Vroeg op, ik wil graag met de excursie mee, dus moet om half twaalf in Korçe zijn. En ik wil ook nog even mijn laatste Denars kwijt bij een tankstation. Ik neem de korte route vandaag.

Verplaatsing naar Millaj in Albanië. Waar we verblijven op Camping Vila Verd in Korçë.

Tot later vandaag!

De geschiedenis van Albanië gaat ver terug in de tijd. Het gebied, dat nu het huidige Albanië is, werd vroeger geregeerd door de Thraciërs en de Illyriërs. Later werd dit gebied geregeerd door het Romeinse rijk, het Byzantijnse rijk en het Ottomaanse rijk. De onafhankelijkheid van Albanië werd op 28 november 1912 uitgeroepen. Dit is vandaag de dag de nationale feestdag van het Balkanland. Sommige delen van Albanië werden bezet door landen als Griekenland, Servië en Montenegro. Het land werd uiteindelijk, dankzij de hulp van Oostenrijk-Hongarije en Italië erkend door de internationale gemeenschap. Hoewel Albanië zich tijdens de Eerste Wereldoorlog als onafhankelijk verklaarde, werd het land binnengedrongen door Italië, Servië, Montenegro en Griekenland. In 1916 nam Oostenrijk-Hongarije het noorden en midden van Albanië in haar bezit. Het Oosten van Albanië werd veroverd door de Bulgaren. Deze landen trokken zich, onder druk van de Verenigde Staten, weer terug uit Albanië aan het eind van de Eerste Wereldoorlog. In 1925 werd de Albanese republiek uitgeroepen. Albanië werd in 1939 geannexeerd door Italië. In 1944 werd Albani”een satellietstaat van de toenmalige Sovjet-Unie. Het Balkanland verliet in 1968 het Warschaupact en werd een bondgenoot van het communistische China. In 1992 werd Albanië democratisch.

De route gaat al vrij snel de grens over naar Albanië. Dus weer 2 grensposten, Macedonië uit, Albanië in. Bijzonder geregeld, een post met 3 luikjes, maar met een mannetje, of vrouwtje en aan alle kanten komt er wel een automobilist staan. Al na gelang de steekpenningen word je sneller door gelaten, dit geldt vooral voor de vrachtwagens, maar een vriendelijke chauffeur zegt, ga jij maar hoor en dat in het Albanees, maar zijn gebaren zeggen genoeg. Weer alle papieren inleveren, maar ik ben snel door. De weg hier is zo slecht, zo slecht is het nog niet geweest, gaten en kuilen, rijd nog geen 10 km per uur, gelukkig is het na de grensposten een stuk beter.
De route is prachtig en hoe bijzonder, na de grens ben je echt letterlijk in een ander land, glooiender en vriendelijker. Bij een tussenstop staat een groep bikers uit Roemenië, even gekletst, ik mag op een mooie Harley zitten, een immens ding, een van de heren vraagt waar we vandaan komen en reageert, als we Nederland zeggen, dat hij geïnvesteerd heeft in Amsterdam, heel veel, je raad het niet, op de wallen :-) :-).

In dit land blijven we 10 dagen.
Dus onderweg is het nuttig om in Albanië de Albanese Lek in te slaan, bijv. in Pogradec of in Korçë, maar dat kan ik voorbij laten gaan, ik heb via marktplaats, ja echt, al lek's kunnen scoren, handig toch :-).

De geschiedenis van de stad Korçë (kɔɾt͡ʃ(ɘ) is er een van geweld en educatie. Geweld veelal door de Grieken die de stad als hun grondgebied beschouwden. De bezettingen, onder meer van 1912-1914 en van 1940-1942, leidden niet alleen tot grote vernielingen, maar ook tot een uittocht van Albanezen die vluchtten naar Berat en naar de VS. Korçeanen maken daar een groot deel uit van de Albanees-Amerikaanse gemeenschap. Ondanks het feit dat de Grote Mogendheden in 1921 de uiteindelijke grenzen van Albanië bepaalden, zou Griekenland de stad nog steeds graag binnen haar grenzen willen hebben. De stad was de bakermat van het Albanese onderwijs. Hier werd de eerste school in Albanië voor vervolgonderwijs voor jongens opgericht (1887), vier jaar later gevolgd door een vervolgschool voor meisjes! En dat was voor die tijd een vooruitstrevende zaak. Het is dan ook geen wonder dat de stad voorloper was in de strijd om een gestandaardiseerd Albanees alfabet in te voeren. De belangrijkste bezienswaardigheid is het Museum voor Middeleeuwse kunst oftewel het Iconenmuseum, dat een enorme collectie iconen en andere vormen van kerkelijke kunst bevat, nl. meer dan 7500 (!) objecten die 16 eeuwen kunst omspannen. Als eerste noemen we de iconen uit de School van Berat, destijds gesticht door Onufri. Deze prachtige werken, allemaal uit de 16de en 17de eeuw, zijn een prachtig voorbeeld van een van de meest bekende stromingen uit de Albanese iconenkunst. Ook is er een collectie uit de zogenaamde Korçaschool. Heel veel iconen zijn in de loop van de Griekse bezettingen vernield of overgeschilderd. De meesten zijn nu gerestaureerd. Het is dan ook geen wonder dat in Korçë de beste restaurateurs van de hele wereld wonen. Hier wordt menig icoon uit het buitenland naar toe gebracht om in ere te worden hersteld. Naast schilderijen en iconen herbergt het museum een wondermooie verzameling van gehamerd zilver en bijbelomslagen.

