Als wij opstaan is het voor het eerst sinds 5 februari een beetje bewolkt. Nu hebben wij al weken een fietstourtje door het achterland van Sanur in gedachten, maar daar is tot nu toe niets van terecht gekomen. Eerst door de aanhoudende regen en daarna door de aanhoudende zon.
"Dit is de dag om te fietsen" roept Bea van onder haar dekbed.
Ja, van deze unieke dadendrang moet gebruik gemaakt worden, en wij zijn redelijk snel klaar met onze ochtendrituelen. Onze interieurverzorgers zijn vanochtend ook vroeg en snel klaar.

Wij op weg.
Nou, wij zijn nog geen 15 minuten onderweg of er is geen wolkje meer aan de lucht te zien en er staat geen zucht wind. De eerste zweetdruppels hangen al snel onder de oksels.
Het valt normaliter niet mee om je weg te vinden in de achteraf-straatjes maar Google Maps geeft precies aan waar wij zitten. Af en toe een blik op het scherm en wij weten weer waar wij zitten.
Wij steken de A15 over bij één van de twee verkeerslichten en komen op onbekend terrein.
Ondanks dat het zondag is, is het erg druk met scooters en dat maakt het fietsen er niet aangenamer op. Maar toch genieten wij want het is allemaal nieuw, en een héél klein beetje spannend.
Wij slaan een smal pad in en die brengt ons zowaar op de sawah's, niet zo spectaculair als in de heuvels/bergen want het is hier letterlijk het platteland.
De paden zijn redelijk tot goed begaanbaar. Wij zien een paar witte reigers, dus dan is het altijd oppassem dat er geen sanitaire stop boven je hoofd gemaakt wordt.
Een vogelverschrikker met mondkapje tegen de luchtvervuiling ziet er koddig uit.
Je ziet ook veel mechanische vogelverschrikkers. Een piepklein windmolentje zorgt ervoor dat er een ijzeren staafje regelmatig tegen een ook aanwezig blikje slaat. Dat maakt aardig wat lawaai, maar een kniesoor die daar op let. Er zijn hier overigens duidelijk minder kniesoren dan in Nederland. Soms is dat goed, soms is dat slecht.

Wij zetten de tocht voort en het blijkt dat niet alle paadjes door Google zijn opgepikt. Dat is ook niet te doen. Onvermijdelijk, wij raken het spoor een beetje bijster.
Het eerdere enthousiastme van Bea is nu veranderd in wat gezucht, en opmerkingen als "gaan wij wel goed", "komen er nog meer van die slechte paden", "zijn wij er al", alsof Columbus zich dat allemaal afvroeg tijdens zijn ontdekkingsreizen.
Enfin, na enkele minder goede paden, blaffende zwerfhonden en verbaasd kijkende kampong bewoners, komen wij weer uit bij de vogelverschrikker waar wij al eerder kennis mee gemaakt hebben.
Even een werkoverleg ingelast en wij besluiten dat dit toch geen ideaal fietsweer is. Het wordt steeds warmer dus wij besluiten de echt kleine paadjes te verlaten en de doorgaande weggetjes te volgen, ook leuk.
Wij komen langs een kinderevenement, blijkbaar is het een tekenwedstrijd. Kinderen hebben allemaal een nummer opgespeld gekregen en er worden tekenvellen uitgedeeld. Iedereen is dolenthousiast maar dit kan nog wel even gaan duren. Wij gaan verder.
Door de hitte en de drukte wordt het er niet aangenamer op maar wij naderen gelukkig de A15 alweer, bekend terrein. Geroutineerd steken wij over en weten niet hoe snel wij bij een terrasje aan het strand moeten komen.
Na 2 uur fietsen en nu voorzien van behoorlijke zadelpijn, zakken wij neer in de normaliter niet zo comfortabele stoelen. Nu voelen ze heerlijk aan.

Terug naar onze eigen kampong om de strandspullen op te halen. Wij zijn laat en ja hoor, onze min of meer vaste stek op het strand is vergeven. Dan maar 100 meter verder op de duurdere stoelen plaatsnemen. Voor een keer niet erg, morgen de herkansing.

Geschreven door Beaenleoopreis