‘De witte stad’ Arequipa ligt te midden van spectaculaire bergen en is zo genoemd omdat veel koloniale gebouwen en kerken gemaakt zijn van sillar, een wit vulkanisch gesteente afkomstig van de 5822 meter hoge, met sneeuw bedekte vulkaan El Misti. Arequipa is van zichzelf al schitterend, maar deze imposante vulkaan én andere vulkanen die over de stad lijken te waken, maken het totale plaatje extra mooi.
Arequipa is de tweede stad qua inwonertal in Peru met ca. 870.000 inwoners. De stad ligt in het zuiden van het land, 1000 km verwijderd van Lima, op een hoogte van 2325 meter boven zeeniveau en ongeveer 300 kilometer ten noorden van de grens met Chili. De Plaza de Armas wordt als een van de mooiste van Peru bevonden, de kathedraal en de talrijke koloniale gebouwen sieren het plein.

De stad heeft nóg een grote troef: het lijkt hier altijd lente, met vele zonnige dagen en overdag een gemiddelde temperatuur tussen de 20 en 25 graden, hier geen laagjes nodig :-). Heel aangenaam.

Vroeg, heel vroeg uit de veren, kwart voor 5, wat een tijd. Maar ja we hebben heel wat km's te gaan vandaag. Beetje dutten en van de omgeving genieten.
We stappen als laatste de bus in en we mogen helemaal voorin zitten, weliswaar achter elkaar maar dat is ook wel lekker voor zo'n lange dag
De wake-up call meneer denkt vast wat een gek mens, ik zeg bijna met Mw. van Puffelen, maar moet lachen, Vanja in een deuk en dat midden in de nacht :-)
Wat eten mee voor onderweg, wij komen de dag wel door.
Wat een vlotte groep, iedereen al ruim op tijd voor het ontbijt aanwezig, het licht is nog uit in de ontbijtzaal.

Martijn en Ruby, hebben ook een enorme vlucht van 1 uur achter de rug. Even gezellig geappt. Zij even een weekendje Londen, ook leuk!

We rijden net weg en ja hoor, onze Annie van de reis Diny, is haar telefoon kwijt, we moeten terug naar het hotel, ook niet. Straks bij de eerste stop mag ze haar koffer doorzoeken. En ja natuurlijk, gewoon ingepakt.
We hebben niets met Diny en zij niet met ons waarschijnlijk. Zij is een dametje alléén van 77, die zeker niet alleen kan zijn. Ze spant iedereen voor haar karretje, eist aandacht, vertoont claimegedrag en luistert niet, waardoor ze alles moet vragen pff. De eerste dag vroeg ze "zijn jullie een stelletje?" De toon was gezet. Elke dag wordt het bevestigd, inmiddels is Vanja haar al goed zat.

De 1e stop onderweg bezoeken we een klein museum in het midden van de woestijn. Het Sacaco museum van Joséfiné, een dametje van 67 die daar in haar uppie in één klein huisje woont met haar, hondjes, katten en cavia's.
Het museum is om het enorme skelet van een walvisskelet van 55 miljoen jaren oud. De walvissen stierven op het strand en zijn in de loop van de eeuwen in de woestijn terecht gekomen. Ook een stuk verderop in de buitenlucht ligt een gaaf skelet. Overal vind je bot en schelpen uit ver vervlogen tijden. We krijgen heerlijk thee van limoengras met een muffin van Gertso.
Joséfiné is per ongeluk op deze plek terecht gekomen. Ze werd verliefd in Lima, op de belangrijkste man van een dorp, hij was zelfs burgemeester. Ze trouwden na verloop van tijd en hij nam haar mee naar zijn dorp. Tot haar verbazing stond er maar 1 huis. Hij was dé belangrijkste man en burgemeester omdat er maar 1 huis stond in het dorp, slimme zet.
Inmiddels is hij overleden en runt ze alléén het museum. Er komen zo'n 6 bezoekers per week, dus rijk worden, nee.
Ze verbouwd haar eigen groenten. Heeft wel water, gas en stroom. Wat kan een mens gelukkig maken! Gertso brengt haar elk jaar een kerstpakket, waarvan hij soms maanden later nog spullen tegenkomt.

We gaan weer op pad, de weg leidt ons langs de mooiste vergezichten en plaatsjes bv Tanaka een spookstadje in de winter en in de zomer vol met toeristen en Chala een goudzoekers stadje, de rivier is volledig uitgegraven. Hier werden klompjes goud zo uit de rivier gehaald. Het dorpje aan het begin van de rivier met 3 bordelen en zelfs een casino, waar de gelukszoekers meteen het goud weer kwijt konden.

We stoppen bij een klein marktje waar we snel doorheen lopen, wandelen nog even over de straat. We willen nog even snel naar het strand lopen, iets te snel, want ik struikel over een keitje, sla mijn voet dubbel en lig op de grond, Vanja schrikt zich dood. Ik met mijn camera de lucht in. Moeders weet nog wel van de bloempot.
Ook ik geen schade! Wat een geluk! Een groot deel van de groep heeft het zien gebeuren en vraagt heel lief of het goed gaat.

Even de benen strekken bij een bedevaartskerkje in Calla Baritas. Hier worden schedels bewaard van de overleden. Veel kleine altaartjes en heel veel brandende kaarsen. Langs de straat een kraampje met heerlijke versgebrande pinda's zout en zoet, we nemen van beide lekker een zakje mee voor onderweg.

Nog meer prachtig vergezichten, geweldige kustlijnen en dorpjes vliegen aan ons voorbij. Gertso dood de tijd met mooie wetenwaardigheden en jullie weten, daar ben ik gek op.
Tegen 3en stoppen we voor een late lunch bij RinconchitoTrujillano in Camana.
Wij eten "chupa de camarones" een heerlijke soep met rivierkreeftjes, aardappel, pompoen, ei en rijst.
De rivierkreeftjes moet je zelf pellen met gevaar voor eigen leven, de buren of je kleding. Vieze vingers kreeg je er ieg wel van.

Om half 8 nog een laatste stop, even een plaspauze en een rondje om de bus. Het wordt een hele lange dag, het is vrijdagdrukte, dus het verkeer zit ook niet echt mee.
Tegen kwart voor 9 komen we bij het hotel aan. Ziet er voorlopig erg leuk uit.
Morgenochtend zien we verder als het weer licht is.

Wat ik bedacht had dat een kort verhaal zou worden.....nou ja het is wat langer geworden, we maken ook zoveel mee!

We verblijven hier twee nachten in Hostal La Casa de mi Abuela, Calle Jerusalen 606, Cercado Arequipa


Reisafstand ca. 568 km.

Geschreven door Ivie74