Wij hebben even geen zin in nog een dag in de zandbak.
Voornaamste reden is dat wij zo langzamerhand niet meer weten hoe wij op die strandbedjes moeten zitten, hangen of liggen. De matjes zijn nog geen 5 cm dik dus met onze gewichten lig je na enkele minuten op het hout.
Wij ontbijten nog een keer in ons appartement, springen vervolgens op de fiets om de badmeesters te vertellen dat zij onze bedjes niet meer hoeven vrij te houden, rijden langs het strand en maken een lange koffiestop bij Luhtu's.
Bij hun buren, Rosetta gaan wij niet meer, als het even kan. Daar staan hangtafels waar iedere dag een 10-tal gillende keukenmeiden rondhangen. Zij hebben schreeuwend veel lol en zodra er weer iemand met een baby cq klein kind komt aansjouwen raken zij helemaal in extase. Beetje hinderlijk als je wilt genieten van je bakkie troost.
Overigens hebben die dames een functie. Iedere wandelaar die nietsvermoedend langs loopt, wordt in zijn of haar kraag gevat en dringend gevraagd mee te komen naar "my shop". Een kledingwinkel.

Zij kunnen hier allemaal ontzettend goed namen en gezichten onthouden. Wij komen ongehinderd langs deze vrouwelijke obstakels. Wij scharrelen met fiets en al een beetje tussen de winkeltjes door, langs terrasjes en hotelletjes. Ondanks het feit dat veel overwinteraars al naar huis zijn, is het gezellig druk langs de "boulevard".
Veel drukte is er bij de veerboten naar de diverse eilanden. Er is net een boot geland en de passagiers wurmen zich met hun koffers door alle verkooplustige Balinezen.
Wij krijgen een aanbieding onder ons neus voor een overtocht. 50% korting. Nu maar even niet. De desbetreffende veerboot ziet er niet erg stabiel uit. De zee is vandaag rustig maar er verdwijnen ons teveel van dit soort boten in de diepte.

Wij peddelen verder over het pad over de zeedijk. Erg fietsvriendelijk is het niet. Veelal ongelijke bestrating, gaten, en veel verkeersdrempels. Jawel. In alle opwinding vergeten wij ze te fotograferen. Men heeft hiervoor hoge stoepranden gebruikt en die trapsgewijs twee of drie hoog gestapeld. Iedereen moet hier van de fiets en klauteren maar. Een stuk of 10 van die hindernissen komen wij tegen. Geen idee waarom ze er liggen, je ziet hier alleen een enkele visser en toerist.
Uiteindelijk bereiken wij ons doel, Pura Campuhan Windhu-Segara. Dit tempelcomplex hebben wij vorig jaar gemist omdat wij niet ver genoeg doorgefietst waren.
Apart, en jammer genoeg slecht onderhouden, zoals zoveel tempelcomplexen. Er is gewoon niet genoeg geld.
Wij kijken wat rond, komen een vriendelijke priester tegen en houden het vervolgens voor gezien.
Fietsend over een binnenweg zien wij nog de nodige armoede. Gaandeweg zien wij dat niet meer omdat al onze aandacht uitgaat naar onze energieverdeling. Knap zwaar fietsen hier, zonder hulpmotor. Heuveltje op, heuveltje af. De zon is venijnig.
Uiteindelijk bereiken wij de A15 en die loopt af naar Sanur, een makkie.

Doorweekt ploffen wij neer op een strandterras. Biertje graag. Sissend koelen wij af.
Naast ons zit een Nederlands stel dat de liefde voor de tweede keer gevonden heeft. Rond de zeventig en smoorverliefd. Wij krijgen het hele verhaal te horen, zelfs wanneer ze het voor de eerste keer tussen de verhuisdozen gedaan hebben. Je hebt van die open karakters die alles maar moeten vertellen. Wij zitten er niet echt op te wachten, maar blijkbaar moesten zij hun eitje kwijt.

Wij klimmen met rode oortjes weer op het stalen ros. Bea moet en zal een bepaalde kledingwinkel aan doen, en wij komen er héél toevallig langs. Kijk nu, voor de heren staat er een luie stoel, dat kom je niet veel tegen. Slimme ondernemer. Er wordt het nodige gepast en de tas raakt steeds voller en de portemonnee leger.
"Het is tijd om af te rekenen" roep ik door het winkeltje. Ik wordt gehoord. Bea is tevreden, dus ik ook.

's Avonds eten wij bij MonaLisa, een wat duurdere lokatie maar heerlijk eten. Wij laten ons per taxi vervoeren (€0,70 voor een enkeltje). Fietsen doen wij maar niet meer als het donker is, te riskant. Ongelukken aan het eind van de vakantie moeten wij zien te vermijden.
Veilig thuis genieten wij van een borrel. Nu op de achtergrond urenlang de geluiden van een festiviteit in de wijktempel. Een soort opera in het Balinees. Het is werkelijk niet om aan te horen. Zo te horen vindt er een langdurige verkrachtingscene plaats.

Geschreven door Beaenleoopreis