De zon priemt tussen de gordijnen door. Aha, dat beloofd veel goeds, dus in beweging met al die luie lichaamsonderdelen.
Na wat gekraak, komt de boel in beweging.
Wassen, scheren, ontbijten, afwassen, de strandbenodigdheden inpakken en weg.
Eerst een cappuccino oppikken en dan zien wij tot onze frustratie toch weer een schip met zure appelen naderen. Maar na een klein buitje, klaart het op en wij zakken af naar de zandbak bij de crematieplaats.
Vandaag is er gelukkig geen aanleiding om een vuurtje te stoken, en de bedjesbaas accepteert nu wel 50.000 roepie.
Onze bovenburen liggen er ook te bakken en wij nemen naast hen plaats. Zij is kroegbaas ergens in het Limburgse geweest, en als zij begint te kletsen komt er geen eind aan. Eén voordeel, zij is een goede vertelster, en haar man overigens ook.
Lunch gaan wij nuttigen in de crematie-warung genaamd Warung Wati, en het wordt weer een heerlijk crematie-soepje.
Een oudere, verlopen Duitser wil bij ons aan tafel bijschrijven, maar na een eerste, snelle "profilering" vertel ik hem redelijk vriendelijk dat er nog een tafeltje verderop vrij is. Het type stond mij niet aan, dikke zonnebril, T-shirt zonder mouwen, kortom een twijfelachtig type, geen zin in. Hij druipt af en vindt aanspraak bij een soortgenoot.

Er lopen hier veel van dit soort types rond. Het lijken voormalige zeelieden bezig met hun derde jeugd, die thuis niets meer hebben en zich hier genesteld hebben. Tamelijk onverzorgd schuifelen zijn hier rond waarschijnlijk op zoek naar gezelschap, mannelijk of vrouwelijk, jong of oud. Je ziet ze regelmatig hier in bepaalde horeca gelegenheden zitten, met een peuk aan hun lip geplakt en achter een pot bier zonder glas.

Na de soep zakken wij weer terug op ons bedje en doen een welverdiend tukkie.
De middag vliegt voorbij, tijd voor het avondmaal. Het wordt ditmaal Massimo, een blijkbaar bekende Italiaan. Een menukaart met 99 keuzes bezorgd ons altijd keuzestress, maar goed, wij doen gewoon een greep. Het is hier wel vreselijk duur, prijzen van € 7 tot € 10 voor een hoofdgerecht zijn geen uitzondering. Doen wij natuurlijk niet meer.
Plotseling zitten wij ook nog midden in een bruiloft. Er is een accordeonist opgetrommeld en die zet blijkbaar een meezinger in want enkele lieden beginnen ineens wat mee te brullen in een niet te herkennen taaltje. De bruid heeft een interessante jurk, met een snit waarvan ik het einde niet kan ontdekken, en met aan de bovenzijde een afwerking met cup ZZ.

Wij fietsen maar weer naar huis door de inmiddels duistere omgeving. Er is een einde gekomen aan een dag die eindelijk is verlopen zoals wij graag zien als wij niet op tour zijn.

Geschreven door Beaenleoopreis