Dag 11
Nederland, exloo
Zoals jullie gemerkt hebben is het gisteren niet meer gelukt mijn blog online te zetten, weer geen verbinding en dus ook geen wifi. Waar ik nu ben is het ook niet om over naar huis te schrijven, al lukt dat net wel gelukkig :-), maar ook wel zodanig, dat ik mijn eigen wifimaker kan gebruiken.
Vandaag een rustig dagje, vertrekdag, dat wel. R&M pakken in en gaan weer naar huis, zij doen lekker rustig aan. Ik ben eerder klaar en vraag het manneke om de meterstand op te nemen, zodat ik kan vertrekken, dat duurt weer even, maar daar ging ik al van uit. Lever nog even commentaar op de onbereikbaarheid, maar ja "daar kan ik toch niets aan doen" is zijn reactie. Ik moet zijn tikkie betalen voor de campingkosten, dat gaat ook maar moeizaam, maar uiteindelijk lukt het gelukkig.
Even de wc legen en de vuilwatertank open zetten op de daarvoor bestemde plek en het zal niet zijn, het water loopt precies de andere kant op, van de put af dus, ik zie niks ;-)
Ik ga via Westerbork, ditmaal echt Kamp Westerbork, beetje bijzonder hoe ik er kom met de routeplanner, ik word over smalle bospaden geleid, wel voor de auto, maar gewoon een zandpad, ik kijk het voor de zekerheid nog even na, maar het klopt. Mooie parkeerplaats waar ik goed kan staan met de camper.
De geschiedenis van kamp Westerbork is vooral bekend vanwege de jaren 1942-1945. Na de Kristallnacht in de nacht van 9 op 10 november 1938 wilden veel Joden zo snel mogelijk weg uit Duitsland. Maar er waren weinig landen die Joodse vluchtelingen toelieten. In Nederland kwamen tot 1940 ongeveer 10.000 Joodse vluchtelingen terecht. De Nederlandse regering vond dat er één kamp moest komen voor vluchtelingen. Daarom werd in 1939 het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork gebouwd. De Joodse gemeenschap moest de bouw van het kamp betalen. Op 9 oktober 1939 kwamen de eerste 22 vluchtelingen in kamp Westerbork aan. Eind april 1940 woonden er 749 Joodse vluchtelingen in het kamp. Tot de afbraak in 1971 is het kamp nagenoeg voortdurend in gebruik geweest. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is het bekend als ‘voorportaal van de hel’. Het was een doorgangskamp naar concentratiekampen als Auschwitz en Sobibor. Vanaf 1 juli 1942 was het kamp als Polizeiliches Judendurchgangslager Westerbork het vertrekpunt van in totaal 93 treinen naar Auschwitz, Sobibor, Theresienstadt en Bergen-Belsen. Het kamp moest zoveel mogelijk functioneren als een normaal dorp. Een schijnwereld. Er waren cursussen en er kon gesport worden. Zelfs winkelen was mogelijk. Het kamp had zijn eigen geld. Daarmee kon je in het Lagerwarenhaus en de Lagerkantine terecht. Er was zelfs een wisselkantoor waar het laatste 'gewone' geld voor de biljetten van kamp Westerbork ingewisseld kon worden. In de registratiebarak werden op dinsdagavonden revuevoorstellingen en concerten gegeven en toneelstukken opgevoerd. Kinderen in het kamp moesten, net als thuis, naar school. Voor de kinderen van 1 tot 6 jaar liepen crèche en kleuterschool in elkaar over. Voor de oudere kinderen gold een leerplicht tot 15 jaar. Zo leidden de jongste kampbewoners overdag een leven dat zo normaal mogelijk leek. Doordat docenten iedere week konden worden weggevoerd, was ook het onderwijs afhankelijk van de binnenkomende en uitgaande transporten.
