Dag 20 Reisdag
Albanië, Butrint
Er wacht weer een ontbijtje op ons, hoe lekker is dat. We hebben geen haast vandaag weer een korte rit van 77 km naar de volgende strand camping, heerlijk.
Op 5,5 km van de camping ligt Butrint. In de ochtend ga ik Butrint (ook bekend van de Mol) bezoeken.
Volgens de klassieke mythologie zou Butrint gesticht zijn door ballingen uit Troje en zelfs Aeneas zou de stad op zijn tocht naar Italië hebben aangedaan. En natuurlijk is dat alleen geloofwaardig voor hen die geloven in deze overlevering. Zeker is dat dit schiereiland door Illyriërs werd bewoond en dat moet in de 8ste eeuw v.Chr. zijn geweest. Rond de vijfde eeuw v. Chr. wisten Grieken van Korfu de macht over te nemen en veranderden het in een heiligdom voor de halfgod van de geneeskunde Asclepios. Veel mensen, uit alle delen van de Balkan, kwamen naar Butrint in de hoop genezen te worden en zo werd de stad de eerste bedevaartplaats ‘avant la lettre’. In 167 v. Chr. veroverden de Romeinen de nederzetting en vormden het om tot een welvarende handelsstad. De stad kreeg een ‘satelliet’ aan de andere oever van het Vivari-kanaal en er werd een viaduct en brug gebouwd. In de vijfde eeuw kreeg de stad te maken met invallen van Goten en Vandalen, wat grote verwoestingen met zich mee bracht. Niet lang daarna kwam Butrint onder Byzantijns gezag, werd christelijk en kreeg een bisschopszetel. Tot 1081 bleef het betrekkelijk rustig op het schiereiland. In dat jaar maakten Noormannen zich van de stad meester en Noormannen eigen, bleef er weinig over van het ooit glorieuze Butrint. Er werd geplunderd en brand gesticht. Veel werd met de grond gelijk gemaakt of viel ten prooi aan ‘gewone’ vernielzucht. De Venetianen veroverden die overblijfselen in 1386, hoewel het verhaal gaat dat ze het kochten. Tenslotte waren zij echte handelslui. Ze verstevigden de oude stadsmuren, bouwden wat huizen en gebruikten de stad met name als overnachtingsplaats voor handelaren die reisden tussen Venetië en de Levant. Regelmatig waren er kleine oorlogen met de Ottomanen, die Zuidoost-Europa inmiddels hadden veroverd. Butrint kwam bij de val van de Venetiaanse Republiek in 1797 dan ook als vanzelf in Turkse handen en daarmee ook in de handen van Ali Pasha, die er een fort liet aanleggen. Dit bestaat nog steeds maar is door het meanderen van de rivier inmiddels alleen per boot bereikbaar. Tenzij het een hele hete, droge zomer betreft; dan kan men soms het fort te voet bereiken. In 1928 kreeg het plotseling zijn huidige betekenis: Italiaanse archeologen ontdekten de plek en begonnen aan de opgravingen. UNESCO plaatste Butrint in 1992 op de werelderfgoedlijst. En terecht! Het is een lustoord geworden met een imposante geschiedenis.
Na het bezoek aan de indrukwekkende opgraving is het bijna, om het maar eens plat te zeggen, een ‘must’ om naar het beroemde pontje te gaan en een keer over te varen. Zodra het in zicht komt weet je bijna zeker dat dit nooit goed kan gaan. Het is wrakkig, oud en ziet eruit of het elk moment in het water kan verdwijnen. Niets is minder waar!
Ik laat me hier graag overzetten en eng, nee hoor, zeker niet! Vooral ook heel gaaf hier foto’s te maken. Eva gaat ook over, wel na enige aarzeling, ik ga eerst én als enige op het pontje en wacht op haar aan de overkant, zodat we beide foto's hebben. Ik bestudeer het motorische en mechanische gedeelte dat zorg draagt voor het varen: uniek en hoe kan het nog steeds werken! Ik weet het niet :-), ik wil in het huisje waar de motor staat, een foto nemen, helaas pindakaas, ook hier géén foto. Later hoor ik dat Albert, na wat kleingeld gedoneerd te hebben voor een slivovitsj, wel een foto mag maken, die krijg ik later dan wel, maar de foto's geven wel een goede indruk denk ik.
