Ik merk dat sommigen van de recesenten van deze blog zich niet meer bewust zijn van het bestaan van het spreekwoord "klagers hebben gèèn nood, pochers hebben gèèn brood".
Met het klagen, niets menselijk is ons vreemd, willen wij dus juist aangeven dat er gèèn nood is. Een beetje klagen hoort sowieso bij en betekent in ons geval "het is hier geweldig", tenzij anders aangegeven. En brood hebben wij voldoende .........
Dit gezegd hebbende, ga ik mij nu insmeren ter bescherming tegen die klote muggen.

Taman Agung is een kleinschalig, rustig hotel. De ingang ligt aan een drukke weg door het centrum, maar het hotel zelf ligt achter een ander hotel, dus een stuk van de weg af. Het enige wat je hoort is wat muziek, heel in de verte.
Ook hier haalt men in sommige restaurantjes muzikanten binnen die er middels achtergrondmuziek voor zorgt dat je alleen middels gebarentaal en liplezen met jouw tafelgenoten kunt communiceren.
In Kuta is dat helemaal een rampenplan maar die plaats is dan ook alleen geschikt voor feestbeesten.
Maar ik wil niet overdrijven, in Sanur is dat nog lang niet het geval en is alles na tien uur rustig.

Het hotel wordt ook gebruikt voor trainingen, er zit nu een groep Deense meisjes. Deze jongedames weten blijkbaar niet in welke richting zij zich verder willen ontwikkelen en volgen nu een cursus waarbij zij met allerlei activiteiten kennis maken.
Zij zitten ook enkele dagen op andere locaties in Zuid-Oost Azië, de cursus mag dan ook € 10.000 per persoon kosten, dus niet haalbaar voor kinderen van Jan Splinter. Wij zullen het maar zo zeggen, het brengt leven in de brouwerij.

Veel appartementen van dit hotel zijn langdurig (5 jr) gehuurd door Nederlanders, die het op hun beurt onderverhuren in de periodes dat zij er zelf niet zijn. Het schijnt een leuke bijverdienste te zijn.
Hierdoor blijft de hoeveelheid Nederlanders door het jaar heen aardig op peil, vrijwel allemaal pensionada's natuurlijk.
In totaal schat ik het aantal kamers/appartementen op 60.

De tuin wordt onderhouden door slechts één man, zo te zien al wat op leeftijd, alhoewel dat moeilijk is in te schatten bij deze mensen. De man scharrelt de hele dag, dus van zonsopgang tot zonsondergang, door zijn tuin, een zwaar leven. Hij komt veel bij ons terras maar kijkt niet op of om en zegt niets. Ik heb hem ook niet zo veel te vertellen, dus dat komt goed uit.
"De tuinman normaliter, is zo zat als een gieter", mar ik geloof niet dat dit op de man van toepassing is.

Geschreven door Beaenleoopreis