Lang naar uit gekeken en vandaag komt het er eindelik van, een weerzien met de badplaats Parangtritis, ten zuiden van Yokyakarta. Toen wij ruim 40 jaar geleden onze eerste verre reis maakten, maakte eigenlijk alles een geweldige indruk, maar de reis en het verblijf in dit dorpje was één van de positieve uitschieters.

Onze gids vandaag is Didik en hij staat op tijd voor de deur.
Wij kruisen door de drukke stad Yokyarkarta, via Bantul naar Dusun Bendo. Hier bezoeken wij een heel kleinschalig noodle fabriekje.
Een meel-achtige substantie wordt eerst 3 tot 4 uren gemalen met een grote steen die wordt voorbewogen door een makke stier. Daarna gaat de boel een oven in, waarna het nog eens een tijdje gemalen wordt. Uiteindelijk komt er een kleine pers in beeld die de substantie in kleine hoeveelheden door een soort zeef perst waardoor er slierten ontstaan. Die gaan dan buiten lekker van het zonnetje genieten op grote droogrekken. Vervolgens de boel verpakken en de produktie wordt lokaal verkocht. Héél veel werk voor héél weinig geld, maar volgens de gids zijn die mensen met erg weinig gelukkig en leven van dag tot dag.

Wij rijden binnendoor naar Kretek, waar wij ooit op een bamboe-vlot de oversteek over de rivier Kali Opak durfden te maken. De landweggetjes vinden wij altijd veel leuker dan de hoofdwegen waar vaak als idioten wordt gereden en je vrijwel niets ziet van het normale leven.
Eerst kruisen wij de rivier op de plek die wij destijds op de terugweg vanuit Parangtritus passeerden. In een overbeladen busje reden wij toen over deze brug waarbij de planken omhoog veerden, die lagen gewoon los. Nu is er een nieuwe brug maar de oude ligt er nog steeds, ongebruikt welliswaar. Zoiets laten ze gewoon wegrotten, en wij lopen er dus maar niet overheen.

Verderop komen wij ongeveer op de plek waar wij destijds op het bamboe-vlot zijn geklommen. De bus vanuit Yogya bracht je tot de rivier en daarna mocht je het verder uitzoeken. Voor ons toen een vlot en daarna de paardenkoets, gecombineerd met de benenwagen. Er ligt ook hier inmiddels een nieuwe brug die samen met een nieuwe weg de hoofdroute vormt van Yokya naar Parangtritis. Niet zo spannend hier en niet zo herkenbaar meer, dus wij rijden door.

Wij moeten tol betalen. Nou, destijds was er een zand/blubberpad en meer niet. Nu is er een mooie, brede asfaltweg. Wij rijden het dorp binnen. Geen hoge gebouwen cq hotels, wel veel houten en stenen optrekjes in de vorm van winkel, restaurant of woonplek. Hier is in 2006 een aardbeving geweest met als gevolg veel schade. Gezien de constructie van de gebouwtjes is dat geen wonder.
Didik heeft een vriend die hier een warung bestiert, dus daar gaan wij eten. Een bord nasi goring voor € 0,75 en het smaakte heerlijk. Het doet ons toch weer aan vroeger denken.

Wij gaan op zoek naar de fam. Suharjo en hun logement. Veel hoop op succes hebben wij niet, maar niet geschoten is mis geschoten. Er stonden hier vroeger maar een paar gebouwtjes aan één weg, maar nu zijn er zelfs straten.
Wij lopen eerst langs het strand op zoek naar een stroompje water dat destijds uit de achterliggende heuvels kwam, langs het logement stroomde en diende als waswater en het afvoeren van door toiletgangers losgelaten, verteerde voedselresten. Het stroompje eindigde in zee.
Daar is een stroompje en wij lopen nu landinwaarts. Dan wordt het moeilijk want wij belanden tussen de vele huisjes. Wij lopen een logement binnen en vragen de eigenaar of hij de fam. Suharjoen en hun logement kent. Wij laten wat oude foto's zien.
Mirakels, die kent hij wel. Helaas, hij weet ook te vertellen dat de man en vrouw zijn overleden en dat het logement niet meer bestaat.
Een beetje triest gevoel overvalt ons. Tsja, die mensen zouden nu ook een leeftijd van 70+ hebben gehad.
Hij probeert ons uit te leggen waar het logement gestaan heeft en wij hopen het gebouwtje nog te herkennen aan de hand van een oude foto.
Al zwetend slenteren wij door de straatjes. Zodra wij een ouder iemand zien, informeren wij en laten de oude foto's zien. Iemand bevestigd het overlijden van de mensen.
Voor mijn gevoel staan wij op een gegeven moment langs de juiste weg en ongeveer op de goede lokatie. Helaas wordt de bebouwing hier onderbroken door een groot parkeerterrein annex busstation. Ik vrees dat het logement is afgebroken.

Toch nog een klein beetje teleurgesteld wandelen wij terug naar de warung waar Didik zit te wachten.
Wij betalen de rekening en vertrekken. Het is alweer laat in de middag, dus besluiten direct terug te gaan naar het hotel in Yokya, een uurtje rijden.

Het was een beetje vreemde dag. Nooit kunnen denken dat wij hier ooit zouden terugkomen.
Erg jammer dat de fam. Suharjo is overleden en het logement er niet meer staat.
Maar nog wel de oude, gevaarlijke brug, en natuurlijk ook het erg mooie strand met zijn branding en zeer sterke onderstroom, de rotsen met grotten waar nu wel geen paddo's nuttigende Australiërs meer in zullen zitten, en de vriendelijke Indonesische mensen.
Al met al een erg fijne, geslaagde dag.

Geschreven door Beaenleoopreis