We spreken af om 11.30 in Korçë bij de parkeerplaats van het stadion Rruga Niko Kovaci om elkaar te ontmoeten voor een bezoek aan Korçë. Daarvandaan maken we met een gids een wandeling door het dorp. Het is nog even een gedoe. Ik ben de eerste, maar kan het parkeerterrein niet op, het hek is dicht, rij een rondje door smalle straatjes om te zoeken naar een andere ingang, niet dus, als ik weer terug rijd naar de weg, kom ik Lieke en Gerrit tegen, even een stukje terug en dan de weg in, klopt, maar daar mogen we dan weer niet parkeren, weer verkassen en dan komt het goed. Lieke en Gerrit hebben een gebroken versnellingskabel, de gids helpt ze aan een garage en aan het eind van de middag is het gefixed en dat voor 30 hele euro's, moet je bij ons voor komen.

De gids leidt ons door Korçe en laat ons mooie plekjes zien, de eerste school, prachtige kerk, de gezelligheid van de bazar en een mooi, in ere hersteld hotel, wat vroeger een karavansarai. We gaan met zijn alle lunchen, wat deze keer iets tegenvalt, ik had t-bone besteld, naar die had iets te lang in de pan gelegen. De meze, salade en het toetje waren heerlijk. Na het bezoek aan Korçë rijden we verder naar de camping.

De camping, een verhaal op zich, als jullie de foto zien, snappen jullie dat meteen.
Met 20 campers op een mini veldje. Heen en weer, achteruit, vooruit en weer opzij, maar tenslotte staan we op elkaar gepakt, zoals de eigenaar het wil. Ik kan geen kant meer op, volledig ingebouwd.
We krijgen soep, brood en een ijsje, aan gedekte tafels in de tuin, erg leuk.

Moe maar voldaan kruip ik weer in mijn camper, Peter, mijn buurman voor deze nacht vraagt nog wel even of ik snurk, zo dicht staan we naast elkaar :-).

"Balkansoap editie 7"
Daar gaan we weer. Vandaag Carla en Koos. Carla een vlotte, gezellige vrouw, van mijn geboortejaar, ook al uit Brabant.
Meestal boos op haar man Koos. Koos begint nl om 10.30 uur in de ochtend al aan de drank en dit gaat de hele dag door, bier, jenever, wijn, wit of rood dat maakt niet uit en weer bier, ook vanavond kon hij bijna niet meer staan, net zoals gisteren en eergisteren.
Het was me aan het begin al opgevallen aan zijn ogen. Brrrrrr ik haat dat.
Dus bij hen aan tafel zitten doe ik niet meer, zo zielig voor Carla. Zij zoekt mij regelmatig op om haar verhaal te doen, maar daar kan en wil ik niets mee.
Maria en Kees Maria een lieve charmante vrouw, maar ze heeft 0 eigenwaarde, altijd onder het juk van haar oudere zus gezeten en durfde niets te zeggen en nu nog steeds laat ze zich kleineren. Ria en ik leren haar een beetje eigenwaarde, hebben wij genoeg ;-) ;-). Gelukkig heeft ze Kees een kwajongen van 72. Ik zei op een ochtend tegen hem "wat zie je er wild uit" zijn witte (nog volle) haarbos door de war en een stoppelbaardje, geweldig vond hij dat. Nu laat hij het regelmatig staan :-) 72 en ze reizen er nog op los, geweldig toch. Zij stonden in Schelluinen naast me en we hadden toen ook al een klik.

Zo het is weer mooi geweest, ik ga met de beentjes omhoog.
Nog wat bladzijden van mijn boek lezen.

Geschreven door Ivie74