Het wordt vandaag een sterk aangepaste dagtour en we weten nog niet exact hoe het reisplan er uit gaat zien.
Een vogelpark hebben wij al laten vervallen omdat wij voor deze dag dan teveel hooi op de vork zouden hebben, en het feit dat wij de entreeprijs van €23 pp erg hoog vinden.

Desa Sudan- Taman Nusa - cultureel park laten wij ook vervallen aangezien je daar maar liefst 40 euro pp aan entree moet betalen. Dat is nog gekker dan het vogelpark.Dit zijn gewoon westerse prijzen en daar heeft deze trip organisator zich behoorlijk op verkeken, foutje, gaan wij niet doen.

Wij nemen, samen met Els en Herman om 10.00u plaats in het busje van Ateng en overleggen over het tour plan.
Eerst rijden wij naar Blahbatuh waar je kunt zien hoe de productie van oa gamelan instrumenten, bamboe meubelen, manden weverij en zijde weving plaatsvindt. Uiteindelijk zien wij alleen wat van de productie van bamboe meubelen. Het gebeurt op veel plaatsen maar dan wel kleinschalig. De meubels zien er best mooi uit maar helaas of gelukkig, een tweezitsbank past niet in je koffer.
Wij zoeken driftig naar een zijde fabriek, moet er zijn, maar is nergens te vinden.

Vorige jaar zijn wij in het atelier Wahana Giri van Ida Bagus Alit geweest, en aangezien daar bijzonder houtsnijwerk wordt gemaakt, gaan wij weer even kijken. Ja, en eenmaal binnen ben je de pineut.
Wij zoeken altijd één bijzonder souvenir en dat komen wij daar natuurlijk tegen. Twee gedetailleerde hoofden van een Balinese oma e opa, een stelletje, in tweekleurig hibiscus hout.
Els en Herman gaan ook voor de bijl en kopen een karbau, én bestellen ook nog voor 2018 de door ons gekochte koppen, maar dan in mahonie.
Alle vier lopen wij met een rijker gevoel de deur uit dan dat wij er in kwamen, met andere woorden het mag wat kosten maar wij zeer zeer tevreden.

Hoogste tijd voor een versnapering en Ateng brengt ons naar een plek aan de kust wat een soort surf paradijsje is. Volgens mij moet je voor de echte surf golven niet hier zijn maar aan de andere kant van het eiland, bij Kuta, daar zijn veel hogere golven. Maar goed, zo te zien vermaakt men zich hier wel. Er is zelfs een soort camping waar je een tentje kunt huren, voor de rest is het zwaar behelpen.

Wij rijden naar het dorp Sukawati, en komen door een straatje waar wat mensen bezig zijn met het maken van wajang poppen. Allemaal handwerk en zeer kleinschalig, en wij zijn er snel uitgekeken. Leuk om even gezien te hebben.
Citaat uit een reisgids:
"Sukawati, voor de 20e eeuw de zetel van een machtig koninkrijk.
Het moderne Sukawati kan bogen op een eigentijdse kunstmarkt. De Pasar Seni is een gebouw van twee verdiepingen vol houtsnijwerk, kleding en snuisterijen zoals vergulde parasols, pentekeningen".
Een mooie, wervende tekst, maar wij komen terecht in een oud en vies gebouw, volgepropt met kleding met hier en daar een schilderij, pentekeningen en wat goud. Een kunstmarkt, ammehoela.
Wij lopen er nog wat rond, kopen voor weinig nog wat kleding, genieten van de soms penetrante luchten die onze neusvleugels strelen en houden het dan voor gezien.
Jammer dat deze mensen er zo'n puinhoop van maken, de betekenis van het woord "opruimen" is bij een hoop mensen nog steeds niet doorgedrongen, net als de werkwoorden "verbeteren" en "onderhouden". Toeristen zien wij hier niet en die zullen er op deze manier ook niet gaan komen. Erg jammer.

De tourdag zit er alweer op, genoeg gezien voor vandaag en wij gaan terug naar Sanur.

Geschreven door Beaenleoopreis