De zon staat net boven de horizon. Het is nog erg vroeg wanneer ik langs de vloedlijn ren voor mijn dagelijkse fittness training. Veel mensen zijn er niet, des te fijner, wel veel honden. Het is nu al ca. 28 °C en een beetje benauwd. Het zweet guts over mijn rug.
Ik hoor ineens wat vreemde geluiden achter mij, kijk om en schrik. Een grote roedel zwerfhonden komt achter mij aan en ik begin toch een beetje bang te worden. Wij zijn wel ingeënt tegen allerlei potentiële kwalen, maar je zit niet op ellende te wachten. Voor zover dat mogelijk is, versnel ik mijn pas en kijk nog eens achterom. Het lijken er steeds meer te worden en zitten mij nu kort op de hielen.
Ik hoor nu ook duidelijk het gegrom en voel de hete adem al tegen mijn kuiten.
Aaaauuw......ik zit rechtop in bed.
Wat een vervelende nachtmerrie. Niet alleen de honden maar ook dat geren langs strand en over paden, en dat met deze temperatuur. Wij zien regelmatig mensen voortsjokken die denken dat ze aan het hardlopen zijn. Vooral ouderen doen dit en als het even kan ook nog midden op de dag. Midas Dekkers vertelde al dat de mens niet is geschapen voor hardlopen, en zeker niet op Bali, en gelijk heeft hij.

Vermoeid sta ik op en verval in de dagelijkse routine. De warmwater-kraan aanzetten is de eerste handeling want het duurt een minuut of vijf voordat er warm water is, thee-water opzetten, dat kookproces duurt 10 minuten, en dan even snel het nieuws op internet kijken en emails checken. Wassen, thee zetten en Bea uit bed rammelen want zij heeft altijd de nodige aanmoediging nodig. Voor mij zijn meestal de binnenvallende zonnestralen al genoeg om er uit te komen.

Geen bijzondere plannen vandaag, het wordt een stranddag.
Eerst een ontbijt buiten de deur. Nieuw adresje en daar loopt een jongeman die de menukaart niet kent. Het is maar goed dat de tekst is voorzien van verklarende foto's want anders waren wij er niet uit gekomen, en dan hebben wij het over het bestellen van een america breakfast met gebakken eieren en bacon. Hoe makkelijk kan het zijn.
Ik heb geleerd dat als je wilt afrekenen je netjes vraagt "saya ingin bayar" oftewel "ik wil graag betalen".
De aangesproken dame zet een paar grote ogen op en benadert ons tafeltje. Ik herhaal mijn verzoek in mijn beste Behasa Indonesia. "Oohhh, you want the bill ! " . Teleurgesteld bevestig ik.
Je wilt hier wat Indonesisch spreken maar je goede bedoelingen worden vaak ondermijnd door het feit dat de Balinezen op hun beurt Engels willen praten. Het afrekenen gaat vlekkeloos, geschuif met bankbiljetten levert geen communicatie storingen op, cijfers worden door iedereen herkent.

Voor het avondeten kiezen wij een nog niet eerder bezocht restaurant, Ratatouille.
Hier is het gezellig dansen op muziek van een halve Nederlander op donderdagavond, vandaar dat wij zaterdagavond gaan. Je moet niet op een fatsoenlijk eettijdstip gaan, zo tussen 18.00 en 18.30u want dat zit er nog niemand. En zo geschiedde, wij zitten alleen in de zaak, maar krijgen nu wel alle aandacht van het personeel dat zich vooralsnog stierlijk loopt te vervelen.
Een blik op de kaart leert ons dat er een "Hollandse Hoek" is. Laten wij eens gek doen, wij bestellen andijviestamppot met gehaktbal, en hutspot met rookworst. Het leuke in de restaurants hier is dat ze na het opnemen nog even herhalen wat zij genoteerd hebben als bestelling. In dit geval gaat het nogal moeizaam. De tong breekt haast en het klinkt duidelijk anders dan op de kaart staat te lezen.
Maar het moet gezegd, datgene wat op tafel wordt gezet, smaakt heerlijk. Het is natuurlijk niet de juiste temperatuur voor stamppot (onzin eigenlijk) maar weer eens wat anders dan iets met rijst.

Het is rustig op Kampong Belanda, iedereen schijnt "buiten" te zijn. Wij gaan rustig zitten lezen op ons terras.

Geschreven door Beaenleoopreis