Vandaag is de laatste dag van een groep van 18 Deense jongedames die hier 3 weken lang,een "cursus" hebben gevolgd, nadat zij ook al 3 weken in Thailand hebben gezeten. Morgen gaan zij nog 3 dagen naar naar de Fiji eilanden. Het wordt tijd dat zij vertrekken want de irritatie die zij veroorzaken bij de andere gasten is toegenomen. De verwende dames nemen vrijwel het gehele zwembad in beslag, overal liggen bedjes en handdoeken, kortom voor de andere gasten is er dikwijls nauwelijks ruimte om te zwemmen of te zonnen.
De dames verdwijnen af en toe voor een half uur in het restaurant waar de cursus wordt gegeven, om zich daarna weer als een zwerm muggen te verspreiden over het terrein.
De hele dag lopen er groepjes meiden met draden uit hun oren en een beeldschermpje voor hun neus voorbij en al struikel je erover, ze zeggen boe noch bah. Tja, en dan begint het toch een beetje te irriteren.
Overigens zie je ook veel mensen in restaurants zitten die voorzien zijn van beeldscherm en bedrading, een gezellige boel. Zo, dat ben ik kwijt.

Desalniettemin een prachtige dag vandaag. Wij zitten al vroeg op het strand met een krantje of boekje in de hand. En alsof de duivel ermee speelt, er is alweer een crematie, maar gelukkig pas na de lunch.
Wij eten zonder bijsmaak onze noodlesoep en de bijgaande, gratis banaantjes. De dames van de warung zijn altijd bijzonder aardig en wij zitten er graag.
Bij de crematie-warung ontdek ik nu toch ook enkele doorleefde Nederlandse vrouwen, waarbij je erg goed moet kijken of het nu mannen of vrouwen zijn. Aan hun stem kan je het ook niet met zekerheid horen.Het zijn dus niet slechts alleenstaande mannen die proberen om van hun laatste levensjaren nog iets te maken op Bali. Ik heb ze alleen nog niet met een jonge Balinese toyboy zien lopen.

Bea schud mij wakker. De lijkverbranding is achter de rug, de as verzameld en in versierde mandjes gedaan, en nu volgt de slotceremonie. De as wordt in zee uitgestrooid, iets wat wij hier nog niet gezien hebben.
Enkele mannen en vrouwen lopen met de mandjes en versierselen zover mogelijk de zee in en vervolgens wordt de as in het water verspreid. As, mandjes en versierselen drijven nu richting badgasten.

Over het algemeen zie je bij deze crematies weinig treurnis, in tegendeel, veel vrolijke gezichten.
Het zal waarschijnlijk oa komen vanwege het feit dat de overledene meestal lang geleden is overleden en tijdelijk begraven. Pas wanneer er geld gespaard is, wordt de crematie uitgevoerd.

Vanavond eten wij in hotel Inna Sindhu Beach, het hotel waar wij vorig jaar zaten. Wij hebben met Els en Herman een tafeltje aan de vloedlijn, met overkapping voor het geval dat het zou gaan regenen.
Romantisch tafelen heet dat, geloof ik. Het blijft een mooi gelegen, aantrekkelijk hotel.

Geschreven door Beaenleoopreis