Traditioneel wordt het ontbijt voorzien van een achtergrondmuziekje van een gamalan orkestje. Het hoort er hier gewoon bij en het voordeel is dat je in een uurtje zoveel weerstand tegen herrie opbouwt, dat er voor de rest van de dag geen lawaai meer is waaraan je je zal ergeren.
De afgelopen twee ochtenden was het echter doodstil in het restaurant.
Nooit heb ik gedacht dat ik gamalan muziek zou gaan missen.

De zon staat hoog aan de hemel dus dit gaat een stranddagje worden. Het is met deze zon oppassen geblazen, want zo fel dat het gevaar van verbranding van onze tere huidjes op de loer ligt.
Na het afwerken van onze traditionele ochtend-ceremonies zetelen wij ons op het strand met uitzicht op een rustige zee. In de verte witte schuimkoppen van golven die breken op het rif 500 mtr verderop. Dit is een kunstmatig rif, aangelegd ter bescherming van de kust / strand.
Dichterbij wat mensen die zich in het heldere water afkoelen, hoewel 22°C. Wat later op de dag zal het hier wat drukker worden.

Langs de waterlijn draven regelmatig mensen van middelbare leeftijd die vinden dat hun lijven wat aanpassing behoeven nu ze aan hun 2e jeugd zijn begonnen. "Diëten" zou wellicht een gezondere oplossing zijn, maar een ons bekende buurman vertelde dat die mensen juist NIET moeten eten !? Een nadenkertje.

De Balinezen vermaken zich kostelijk aan het strand en in het water, met weinig en zonder ruzies. Voor ons neus wordt Pa ingegraven en ze hebben de grootste lol. Vervolgens afspoelen in de zee, Ma met al haar kleding nog aan, maar zo gaat dat hier nu eenmaal.
Hup, naar huis en wij laten het afval gewoon liggen want dat wordt wel door anderen opgeruimd.
En inderdaad, iedere ochtend wordt het strand schoongemaakt. Plastic afval wordt meegenomen, de rest verdwijnt in een op het strand gegraven kuil.
Een surf-instructeur wacht daar nu niet op en vergaart het afval hoofdschuddend.

In voorgaande jaren liep hier een stokoude dame rond en zij verzamelde weggegooide plastic flesjes. Aan het eind van de dag zag je ze dan lopen met een enorme zak, gevuld met plastic flesjes op haar rug. Die flesjes leveren nog steeds geld op, maar hoeveel is mij niet bekend.
Made Small vertelt dat veel mensen medelijden hadden en haar regelmatig geld toestopten, en soms ook naar huis in de kampong brachten. Volgens Made verdiende zij op die manier aardig wat geld, maar of dat waar is, laat ik in het midden.
Wij hebben deze vrouw nog niet gezien, volgens ingewijden leeft ze nog wel.
Misschien is ze op cruise 🤔
☆
Gegeten bij warung Rakarai
☆
Het weer.
Vandaag: max. temperatuur: 30°C / half bewolkt/ droog/ aardig wat wind.

Geschreven door Beaenleoopreis