Vooral bijzonder in kamp Westerbork was de ziekenzorg. Het kwam goed uit dat zoveel Joden chirurg, arts of tandarts waren. Een baantje in de verpleging was zó gewild dat met gemak het beste personeel uitgezocht kon worden. Op een gegeven moment beschikte het ziekenhuis over 1725 bedden, 120 artsen en 1000 personeelsleden. De organisatie van kamp Westerbork was sinds oktober 1942 in handen van SS-Obersturmführer Albert Konrad Gemmeker. Zijn voorgangers voldeden niet aan de eisen die de nazi's aan het functioneren van het kamp stelden. Zij wilden de Joden zo snel en geruisloos mogelijk deporteren. Dit riep teveel weerstand en onrust in het kamp op. Gemmeker bleek beter bedreven in het vlekkeloos laten uitvoeren van de plannen en kwam naar voren als een keurige heer, die de Joden correct behandelde. Zijn voornaamste zorg was het voldoen aan het wekelijks te leveren aantal Joden. Op 15 en 16 juli 1942 werden de eerste gevangenen naar Auschwitz gedeporteerd: 2030 Joden, onder wie een aantal weeskinderen. In de eerste maanden vertrok de trein twee keer per week. Maar in 1943 werd dinsdag de dag van het transport. Per barak werd bekend gemaakt wie gedeporteerd zou worden. Als je je naam hoorde, wist je wat je te doen stond. Je spullen pakken in dezelfde koffer, rugzak of plunjezak waarmee je ook naar kamp Westerbork was gekomen en in de trein stappen. Dat duurde tot 13 september 1944. Toen vertrok de laatste trein met 279 personen naar Bergen-Belsen, waaronder 77 kinderen die op hun onderduikadressen gepakt waren. Op 12 april 1945 bevrijdde het Canadese leger 876 Joodse gevangenen in kamp Westerbork. Op de kreet De Tommy’s zijn er, stoof iedereen naar buiten om de bevrijders in te halen. Velen sprongen bovenop de tanks en reden als overwinnaars over de Boulevard des Misères. De officiële bevrijding van Nederland op 5 mei werd door de kampbewoners gevierd in de villa van Gemmeker. Voorlopig moesten de 876 Joden nog in het kamp blijven. Heel Nederland was nog niet bevrijd. Verder naar het noorden werd nog gevochten. Bovendien was de kans op besmettelijke ziekten groot. Eerst moesten alle kampbewoners medisch onderzocht worden. En, safety first, de Canadezen wilden absolute zekerheid dat er geen verraders vrij rondliepen. Tussen 1942 en 1945 werden uit Nederland 107.000 Joden, grotendeels via Westerbork naar het Oosten weggevoerd. Daarnaast 245 Sinti en Roma en enkele tientallen verzetsstrijders. In totaal keerden slechts 5.000 mensen terug.
Wat een verhaal !! Waarheid, maar bijna te onwerkelijk voor woorden.
Voor het museum kan ik helaas pas een tijdslot krijgen voor half 4, dan ben ik alweer wat verder op weg, dat sla ik dan maar over. Dus ik wandel lekker 3 km door het bos, langs paddestoelen, zandvlaktes en immense schotels van de radiosterrenwacht en volg de blauwe paaltjes naar het voormalige kamp. Heel indrukwekkend weergegeven en je voelt bijna het leed wat er heeft plaatsgevonden. Loop nog naar het verzetsgraf en op mijn gemakkie weer terug. Met een dikke 8 km in de benen, stap ik weer in mijn campertje, lekker hoor, ik heb mijn beweging weer gehad voor vandaag.
Vanochtend gelukkig nog een berichtje binnengekregen dat ik terrecht kan op de Albertshoeve in Wateren, een SVR camping.
Iets anders dan je zou verwachten, is het een enorme camping, maar heel rustig midden in de natuur. Ik sta naast de manege met 4 andere kampeerders op een veldje. Én geen overburen.
Mijn wasmachine(emmer) heeft weer staan schudden vandaag en dat hang ik eerst maar even op. Moet ook nog maar zo iets verzinnen voor de afwas :-) :-)
Wel wat koeler en minder zonnig geworden, dus niet lang meer buiten gezeten, maar binnen, ook lekker hoor in mijn campertje.
Lekker gekookt, afgewassen in het prachtige toiletgebouw tegenover mijn veldje, met alleen maar mannen :-) ja ja die doen de afwas op vakantie.
Beetje tv kijken en natuurlijk lekker schrijven.
Wordt er geklopt mmmm, blijkt dat bij de buren de stekker uit de stroomkast is gehaald vandaag en daar zit nu mijn stekker in. Ik weet van niets, Albert heeft me zelf het plekje en de stroomkast gewezen en daar zat geen stekker in. Hij wil even proberen of het aan zijn camper ligt en verwisselt de stekkers, dus heb ik even geen stroom. De afloop krijg ik niets meer te horen, maar mijn stekker zit er ieg gewoon weer in.