Wij rijden de bovenroute en de anderen de benedenroute, op een moment voegen de wegen zich weer samen, dus ondanks het pontje rijden we niet om. Het is een route met een gouden randje! Via de badplaats Sarandë rijden we vervolgens de prachtige, panoramische kustweg op naar Himare. Er zitten een paar smalle passages in, maar wie goed oplet kan dat makkelijk ‘mannen’, vrouwen dus :-) :-). Op een idiote Mercedes rijder, zonder geduld. Hij rijdt tussen Eva en mij in en wil via een inham snel rechts voorbij haar, nou dat lukt, maar wel op een cm.
Trouwens 75% van de Albanesen , rijden in een Mercedes, van afdankertjes uit west Europa, tot super de luxe nieuwe modellen, waar ze het van doen in deze armoede hier, geen flauw idee.
Himarë ( definitieve Albanese vorm: Himara / in het Grieks : Χειμάρρα, geromaniseerd: Himárra ) is een tweetalige stad in Zuid- Albanië langs de Albanese Rivièra en een deel van de provincie Vlorë. De geschiedenis van Himarë begint in de prehistorie; in die periode werd de plek waar zich vandaag de citadel bevindt, die op een heuveltop boven de stad uittorent, namelijk al bewoond — men kon er zich beter verweren tegen aanvallen vanop zee. Noch de naam, noch de herkomst van deze oorspronkelijke bewoners zijn bekend. Opgravingen in een grot in Spile, net bezuiden het oude stadscentrum, hebben uitgewezen dat dat gebied reeds in de zesde eeuw voor Christus bewoond werd. Het is de grootste nederzetting en de zetel van de gemeente Himarë. Zowel de stad als de gemeente worden voornamelijk bevolkt door een etnische Griekse gemeenschap. In de oudheid werd het gebied bewoond door de Griekse stam van de Chaoniërs. De stad Himarë wordt verondersteld te zijn gesticht als Χίμαιρα, Chimaira of Chimaera, vandaar de naam Himara, door de Chaoniërs als handelspost aan de Chaoniaanse kust. Een andere theorie volgens de naam suggereert echter dat deze afkomstig is van het Griekse χείμαρρος ( cheimarros ), wat "torrent" betekent Het ligt tegen de Griekse grens en is met haar 7800 inwoners de zevende kleinste stad (bashki) van het land én een populaire badplaats aan de Ionische Zee en het toeristische centrum van de Albanese Rivièra, die het leeuwendeel van het Ionische gedeelte van 's lands kustlijn beslaat. De stad is de grootste plaats tussen prefectuurhoofdstad Vlorë in het noorden en Sarandë in het zuiden, en wordt overwegend bevolkt door etnische Grieken die tweetalig Grieks-Albanees zijn. De stad staat bekend onder oude schrijvers, waaronder Plinius de Oudere en Procopius. Mocht je ooit van hen gehoord hebben :-). De stad Himara stond in de 16e-18e eeuw kerkelijk onder de jurisdictie van Rome, en sommige van haar inwoners waren katholieken van de oosterse ritus.
Helaas geen tijd meer om het oude plaatsje te bezoeken, maar ja, ik kan niet alles hebben. Even sociaal doen bij Ali en Hans, gezellig, Koos en Carla zijn hun buren en de alcohol vloeit alweer rijkelijk.
De grapjes, als je dat nog zo mag noemen, ventileren steeds vaker over hun alcohol gebruik. Jammer hoor.
Ik eet mousaka in het restaurant van de camping, heerlijk, samen met Jan en Tineke, waar ik nog niet echt veel heb gesproken. Was erg gezellig! Eigenlijk wilde ik koken, maar ik was snel overgehaald :-). Koken in de camper is geen doen met deze hitte.
Na een rondje strand heerlijk buiten bij mijn campertje zitten, het is zalig buiten, iets koeler. Vandaag was het weer heet, 35° en het gaat nog warmer worden, hoorden we. In Italië is het boven de 40° en dat komt over de Adriatische Zee, ons aanwaaien. De wifi is wéér niet je van het, ik loop naar het restaurant, tevens receptie, kijken of het daar beter gaat, daar staan Ria en Peter voor en ik kwam echt niet aan ze voorbij, zonder nog een roseetje te doen. Ik ben gek op die mensen, we maken zelfs al samen plannen voor volgend jaar :-).
De airco zorgt voor verkoeling, maar daar heb ik wel keelpijn van gekregen. Strepsels zullen daar wel tegen helpen, zonder airco is het niet te doen.
