, gewone zit wc's.
Bahare zorgt weer goed voor ons, ze zegt dat ze dat moet doen, omdat we haar kinderen zijn. Ze gaat ons missen, nou dat snap ik best :-)
Een banaan en een heerlijk saffraan ijsje, heeft ze voor ons gekocht, de lieverd.

Qom of Qum is het centrum van de provincie Qom en de bevolking bedraagt iets meer dan 1 miljoen personen.
De stad is een heilige stad voor sjiitische moslims. Vanaf de 7de eeuw ontpopte Qom zich met Ray en Kashan tot een zeer belangrijk sjiitisch bedevaartsoord. In 816 stierf Fatima, de zus van de achtste Imam Reza, in deze stad, op doorreis naar haar broer in Mashad. Door haar mausoleum nam de faam van Qom toe. Van ver ziet men tegenwoordig de gouden koepels en sierlijke minaretten van het heiligdom, dat niet toegankelijk is voor niet-moslims. Qom was ook de plek waar ayatollah Khomeini jarenlang woonde, studeerde en islamitisch onderwijs gaf.

De stadsbus brengt ons dit keer, onze bus mag de stad niet in, wel even iets anders. Geen airco, een fluit als toeter en wapperende gordijnen. We hebben wel de bus voor ons alleen.

Weer in chadors het prachtige complex over, safe the best for last! De chadors geven veel hilariteit. Het waait behoorlijk en we lijken wel vliegende engeltjes. Een mullah leidt ons rond, zijn opvattingen niet van deze tijd, dus ik laat zijn verhaal lekker aan me voorbij gaan, erg vrouw onvriendelijk.
Het is de eerste keer dat ik dit zo ervaar! Ik hoor het later ook van de ander dames terug, Emmy was zelfs best boos.
Helaas mogen wij, sinds 2 jaar, als toerist de tombe (shrine) niet bezoeken. Je ziet hier veel zieken, gehandicapte mensen-en kinderen. Zij hopen op genezing door Fatima. Het is een soort bedevaartsoord.
Terug weer met dezelfde gele, gammele, overjarige stadsbus.
Ik vraag aan Reza wat die betonnen pilaren daar doen, ik dacht het al, er wordt of eigenlijk werd een monorail naar Teheran aangelegd, 10 jaar geleden is de bouw gestart, maar ligt al tijden stil, door de sancties en de inflatie is er geen geld en zijn er geen middelen om verder te bouwen.

Een late lunch in een soort foodhal, zoek je restaurant uit, haal iets te eten en ga aan een tafeltje zitten. Ook hier is de hoeveelheid weer enorm. Ik deel een heerlijke broodrol met Emmy.

De laatste 90 km in onze bus, Mahmud zet ons af en gaat direct door naar zijn volgende groep, wel nog een stukje terugrijden naar Esfahan. Zwaar werk hier, buschauffeur!

De overnachting staat gepland in het IBIS airport hotel, Opposite T1,South Of Main Bolvard, Mahmudabad, Telefoon +98 334 45 161, waar we met een druivensapje, of alcoholvrij biertje, bij het laatste gezamenlijke diner, aangeboden door de touroperator, al een begin kunnen maken met de evaluatie van onze reis.
Aan het eind tikt Frans tegen zijn glas, even stilte voor zijn leuke speech. Hij zegt tegen Bahare dat het bij ons in Nederland de gewoonte is elkaar te kussen bij het afscheid, hier mag dat niet, maar ze maakt voor hem een uitzondering. Ze vond ons een fijne, leuke, lieve groep, anders dan anders, ze gaat ons missen, wij haar ook wel een beetje natuurlijk, morgen nemen we afscheid van het prachtige Iran.

Het modernste en grootste hotel van onze reis, maar wifi, niet dus, ieg niet op mijn kamer. Dus maar even in de lobby gaan zitten. Bellen lukt maar matig, 2 minuten en ons gesprek breekt af en dat gebeurt zo een aantal keer.
Zo nog even de koffer op orde, morgen heel vroeg uit de veren. Half 6 weg.

Reisafstand 200 km.

Geschreven door Ivie74