Ik ben nog even buiten gaan kijken, maar je ziet geen hand voor ogen, het is aardedonker hier, geen lantaarn te zien
Lieve volgers, jullie lezen me morgen weer, er staat een knooppuntroute van 42 km op de planning door het Nationaal Park Drents-Friese Wold.
Vandaag een rustig dagje, vertrekdag, dat wel. R&M pakken in en gaan weer naar huis, zij doen lekker rustig aan. Ik ben eerder klaar en vraag het manneke om de meterstand op te nemen, zodat ik kan vertrekken, dat duurt weer even, maar daar ging ik al van uit. Lever nog even commentaar op de onbereikbaarheid, maar ja "daar kan ik toch niets aan doen" is zijn reactie. Ik moet zijn tikkie betalen voor de campingkosten, dat gaat ook maar moeizaam, maar uiteindelijk lukt het gelukkig.
Even de wc legen en de vuilwatertank open zetten op de daarvoor bestemde plek en het zal niet zijn, het water loopt precies de andere kant op, van de put af dus, ik zie niks ;-)
Ik ga via Westerbork, ditmaal echt Kamp Westerbork, beetje bijzonder hoe ik er kom met de routeplanner, ik word over smalle bospaden geleid, wel voor de auto, maar gewoon een zandpad, ik kijk het voor de zekerheid nog even na, maar het klopt. Mooie parkeerplaats waar ik goed kan staan met de camper.
De geschiedenis van kamp Westerbork is vooral bekend vanwege de jaren 1942-1945. Na de Kristallnacht in de nacht van 9 op 10 november 1938 wilden veel Joden zo snel mogelijk weg uit Duitsland. Maar er waren weinig landen die Joodse vluchtelingen toelieten. In Nederland kwamen tot 1940 ongeveer 10.000 Joodse vluchtelingen terecht. De Nederlandse regering vond dat er één kamp moest komen voor vluchtelingen. Daarom werd in 1939 het Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork gebouwd. De Joodse gemeenschap moest de bouw van het kamp betalen. Op 9 oktober 1939 kwamen de eerste 22 vluchtelingen in kamp Westerbork aan. Eind april 1940 woonden er 749 Joodse vluchtelingen in het kamp. Tot de afbraak in 1971 is het kamp nagenoeg voortdurend in gebruik geweest. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is het bekend als ‘voorportaal van de hel’. Het was een doorgangskamp naar concentratiekampen als Auschwitz en Sobibor. Vanaf 1 juli 1942 was het kamp als Polizeiliches Judendurchgangslager Westerbork het vertrekpunt van in totaal 93 treinen naar Auschwitz, Sobibor, Theresienstadt en Bergen-Belsen. Het kamp moest zoveel mogelijk functioneren als een normaal dorp. Een schijnwereld. Er waren cursussen en er kon gesport worden. Zelfs winkelen was mogelijk. Het kamp had zijn eigen geld. Daarmee kon je in het Lagerwarenhaus en de Lagerkantine terecht. Er was zelfs een wisselkantoor waar het laatste 'gewone' geld voor de biljetten van kamp Westerbork ingewisseld kon worden. In de registratiebarak werden op dinsdagavonden revuevoorstellingen en concerten gegeven en toneelstukken opgevoerd. Kinderen in het kamp moesten, net als thuis, naar school. Voor de kinderen van 1 tot 6 jaar liepen crèche en kleuterschool in elkaar over. Voor de oudere kinderen gold een leerplicht tot 15 jaar. Zo leidden de jongste kampbewoners overdag een leven dat zo normaal mogelijk leek. Doordat docenten iedere week konden worden weggevoerd, was ook het onderwijs afhankelijk van de binnenkomende en uitgaande transporten.