Tot morgen, bye bye
Op 5,5 km van de camping ligt Butrint. In de ochtend ga ik Butrint (ook bekend van de Mol) bezoeken.
Volgens de klassieke mythologie zou Butrint gesticht zijn door ballingen uit Troje en zelfs Aeneas zou de stad op zijn tocht naar Italië hebben aangedaan. En natuurlijk is dat alleen geloofwaardig voor hen die geloven in deze overlevering. Zeker is dat dit schiereiland door Illyriërs werd bewoond en dat moet in de 8ste eeuw v.Chr. zijn geweest. Rond de vijfde eeuw v. Chr. wisten Grieken van Korfu de macht over te nemen en veranderden het in een heiligdom voor de halfgod van de geneeskunde Asclepios. Veel mensen, uit alle delen van de Balkan, kwamen naar Butrint in de hoop genezen te worden en zo werd de stad de eerste bedevaartplaats ‘avant la lettre’. In 167 v. Chr. veroverden de Romeinen de nederzetting en vormden het om tot een welvarende handelsstad. De stad kreeg een ‘satelliet’ aan de andere oever van het Vivari-kanaal en er werd een viaduct en brug gebouwd. In de vijfde eeuw kreeg de stad te maken met invallen van Goten en Vandalen, wat grote verwoestingen met zich mee bracht. Niet lang daarna kwam Butrint onder Byzantijns gezag, werd christelijk en kreeg een bisschopszetel. Tot 1081 bleef het betrekkelijk rustig op het schiereiland. In dat jaar maakten Noormannen zich van de stad meester en Noormannen eigen, bleef er weinig over van het ooit glorieuze Butrint. Er werd geplunderd en brand gesticht. Veel werd met de grond gelijk gemaakt of viel ten prooi aan ‘gewone’ vernielzucht. De Venetianen veroverden die overblijfselen in 1386, hoewel het verhaal gaat dat ze het kochten. Tenslotte waren zij echte handelslui. Ze verstevigden de oude stadsmuren, bouwden wat huizen en gebruikten de stad met name als overnachtingsplaats voor handelaren die reisden tussen Venetië en de Levant. Regelmatig waren er kleine oorlogen met de Ottomanen, die Zuidoost-Europa inmiddels hadden veroverd. Butrint kwam bij de val van de Venetiaanse Republiek in 1797 dan ook als vanzelf in Turkse handen en daarmee ook in de handen van Ali Pasha, die er een fort liet aanleggen. Dit bestaat nog steeds maar is door het meanderen van de rivier inmiddels alleen per boot bereikbaar. Tenzij het een hele hete, droge zomer betreft; dan kan men soms het fort te voet bereiken. In 1928 kreeg het plotseling zijn huidige betekenis: Italiaanse archeologen ontdekten de plek en begonnen aan de opgravingen. UNESCO plaatste Butrint in 1992 op de werelderfgoedlijst. En terecht! Het is een lustoord geworden met een imposante geschiedenis.
Na het bezoek aan de indrukwekkende opgraving is het bijna, om het maar eens plat te zeggen, een ‘must’ om naar het beroemde pontje te gaan en een keer over te varen. Zodra het in zicht komt weet je bijna zeker dat dit nooit goed kan gaan. Het is wrakkig, oud en ziet eruit of het elk moment in het water kan verdwijnen. Niets is minder waar!
Ik laat me hier graag overzetten en eng, nee hoor, zeker niet! Vooral ook heel gaaf hier foto’s te maken. Eva gaat ook over, wel na enige aarzeling, ik ga eerst én als enige op het pontje en wacht op haar aan de overkant, zodat we beide foto's hebben. Ik bestudeer het motorische en mechanische gedeelte dat zorg draagt voor het varen: uniek en hoe kan het nog steeds werken! Ik weet het niet :-), ik wil in het huisje waar de motor staat, een foto nemen, helaas pindakaas, ook hier géén foto. Later hoor ik dat Albert, na wat kleingeld gedoneerd te hebben voor een slivovitsj, wel een foto mag maken, die krijg ik later dan wel, maar de foto's geven wel een goede indruk denk ik.
