Dag 17 - van Mesa Verde NP naar Durango
Het is net na 07.00 uur. Vloeren om ons heen beginnen te kraken, de gasten om ons heen ontwaken en wij dus ook. Het is hier bijzonder gehorig en niet voor niets is er een stilte gebod tussen 22.00u en 07.00u, en de mensen houden zich daar keurig aan. In die periode niets te horen van gepraat, gestommel, gehijg en/of gezucht.
Zelf hebben wij de nacht zonder het voeren van een oorlog om het bezit van bedruimte of dekens kunnen doorbrengen.
Ik lees mijn verslag van gisteren nog eens na en zie dat ik het niet moet uploaden voordat ik de tekst nog eens check. De automatische woordvoorspeller die op de tablet zit, kan makkelijk zijn maar creëert ook woorden die je niet wilt.
Gisterenavond geprobeerd om via het internet tickets voor de trein van Durango naar Silverton te reserveren, maar alles zit al vol. Ik wilde dit nu eens niet al een half jaar vooraf vastleggen en gewoon de lust in een treinreisje en het weer ter plekke afwachten, en ja hoor, het gaat mis. Vanmiddag misschien even langs het station om te zien of er annuleringen zijn.
Wij worden regelmatig door het thuisfront aangespoord om te gaan klauteren, zoals dat in Mesa Verde kan, maar hoe mooi en leuk het ook moge zijn, dat zit er voor ons niet altijd in. Hangt ook erg af van de situatie ter plekke en de weersomstandigheden.
Eerst maar eens een ontbijtje kopen voor de lieve som van 23 dollar, en het is nog niet te pruimen ook; er is op het park ook geen andere mogelijkheid.
*
Mesa Verde (Groene Tafel) is het enige nationale park in de VS waar het niet om de natuur gaat maar om cultuur. Daarin ligt voor ons, als cultuurbarbaren al een uitdaging. Het gaat hier om de geschiedenis van haar vroegere bewoners. Indianen vestigden zich hier zo'n 1500 jaar geleden en bouwden op beschutte plekken rotswoningen. Omstreeks het einde van de 13e eeuw verlieten zij om onbekende redenen deze onderkomens.
Een aantal van die rotswoningen is te bezoeken, met of zonder gids.
De temperatuur is al weer tot ongeveer 30 grC opgelopen en wij besluiten om in ieder geval de belangrijkste woningen te gaan bekijken, tw Spruce Terrace en Cliff Palace.
Om Spruce Terrace (foto 1) van dichtbij te bekijken, moet je een hoogteverschil van 30 mtr verwerken. Dit lijkt eenvoudig maar het pad loopt vrij stijl naar beneden, het is warm en je zit op ca. 2100 mgr hoogte. Bea overziet de situatie en neemt plaats op een bankje in de schaduw, en terwijl ik naar beneden schuif, keuvelt zij met andere mensen die deze voetreis ook niet zien zitten.
Eenmaal beneden voeg ik mij tussen teveel toeristen op een te kleine plek. Iedereen wil overal op en in en sommige mensen verdwijnen zelfs door een opening van 40 bij 40 cm , via een ladder in een ondergrondse ruimte; daar blijkt verder niets te zien. Het is wel bijzonder om deze bouwsels van dichtbij te zien.
Boven is het uithijgen, een paar slokken water en weer verder.
Cliff Palace (foto 2) is een ander verhaal. Bij een uitzichtpunt, waarbij je deze rotswoningen uitstekend kunt zien, staat al een groep toeristen te wachten om met een gids de afdaling te gaan maken.
De gids maakt deze mensen duidelijk dat er 100 ongelijke traptreden zijn, dat deze niet allemaal zijn voorzien van een leuning , dat er 4 houten ladders in het klimschema zijn opgenomen, en dat mensen met kwalen aan hart, enkels, knieën, heupen en wat nog meer, zich ernstig moeten afvragen of deelname aan deze tocht wel verantwoord is. Dit aangehoord hebbende, weten wij zeker dat er door ons niet geklauterd gaat worden.
Wij rijden nog een paar bewegwijzerde rondjes door het park, vinden het allemaal niet zo opwindend en houden het na een paar uur voor gezien.
Voor de natuur hoef je hier normaliter al niet te zijn, komt nog bij dat er blijkbaar een paar jaar geleden een bosbrand heeft gewoed. Grote stukken van het park worden nu ontsierd door zwarte staken, ooit bomen. De vergezichten vanaf 2100 mtr zijn natuurlijk wel fraai (foto 3).
Op naar Durango (foto 4) waar wij toch nog een poging willen doen om voor de dag van morgen, treinkaartjes voor de rit naar Silverton te bemachtigen.
Die blijken tot onze blijde verrassing nog ruim voorradig, dit in tegenstelling tot de info die op de website te vinden was. De dame van de kaartjes begreep het ook allemaal niet.
Wij blij de deur uit en wij glippen de Diamand Belle Saloon binnen, onderdeel van het Strater Hotel, om dit succes met enkele pinten te vieren.
Op internet heb ik eerder al over deze saloon gelezen en er wordt regelmatig op de "honky tonk piano" gespeeld, ook vanavond, blijkt bij navraag en wel door niemand minder dan Terry Hartzel.
Aangezien je er ook wat kunt eten, wij snel naar ons hotel om in te checken en op te frissen.
Wij bezetten later net op tijd de laatste, beschikbare tafel en genieten van de muziek, het eten en de sfeer (foto 5 en 6).

Geschreven door Beaenleoopreis