Vandaag blijven wij binnen Yokyakarta.
Na het ontbijt gaan wij op zoek naar onze betjakkers van eergisteren. Zij zijn niet te vinden op hun normale standplaats, zeker aan het feestvieren van onze fooi.
Laten wij eens een rijtuigje proberen. De jonge "chauffeur" ,met grote zonnebril, ligt te slapen en is nauwelijks wakker te krijgen door zijn zaakwaarnemer. Hij is volkomen ongeïnteresseerd en er begint een nauwelijks te volgen discussie over geld. Zij proberen er een slaatje uit te slaan. Wij staken de conversatie en lopen weg.
Nu springt er een betjakker op die interesse heeft en voor 50.000 roepie p.p. wil hij ons wel naar Fort Vredenburg en het Waterpaleis brengen, en weer terug naar het hotel.
Wij akkoord, hij zoekt een maat op en wij zijn onderweg.

Fort Vredenburg (1756) is een redelijk goed onderhouden complex. Ik ga hier niet haar hele geschiedenis oprakelen, maar het heeft functies gehad onder bewind van de Nederlandse en Japanse bezetter. Nu is het een informatie centrum mbt de Indonesische vrijheidsstrijd.
Laat ik het voorzichtig zeggen, de Nederlanders komen er in woord en beeld niet goed af.
Wij bekijken de nodige propaganda uit die tijd, lopen nog wat rond en houden het na een uurtje voor gezien.

Het Waterpaleis (Taman Sari - recreatie oord voor de sultan - 1765) is de volgende stop, nadat wij eerst in het Waterpaleis Cafe wat gedronken hebben.
Ineens begint één van de betjakkers te zeuren over de prijs. De prijs zou voor een enkele reis zijn en niet een retour. Er ontstaat een discussie die wij beeindigen door gewoon weg te lopen. De betjakker denkt natuurlijk dat wij toch niet terug gaan lopen, en daar heeft hij nog gelijk in ook.
In onze herinnering bestond het Waterpaleis in 1978 uit een paar basins met water, blubber en onkruid, nu ziet het er veel beter uit. Er lopen aardig wat toeristen rond dus foto's zonder mensen kunnen niet worden gemaakt.
Via enkele leuke steegjes verlaten wij het complex.

Wij stappen weer in de betjaks, terug naar ons hotel.
Een van de betjaks is gemotoriseerd en blijkt de gewoonte te hebben om bij heuveltjes in het parkoers de andere betjak voort te duwen. Ik vind het wel leuk gevonden, maar helemaal ongevaarlijk is het niet.
Aangezien wij gisteren meer betaald hebben voor dezelfde afstand, besluiten wij maar niet verder te discussiëren over die paar euro die ons afgetroggeld worden. Het waren toch al twee minder sympathieke figuren, die onderweg ook weer over batik en zilver begonnen te zeuren.

De middag vullen wij met een bezoek aan Kampong Code.
Wij vinden één van de betjakkers van eergisteren, een sympathieke vent. Hij trommelt een collega op en wij rollen richting de kampong.
Deze krotten zijn gebouwd door mensen die naar Yokya kwamen om werk te zoeken. In de zeventiger jaren wilde de gemeente om veiligheidsredenen de boel afbreken, maar er ontstonden allerlei acties om de kampong te verbeteren en te behouden.
Priester en architect Romo Mangun ( Mangunwijaya) speelde hierin een hoofdrol. Er werden betonnen woningen ontworpen, goed gefundeerd en voorzien van verschillende kleuren.
Er wonen nu ca. 200 mensen.
Samen met één van de betjakkers loop ik een stuk door de kampong, allemaal moeilijke trappetjes dus Bea blijft van afstand toekijken. Mijn "gids" doet zijn best om mij in vloeiend Indonesisch het e.e.a. te vertellen. Je mag overal binnen kijken, praatje hier en daar, allemaal héél vriendelijk. Als deze kampong verbeterd is, vraag ik mij af hoe het daarvoor was.

Wij willen naar het treinstation, want daar zal ook historie te zien zijn. Echter, je mag alleen met een treinticket naar binnen. Jammer. Wij zijn hier in 1978 vanuit Bandung aangekomen, maar daar kunnen wij ons nauwelijks iets van herinneren.

Wij gaan een verdiend en nodig biertje halen op het terras van ons hotel, het sist naar binnen.
Na het eten zwalken wij nog wat door de Malioboro waar het gezellig druk is.
Het was een drukke dag.

Geschreven door Beaenleoopreis