Vandaag wat later opgestaan omdat wij pas om 10.00u vertrekken. Eerst nemen wij onze wensen door met Gusti en dan laten wij het verder aan zijn deskundigheid over hoe de trip zal verlopen.
Het regent. Niet leuk natuurlijk om dan in een auto achter de ruitenwissers te zitten.

De eerste stop is bij een familiehuis in Desa Batuan waar 5 personen van verschillende generaties wonen. Het ziet er erg primitief uit. Gelukkig hebben zij het spaarvarken nog.
Nu gaat het geld kosten, want wij stoppen bij onze favoriete houtsnijwerkwinkel cq atelier Wahana Giri. De eigenaar herkent ons en toont een brede lach. Alarmfase 1; ik voel de creditcard al onrustig bewegen in mijn portemonnee. Bea heeft vorig jaar een paar beeldjes niet kunnen kopen en ruikt nu haar kans. De deal is snel gemaakt, de beeldjes worden vakkundig ingepakt, en weer vergeten wij eerst een foto te maken. Uitpakken doen wij pas thuis, dus geen foto.

Els houdt van kunst en wil graag naar het museum Puri Lukisan. Zo gezegd, zo gedaan. Het museum ligt in een fraai aangelegde tuin en bestaat uit vier gebouwen. Dit is het oudste museum in Ubud en heeft als doel de echte Balinese kunst te behouden. Initiatiefnemers zijn voornamelijk de heren Sukawati, Walter Spies en Rudolph Bonnet geweest.
Na het nuttigen van een bak Balinese koffie met zo'n dikke drap onderin, lopen wij hier een klein uurtje rond.
Voor de lunch brengen wij een kort bezoek aan het huis waar kunstenaar Lempad in Ubud heeft gewoond.

Regende het vanochtend bij vertrek, net na Sanur droogde het op en hebben wij ideaal tourweer met af en toe een flauw zonnetje.

Op naar Boni Bali. Wij zijn een beetje verliefd geworden op dit restaurant. Niet alleen voor het lekkere eten, maar vooral vanwege de idyllische ligging bij de rijstvelden van Tegalalan. Hier kan geen bus komen, dus de massa toeristen die normaliter dit gebied bezoekt, zoekt zijn heil in grotere en beter bereikbare restaurants, dikwijls met eten in buffetvorm.

Wij rijden weer verder over de smalle weggetjes die Gusti in zijn hoofd heeft zitten. Je komt eigenlijk ogen te kort om de omgeving goed in je op te nemen. Deze wereld is zo anders dan de onze.
Op naar de tempel Gunung Kawi Sebatu Free in Tegalalang. Hier hebben wij vorig jaar, bij wijze van spreken, tot onze knieën in het regenwater gelopen, en beloofden wij onszelf hier met droog weer terug te komen. En hier zijn wij dan.
Wat een schoonheid. Eigenlijk moet je hier een mooi plekje opzoeken en een uurtje om je heen kijken, dan pas dringt het goed tot je door hoe schitterend het hier is.
Wonderlijk dat je hier nauwelijks een toerist ziet.

Op de rijstvelden op Bali vertoeven heel veel witte reigers (Kokokans) die daar aan het foerageren zijn. Zodra het begint te schemeren, trekken de vogels naar één plaats in de omgeving om de jongen te voeren en te overnachten. Hier gebeurt dat bij het dorp Petulu. Het lijkt er wel op alsof de vogels allemaal op dezelfde boomtak willen zitten.
Reigers staan bekend om hun overmatige hoeveelheden platte kak die zij bij regelmaat lossen, liefst mikkend op de lijven van mensen, zo lijkt het. Dit wetende zijn regenjacks, petjes, poncho's, lieslaarzen en zuid-westers ter bescherming meegenomen.
Komen wij in Petulu, hebben zij daar een overdekte tribune gemaakt voor de vogelaars, lachen natuurlijk.
Wij zitten ruim een uur in de wachtstand met om ons heen al heel veel Kokokans. Het is een komen en gaan van enkelingen, maar het wachten is op de grote zwermen van deze thuiskomende vogels. Helaas, dat zien wij niet gebeuren. Wij hebben geen zin om nog langer te wachten en besluiten op te stappen.

Wij rijden richting Sanur, de tourdag zit er op. Het is een bijzonder leuke dag geworden. Eenmaal in Sanur komt de regen met bakken uit de hemel, maar nu mag het wel.

Geschreven door Beaenleoopreis