Vooral bijzonder in kamp Westerbork was de ziekenzorg. Het kwam goed uit dat zoveel Joden chirurg, arts of tandarts waren. Een baantje in de verpleging was zó gewild dat met gemak het beste personeel uitgezocht kon worden. Op een gegeven moment beschikte het ziekenhuis over 1725 bedden, 120 artsen en 1000 personeelsleden. De organisatie van kamp Westerbork was sinds oktober 1942 in handen van SS-Obersturmführer Albert Konrad Gemmeker. Zijn voorgangers voldeden niet aan de eisen die de nazi's aan het functioneren van het kamp stelden. Zij wilden de Joden zo snel en geruisloos mogelijk deporteren. Dit riep teveel weerstand en onrust in het kamp op. Gemmeker bleek beter bedreven in het vlekkeloos laten uitvoeren van de plannen en kwam naar voren als een keurige heer, die de Joden correct behandelde. Zijn voornaamste zorg was het voldoen aan het wekelijks te leveren aantal Joden. Op 15 en 16 juli 1942 werden de eerste gevangenen naar Auschwitz gedeporteerd: 2030 Joden, onder wie een aantal weeskinderen. In de eerste maanden vertrok de trein twee keer per week. Maar in 1943 werd dinsdag de dag van het transport. Per barak werd bekend gemaakt wie gedeporteerd zou worden. Als je je naam hoorde, wist je wat je te doen stond. Je spullen pakken in dezelfde koffer, rugzak of plunjezak waarmee je ook naar kamp Westerbork was gekomen en in de trein stappen. Dat duurde tot 13 september 1944. Toen vertrok de laatste trein met 279 personen naar Bergen-Belsen, waaronder 77 kinderen die op hun onderduikadressen gepakt waren. Op 12 april 1945 bevrijdde het Canadese leger 876 Joodse gevangenen in kamp Westerbork. Op de kreet De Tommy’s zijn er, stoof iedereen naar buiten om de bevrijders in te halen. Velen sprongen bovenop de tanks en reden als overwinnaars over de Boulevard des Misères. De officiële bevrijding van Nederland op 5 mei werd door de kampbewoners gevierd in de villa van Gemmeker. Voorlopig moesten de 876 Joden nog in het kamp blijven. Heel Nederland was nog niet bevrijd. Verder naar het noorden werd nog gevochten. Bovendien was de kans op besmettelijke ziekten groot. Eerst moesten alle kampbewoners medisch onderzocht worden. En, safety first, de Canadezen wilden absolute zekerheid dat er geen verraders vrij rondliepen. Tussen 1942 en 1945 werden uit Nederland 107.000 Joden, grotendeels via Westerbork naar het Oosten weggevoerd. Daarnaast 245 Sinti en Roma en enkele tientallen verzetsstrijders. In totaal keerden slechts 5.000 mensen terug.
Wat een verhaal !! Waarheid, maar bijna te onwerkelijk voor woorden.
Voor het museum kan ik helaas pas een tijdslot krijgen voor half 4, dan ben ik alweer wat verder op weg, dat sla ik dan maar over. Dus ik wandel lekker 3 km door het bos, langs paddestoelen, zandvlaktes en immense schotels van de radiosterrenwacht en volg de blauwe paaltjes naar het voormalige kamp. Heel indrukwekkend weergegeven en je voelt bijna het leed wat er heeft plaatsgevonden. Loop nog naar het verzetsgraf en op mijn gemakkie weer terug. Met een dikke 8 km in de benen, stap ik weer in mijn campertje, lekker hoor, ik heb mijn beweging weer gehad voor vandaag.
Vanochtend gelukkig nog een berichtje binnengekregen dat ik terrecht kan op de Albertshoeve in Wateren, een SVR camping.
Iets anders dan je zou verwachten, is het een enorme camping, maar heel rustig midden in de natuur. Ik sta naast de manege met 4 andere kampeerders op een veldje. Én geen overburen.
Mijn wasmachine(emmer) heeft weer staan schudden vandaag en dat hang ik eerst maar even op. Moet ook nog maar zo iets verzinnen voor de afwas :-) :-)
Wel wat koeler en minder zonnig geworden, dus niet lang meer buiten gezeten, maar binnen, ook lekker hoor in mijn campertje.
Lekker gekookt, afgewassen in het prachtige toiletgebouw tegenover mijn veldje, met alleen maar mannen :-) ja ja die doen de afwas op vakantie.
Beetje tv kijken en natuurlijk lekker schrijven.
Wordt er geklopt mmmm, blijkt dat bij de buren de stekker uit de stroomkast is gehaald vandaag en daar zit nu mijn stekker in. Ik weet van niets, Albert heeft me zelf het plekje en de stroomkast gewezen en daar zat geen stekker in. Hij wil even proberen of het aan zijn camper ligt en verwisselt de stekkers, dus heb ik even geen stroom. De afloop krijg ik niets meer te horen, maar mijn stekker zit er ieg gewoon weer in.
Ik ben nog even buiten gaan kijken, maar je ziet geen hand voor ogen, het is aardedonker hier, geen lantaarn te zien
Lieve volgers, jullie lezen me morgen weer, er staat een knooppuntroute van 42 km op de planning door het Nationaal Park Drents-Friese Wold.
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
