De zon braakt haar felle stralen uit over onze omgeving. De weersvoorspellingen voorzien de laatste tijd alleen maar regen, maar hier aan de kust merken wij daar vooralsnog weinig van. De laatste dagen regent het voornamelijk 's nachts, en overdag is het half bewolkt, een ideale situatie.

Het weekend geluierd op een strandbedje, nu beklimmen wij onze ijzeren rossen.
Er loopt hier een voet- annex fietspad langs de kust en wij trekken noordwaarts, het onbekende tegemoet. Het voert ons langs winkeltjes, verlaten strandjes, gedenktekens mbt koloniale (mis-)daden, kampongs en dat allemaal in een straal van een kilometer of 5.
Wij steken ergens een nu drooggevallen afvoerkanaal over en worden geconfronteerd met een probleem dat hier nogal hardnekkig is, namelijk zwerfvuil. De mensen gooien verpakkingen neer waar ze staan en reinigingsdiensten zijn er nauwelijks. Buiten de stad zie je op veel plaatsen mini vuilstorten, niet bepaald opbeurend.
Wij fietsen zo maar in de armen van een zwerm scholieren die vandaag een uitstapje hebben. Alle scholen zijn vanwege komende festiviteiten een week gesloten. Het was 40 jaar geleden al zo maar ook nu schijnen wij weer een bezienswaardigheid te zijn, en de meiden willen met ons op de foto. Wij moeten vanavond toch nog maar eens kritisch in de spiegel kijken.
Het zweet parelt inmiddels van de lijven en gelukkig ontdekken wij op een kampong de contouren van een warung. Voor de deur staat een mobiel Blokker-filiaal geparkeerd. Ook de eigenaar van dit wonderbaarlijke winkeltje lest zijn dorst in de warung en wij schuiven aan. Na wat mislukte pogingen tot enige conversatie concentreren wij ons maar op het dorstlessen. Nog een enkel fotootje en maar weer verder.
Wij willen niet dezelfde weg terug nemen en zoeken een paar binnen-weggetjes op, ..?.. zegene de greep (mijn kennis van het Boedhisme is niet zo groot dat ik hier een naam kan invullen).
Het is geruime tijd best rustig fietsen, tot het moment dat de weg uitkomt op de lokale A15. Er is geen andere mogelijkheid dan de weg op te rijden, en dat is hier, ook voor een fietser niet ongebruikelijk. Ervaringsdeskundigen hebben ons geleerd dat je dan niet moet gaan denken wat er allemaal kan misgaan, maar dat je jezelf vol zelfvertrouwen, en met oogkleppen op in het verkeer moet storten, alleen maar recht vooruit kijken dus. Zo gezegd, zo gedaan, en niet vergeten, bij McDonalds, een van de weinige, ons bekende bakens in Sanur, linksaf.
Even later rollen wij bekend terrein op en is onze fiets-missie geslaagd. Het enige wat wij er aan overgehouden hebben, is een verbrand hoofd en zadelpijn.
NOTE
Zie 9 feb. voor meer foto's.

Geschreven door Beaenleoopreis