Nu wij in de zéér vroege ochtend gewend zijn aan toeterende treinen, laag overvliegende vliegtuigen en schreeuwend jong in het zwembad, zet men hier nu een nieuw middel in om die slapende Belanda's heel vroeg wakker te maken.
Om 07.15u klinkt er luide disco muziek met de bekende basdreun. Eerst denk ik dat het uit het onder ons raam gelegen zwembad komt. Aangezien internet het nu ook niet meer doet, besluit ik wat aan mijn ongenoegen te doen.
Om kort te zijn, de muziek komt blijkbaar van de hiernaast gelegen Malioboro Mall, en het password van internet heeft men net verandert.
Een uur later stopt de discodreun, dank u wel.
Wij wilden uitslapen vandaag omdat wij om 12.00 moeten uitchecken. Dat is dus niet gelukt.

Wij zijn in dit hotel getrokken omdat het een koloniaal verleden heeft, en daarom een aparte sfeer zou moeten hebben. Nou, dat valt tegen. Het is een kil en ongezellig hotel met veel lawaai veroorzaakt door oa de met marmer beklede wanden en vloeren en door herstelwerk in uitvoering.
Verbazingwekkend is dat men aan de receptie nauwelijks Engels spreekt. Nu begrijp ik ook waarom ik nooit een antwoord kreeg op emails vanuit Nederland met verzoeken om informatie over oa een free shuttle van en naar het vliegveld.
Ik wil ons opgeven voor deze shuttle om ons vanmiddag naar het vliegveld te brengen. Na veel vijven en zessen komt het er op neer dat de shuttle tweemaal héél vroeg 's ochtends gaat en éénmaal in de loop van de avond. Weer zo'n staaltje van verkeerde voorlichting "in de folder".
Netjes stampei maken in het Engels valt voor mij al niet mee, maar zeker niet bij baliemedewerkers die je glazig staan aan te kijken. Nou ja, uiteindelijk biedt men ons een gratis taxi aan omdat wij zoveel nachten te gast waren. Ben benieuwd of dat goed gaat.

Nog een voorbeeld: er zou een safe in de kamer moeten zijn. "Nee hoor, dat zijn andere kamers". Eenmaal op de kamer blijkt er wél een safe te zijn, alleen zitten er geen batterijen in. Ik slim een paar batterijen gekocht en de safe werkt. Dwz één dag. Er klinkt een snerpende piep en ik krijg de safe niet meer open. Geld en paspoorten liggen er in. Monteur opgetrommeld maar de masterkey werkt niet. Nu begin ik het iets benauwd te krijgen. Volgende monteur met blijkbaar andere masterkey krijgt hem na veel moeite gelukkig wel open. Spullen er uit en er niet meer in. Monteur zegt "Sorry, safe broken!" en loopt met een brede glimlach weg.

Een vreemd fenomeen hier zijn de sirenes die je hoort. Veel misdaad en/of ongelukken, dacht ik. Het blijken sirenes bij de slagbomen van het treinstation te zijn. Daar is het een komen en gaan van treinen, dus .......

Zo, dit waren dan de negatieve zaken. Conclusie is dat wij dit hotel nooit meer zullen boeken, maar dat komt goed uit want Yokyakarta e.o. hebben wij nu wel gezien.
Zoals gebruikelijk zijn er altijd minder positieve zaken zoals hierboven, over een verblijf te vertellen, maar het gaat om het geheel van 5 dagen in Yogyakarta en die waren heel positief.
Ik kom daar nog op terug.

Wij lunchen nog wat in restaurant Legian en gaan vervolgens zitten wachten op onze taxi om ons naar het vliegveld te brengen.
Het gaat keurig op tijd en er is nauwelijks vertraging. Ook in Denpasar wacht er een taxi en wij rijden vroeg in de avond het hotelterrein op. Het uitstapje is voorbij.

Geschreven door Beaenleoopreis