Wij rijden de bovenroute en de anderen de benedenroute, op een moment voegen de wegen zich weer samen, dus ondanks het pontje rijden we niet om. Het is een route met een gouden randje! Via de badplaats Sarandë rijden we vervolgens de prachtige, panoramische kustweg op naar Himare. Er zitten een paar smalle passages in, maar wie goed oplet kan dat makkelijk ‘mannen’, vrouwen dus :-) :-). Op een idiote Mercedes rijder, zonder geduld. Hij rijdt tussen Eva en mij in en wil via een inham snel rechts voorbij haar, nou dat lukt, maar wel op een cm.
Trouwens 75% van de Albanesen , rijden in een Mercedes, van afdankertjes uit west Europa, tot super de luxe nieuwe modellen, waar ze het van doen in deze armoede hier, geen flauw idee.
Himarë ( definitieve Albanese vorm: Himara / in het Grieks : Χειμάρρα, geromaniseerd: Himárra ) is een tweetalige stad in Zuid- Albanië langs de Albanese Rivièra en een deel van de provincie Vlorë. De geschiedenis van Himarë begint in de prehistorie; in die periode werd de plek waar zich vandaag de citadel bevindt, die op een heuveltop boven de stad uittorent, namelijk al bewoond — men kon er zich beter verweren tegen aanvallen vanop zee. Noch de naam, noch de herkomst van deze oorspronkelijke bewoners zijn bekend. Opgravingen in een grot in Spile, net bezuiden het oude stadscentrum, hebben uitgewezen dat dat gebied reeds in de zesde eeuw voor Christus bewoond werd. Het is de grootste nederzetting en de zetel van de gemeente Himarë. Zowel de stad als de gemeente worden voornamelijk bevolkt door een etnische Griekse gemeenschap. In de oudheid werd het gebied bewoond door de Griekse stam van de Chaoniërs. De stad Himarë wordt verondersteld te zijn gesticht als Χίμαιρα, Chimaira of Chimaera, vandaar de naam Himara, door de Chaoniërs als handelspost aan de Chaoniaanse kust. Een andere theorie volgens de naam suggereert echter dat deze afkomstig is van het Griekse χείμαρρος ( cheimarros ), wat "torrent" betekent Het ligt tegen de Griekse grens en is met haar 7800 inwoners de zevende kleinste stad (bashki) van het land én een populaire badplaats aan de Ionische Zee en het toeristische centrum van de Albanese Rivièra, die het leeuwendeel van het Ionische gedeelte van 's lands kustlijn beslaat. De stad is de grootste plaats tussen prefectuurhoofdstad Vlorë in het noorden en Sarandë in het zuiden, en wordt overwegend bevolkt door etnische Grieken die tweetalig Grieks-Albanees zijn. De stad staat bekend onder oude schrijvers, waaronder Plinius de Oudere en Procopius. Mocht je ooit van hen gehoord hebben :-). De stad Himara stond in de 16e-18e eeuw kerkelijk onder de jurisdictie van Rome, en sommige van haar inwoners waren katholieken van de oosterse ritus.
Helaas geen tijd meer om het oude plaatsje te bezoeken, maar ja, ik kan niet alles hebben. Even sociaal doen bij Ali en Hans, gezellig, Koos en Carla zijn hun buren en de alcohol vloeit alweer rijkelijk.
De grapjes, als je dat nog zo mag noemen, ventileren steeds vaker over hun alcohol gebruik. Jammer hoor.
Ik eet mousaka in het restaurant van de camping, heerlijk, samen met Jan en Tineke, waar ik nog niet echt veel heb gesproken. Was erg gezellig! Eigenlijk wilde ik koken, maar ik was snel overgehaald :-). Koken in de camper is geen doen met deze hitte.
Na een rondje strand heerlijk buiten bij mijn campertje zitten, het is zalig buiten, iets koeler. Vandaag was het weer heet, 35° en het gaat nog warmer worden, hoorden we. In Italië is het boven de 40° en dat komt over de Adriatische Zee, ons aanwaaien. De wifi is wéér niet je van het, ik loop naar het restaurant, tevens receptie, kijken of het daar beter gaat, daar staan Ria en Peter voor en ik kwam echt niet aan ze voorbij, zonder nog een roseetje te doen. Ik ben gek op die mensen, we maken zelfs al samen plannen voor volgend jaar :-).
De airco zorgt voor verkoeling, maar daar heb ik wel keelpijn van gekregen. Strepsels zullen daar wel tegen helpen, zonder airco is het niet te doen.
Tot morgen, bye bye
Geschreven door Ivie74
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
