Het wordt een vrij rustige dag.
Deze dag en de dag van morgen zijn echte reisdagen zonder geplande hoogtepunten.
Vandaag gaan wij via Coeur d'Alene en Spokane naar Moses Lake, een afstand van ongeveer 300 km.

Bij Coeur d'Alene gaan wij eerst naar Wolf Lodge Bay, de plaats waar in de zomer adelaars, de Bald Eagles, vissen op rode zalm.
Wij kijken daar een tijdje rond maar blijkbaar hebben de adelaars vandaag wat anders op het menu, woensdag is misschien ook voor hen gehaktdag.

Het meer waar wij nu staan, is erg groot, 40 km lang en 1 tot 5 km breed.
Er loopt een scenic byway langs en aangezien wij alle tijd van de wereld hebben, pakken wij die op.
Het levert fraaie doorkijkjes op, maar daar de weg smal en bochtig is en nauwelijks parkeermogelijkheden heeft, weinig goede foto-stops.
Wij sukkelen zo een klein uur langs de oevers maar besluiten terug te gaan omdat deze toeristische route anders wel heel erg veel tijd in beslag gaat nemen, en je bent het ook een keer zat.

De bedoeling is om nu naar het Riverfront van Spokane te gaan. Daar schijnt een leuke bedrijvigheid te heersen en er is een mooi park met een wateval.
Via Interstate 90 komen wij daar zowat langs.
Naarmate wij Spokane naderen en het drukker en drukker wordt, hebben wij helemaal geen zin meer om ons in die stadse drukte te gaan mengen om bij het Riverfront te komen.
Het is bovendien al half in de middag en wij zijn nog lang niet in ons hotel.
Wij laten Spokane voor wat het is en gaan door naar Moses Lake.

Om ons heen zien wij nu alleen nog maar kale, verdorde vlakten met hier en daar wat plukken groen.
Het is warm, droog en er staat een harde wind. Stof wordt in draaikolken omhoog getrokken
Na een uurtje gaan wij even de snelweg af om de benen te strekken en schieten wij bij McDonalds naar binnen voor een heerlijk softijsje.

Bij motel Oasis Inn worden wij heel harteijjk begroet door een man met een, naar wat het lijkt Vietnamese afkomst.
Hij is haast niet te verstaan en ratelt maar door, blijft lachen en ja, wij lachen gezellig mee.
Wij krijgen de sleutel en lopen de 50 mtr naar onze kamer, doen de deur open en kijken tot onze verbazing in het grijnzende gezicht van onze Vietnamese gastheer. Hij heeft een sprintje getrokken aan de achterkant van het complex om via de achterdeur onze kamer binnen te gaan en de tv, het licht en de airco aan te doen.
De kamer ruikt muf, maar er staan twee grote, schone bedden, en een koelkast.
Bovendien kunnen wij er wassen en plassen.
Wat hebben twee, inmiddels vermoeid rakende toeristen meer nodig.

Geschreven door Beaenleoopreis