Het is 04.45u. De eerste trein kondigt met luid getoeter haar vertrek aan. Ik ben heel even het spoor bijster. Waar ben ik? Oh ja, Yokya. Drie kwartier later dendert er een stalen vogel over ons dak. Al met al zijn wij dus vroeg wakker.
Eerst maar eens onderzoeken in welke troonzaal ons ontbijt beschikbaar is. Het ontbijt is bijzonder uitgebreid en er is keus voor mensen uit alle windstreken, binnen Indonesië wel te verstaan. Het zijn voor ons veelal onbekende creaties. Het wordt dus weer een gebakken eitje en jam.

Wij gaan eerst kijken waar ooit het hotel Asia Africa heeft gestaan, waar wij destijds verbleven. Het blijkt inmiddels afgebroken en er staat nu een gloednieuw hotel, Neo.
Wij hopen dat er nog iets valt te herkennen, maar nee, alles is weg. Jammer dat ze nou net op die plek nieuwbouw hebben gepleegd. Alle bouwsels er naast, staan al 100 jaar.
Wij lopen een steeg in en vragen wat mensen of zij zich het hotelletje kunnen herinneren. Ja hoor, dat kunnen zij wel en zeker wanneer wij een oude foto laten zien.
Wij keuvelen wat over en weer en iemand vraagt of wij interesse hebben in batik. Ik vertel dat wij destijds batik gekocht hebben van Eddy, en laat die nu vrij bekend zijn bij die oudere mensen. Hij heeft er nog jaren gewoond maar is enige jaren geleden naar Sulawesi verhuisd.
Na het nemen van een groepsfoto nemen wij afscheid.

Het volgende projekt is het vinden van Malioboro 87. Vanuit ons hotel werden wij destijds per betjak naar dit restaurantje gereden voor het ontbijt.
Aangezien de warmte al aardig toeslaat, charteren wij twee betjaks met mannelijke motor, echt zoals toen.
Wij vinden Malioboro 87, maar dat is een kledingzaak geworden. Wisten wij al, maar er is altijd nog een kleine hoop dat er nog iets op de gevel is terug te vinden. Niets van dit alles. Er is wel een oudere man die weet dat er ooit een restaurant was waar veel toeristen kwamen.

Op naar Kraton Ngayogyakarta Hadiningrat, paleis van de sultan. Dateert uit 1755 en is als het ware een kleine stad binnen een ommuurd terrein. Er zijn verschillende paviljoens die als tentoonstellingsruimten dienen. Veel fotomateriaal en oude gebruiksvoorwerpen.
Het gamalanorkest speelt ook weer een deuntje en wij slepen ons voort over de paadjes en door de gebouwen.
Na een kleine uur houden wij het voor gezien, zo mooi is de Kraton nu ook weer niet.

De betjakrijders staan natuurlijk gewoon op ons te wachten. Wij willen Gudeg eten in de kampong achter de Kraton. Zij leveren ons af bij een warung.
Gudeg is een traditioneel gerecht gebaseerd op jackfruit, gestoofd met palmsuiker en cocosmelk. Verder zit er zo'n zwart duizenddagen ei bij en witte rijst. Klinkt aardig maar het smaakt niet zo en ziet er ook niet appetijtelijk uit. Een deel van het gerecht is superheet.
Bea walgt er al gelijk van, maar ik doe nog een poging middels een paar happen.
Voor de zekerheid gooi ik een paar slokken cola naar binnen.Verder maar hopen dat het goed valt.

Onze shirts zijn nu geheel doorweekt van het zweet en wij beginnen te ruiken, dus op naar het hotel. De rit met de betjak is erg leuk maar de chauffeurs trappen zich wezenloos. Wij belonen ze maar met wat extra roepies, iedereen blij. Die betjaks zijn natuurlijk te klein voor de gemiddelde westerse mens.Ik vind het al heel wat dat wij konden in- en uitstappen.

Wij lassen even een pauze in om ons te verschonen en een tukje te doen. De bedjak chauffeur heeft ons op een eettentje gewezen waar je ook een biertje bij je eten kunt bestellen. Wij gaan er eerst op af voor het biertje en om te zien of de menukaart ons aanstaat. Blijkt er allemaal goed uit te zien.

Op de terugweg schieten wij zomaar een deur door en staan ineens in een moderne supermarkt. Hier is weer wél bier te koop, dus erg consequent zijn ze hier niet mee in moslimland. Net voor de eerste hoosbui zijn wij terug op de kamer.

Al met al een geslaagde dag. Je beleeft Yogya natuurlijk heel anders dan 40 jaar terug, maar met wat herinneringen op zak is het nog leuker.

Geschreven door Beaenleoopreis