De rust rond het hotel is weer teruggekeerd. De mensen die de altijd gezellige weekend-drukte veroorzaken, zijn weer terug naar huis.

Het lijkt erop dat een paar hotelgasten een meningsverschil hebben. Ik kijk verstoord op van mijn boterhammetje met tomaat. Wat er gezegd wordt, versta ik niet. Het blijkt dat men gewoon met elkaar zit te praten . Het volume moet omhoog vanwege de vele, in gebruik zijnde gehoorapparaten. Oké, het is even wennen, geen probleem.

Wat nu weer? Vier bussen rijden het parkeerterrein van het hotel op. De deuren zwaaien open en een zwerm jongeren betreedt het centrale grasveld. De bijbehorende begeleiders beginnen aan een toespraak, de jeugd hoort zwijgzaam en in de houding staand toe.
Er klinkt een gezamelijke strijdkreet waarna de meute zich in groepen opdeelt en in de diverse zaaltjes verdwijnt.
Het zijn studenten uit Batavia die ooit een baan in de horeca willen vinden. Iemand weet te vertellen dat zij hier zijn om oa "tafelmanieren" te leren.
Nu de studenten bezig zijn om de leerstof te verorberen, verschijnt een deel van de begeleiding in het restaurant om een vorkje te prikken. De dame die duidelijk liet blijken de leiding te hebben, schuift ook aan. Vervolgens heb ik ruim uitzicht op de manier waarop zij het in haar mond gestoken voedsel met open mond vermaalt tot doorslikbare delen. Over tafelmanieren gesproken.....

Het is weer een heerlijke strand-/terrasdag. Zonnetje, wolkje en een zeebriesje.
Inmiddels is het een vast stramien dat Bea zich na de lunch een uurtje terugtrekt in de airconditioned omgeving van de kamer, en ik van de gelegenheid gebruik maak om mij op de fiets in de krochten van Sanur te begeven. De peentjes die ik zweet, neem ik voor lief.
Rustig om je heen kijken in die smalle straatjes is er nauwelijks bij. Je hebt het ene gat in de weg nog niet ontweken of de volgende ligt al voor je klaar.
Hier in het donker rijden zonder te verongelukken, is bijkans onmogelijk.

Het is al eerder aangekaart, het werkwoord "onderhouden" komt niet voor in het Balinees woordenboek. Er wordt iets gebouwd/aangelegd en daarna wordt er gewoon niet meer naar omgekeken. Men leeft voor vandaag. En morgen? Dat zien wij morgen wel weer.
Het is toch leuk om door die achteraf-straatjes te rijden. Je proeft hier een heel ander sfeertje dan aan het strand en in de winkelstraatjes.

De laatste uurtjes van de middag brengen wij lezend, pratend en drinkend door.
Een bordje nassi of bami wordt naar binnen gewerkt, een bakkie koffie, wat lol hebben met de dames van Luhtu's en dan is het alweer tijd om het dagboekje bij te werken.
*
Het weer: peentjes zweten, 31 grC, droog, zeebries.
Gegeten bij Warung Ibu Putu

Geschreven door Beaenleoopreis