De dag begint met regen in Sanur. Wij houden ons hart vast want wij gaan vandaag op pad met Herman en Els en gids/chauffeur Ateng Letwar. Het wordt een lange rit en of wij alle doelen gaan halen, hangt af van het weer en het verkeer.
Wij rijden een uurtje in de stromende regen maar hoe hoger wij komen hoe lichter de hemel kleurt, normaliter is dat hier andersom.
Wij komen bij Desa Adat Penglipuran, een traditioneel dorp op 700 mtr hoogte en er wonen ongeveer 700 mensen.
Als je wilt dan kan je al die bewoonde huisjes binnen stappen, maar dan word je in de nek gesprongen door de bewoners die vanalles aan je willen verkopen. Verder zijn de mensen niet opdringerig en wachten gewoon af of je binnen wilt kijken. Wij willen buiten blijven kijken.
Wij wandelen door de keurig onderhouden hoofdstraat en genieten ook van de uitzichten.
Achter het dorp ligt een bamboe-bos waar wij ook even rondkijken.
Het is nog maar half in de ochtend en niet druk. Eenmaal buiten komen wij een aantal toeristenbussen tegen, dus net op tijd weg, wie weet zitten er wel Japanners in.

In de buurt ligt het tempelcomplex van Pura Kehen, een staatstempel bij Bangli. Als je wat wilt zien dan moet je hier wat klauteren, en dus doen wij dat maar.
Eenmaal boven heb je een mooi uitzicht over de omgeving en verder blijft het een oude tempel zoals zovelen. Desalniettemin een leuke stop.

Els stelt voor om een kijkje te nemen in Puri Kawi in het dorp Sebatu, lokaal aangeduid als Pura Tirta Dawa Gunung Kawi Sebatu (niet te verwarren met het wat bekendere "Gunung Kawi" gelegen in de buurt van Tampaksiring, twee kilometer ten zuiden van het Tirta Empul Temple complex).
Het is één van de minst bezochte tempel complexen van Bali, ondanks het feit dat het één van de mooiste en rustigste is. Mooie tuinen rond vijvers die vol zitten met koi karpers en lotusplanten.
Het water wordt geleverd uit natuurlijke bronnen en is glashelder.
Eén van die "waterbronnen" wordt beheert door Pluvius, iemand die ons vanaf nu niet meer gunstig gezind is. Wij regenen nu echt van de straatsteentjes af, werpen nog een laatste blik op het fraaie plaatje en bedenken dat het er met zonnestralen nog véél mooier zal uitzien. Hier zouden wij nog een keer naar toe moeten met mooi weer.

Snel de auto in en een beetje opdrogen. Herman vraagt aan Ateng of ieder geboren Balineesje bij geboorte gelijk een poncho krijgt aangemeten. Ateng denkt eerst aan een serieuze vraag, wij weten inmiddels wel beter. De sfeer blijft er ondanks de regen inzitten.
Op naar Pakudui, het dorp van de Garuda beelden en een heus museum van de "Godfather" van deze kunstvorm I Made Ada. Het zijn angstaanjagende beelden en je moet ze niet in je slaapkamer hebben, nachtmerries zou je er van krijgen. Het blijft wel een kunst apart om die beelden te maken, en dat alles uit één stuk hout, behalve de grote vleugels die uitneembaar zijn.
De Garuda is de mythische arend waarop Vishnu zich verplaatst, en Vishnu wordt gezien als de Godheid die volledig verantwoordelijk is voor innerlijke processen, ofwel spirituele ontwikkeling. Hij is het onderhoudende hoofdaspect van het Goddelijke. Vishnu wordt vooral aanbeden voor wijsheid, bescherming en zelfbeheersing. Ook wordt Hij gezien als de instandhouder van de wereld. Hij is het onderhoudende aspect van het heelal.
Wèèr wat geleerd, niet waar!
Wij rijden nog even door het dorp en zien tientallen bedrijfjes die Garuda's aanbieden, hèèl veel aanbod en blijkbaar wordt er toch aan verdiend.

Het is de hoogste tijd voor de lunch, en wij spoeden ons naar restaurant Bon Bali.
Hier zijn wij vorig jaar ook geweest en toen regende het òòk al. Jammer van het uitzicht dat nu maar voor een deel beschikbaar is. Vorig jaar werd er hard aan een verbouwing gewerkt en het resultaat mag er zijn, en ja, de prijzen zijn met 30 tot 50% gestegen, maar voor de gemiddelde toerist nog steeds geen probleem.
Ter plekke worden wij verrast met een gebakje, aangeboden door een Indiaas echtpaar. De man probeerde duidelijk te maken dat dit iets te maken had met zijn bruiloft, maar ik heb al sinds de serie "Oh moeder wat is het heet" moeite met het verstaan van het Engels, uitgesproken door een Indiër, ik mis de ondertiteling.

Het Elephant Safari Park bij Taro Village is na drie jaar bouwen in het jaar 2000 geopend. Het ligt een natuurlijk bos en er bevinden zich ongeveer 30 gevangen Sumatraanse Olifanten in het park. Het is commercieel opgezet, maar het onderhouden van olifanten is nu eenmaal een dure bezigheid.
Door het steeds toenemende tempo van ontbossing op Sumatra is het ecosysteem van het tropisch regenwoud ernstig beschadigd. Dit leidde uiteindelijk tot verlies van de natuurlijke habitat van de olifanten en voor veel belangrijke flora en fauna. De olifanten leefden in armzalige omstandigheden en hun overlevingskansen daalden drastisch. Een aantal Sumatraanse olifanten werd gevangen en naar Bali gebracht.
Bij aankomst bij het park blijkt de entree maar liefst € 21 per persoon te kosten. Gezien het slechte weer en het feit dat wij slechts kort een beetje rond wilden kijken, besluiten wij niet naar binnen te gaan. Als je het zou willen, moet je hier een halve dag voor uittrekken.
Dat doet ons denken aan het Bali Bird Park dat de komende weken ook in één van de tours is opgenomen en ook zo duur is. Misschien moeten wij hier wel een apart tripje van maken.

Ook al vanwege de constant geopende hemelsluizen, besluiten wij om nu ook niet naar Yeh Pulu in Blahbatuh te gaan. Het is een rotswand van 25 mtr lang en 2 mtr hoog waarin beeldhouwwerk in reliëf is uitgehouwen, ook deze bestemming bewaren wij voor een volgende keer.

Het is overigens al laat in de middag en de vermoeidheid is in de benen en het hoofd geslopen.
Wij vinden het helemaal niet erg om terug te gaan naar Sanur.
Onderweg horen wij dat er vandaag in Sanur 60 mm regen is gevallen, dus wij blij dat wij onderweg zijn geweest. Het is beter wat te doen te hebben dan vanwege de regen op je terrasje te moeten zitten.
In de loop van de avond regenen wij zelfs van ons terras af, weer eens wat anders.
Ondanks al dat water hebben wij weer een leuke, bijzondere dag op Bali meegemaakt.

Geschreven door Beaenleoopreis