Een stralende dag, mooi om weer eens op stap te gaan. De auto van Gusti heeft airconditioning dus dat gaan wij wel overleven.
Eerst gaan wij naar Tanah Lot, want hoe vroeger je daar bent, hoe rustiger. Deze tempel in zee trekt grote hoeveelheden toeristen, vooral tegen zonsondergang.

Pura Tanah Lot is een Balinese tempel aan de zuid-westkust van Bali. Het ligt in zee boven op een rots.
Bij laag water is de tempel net wel of net niet met droge voeten te bereiken over een zanddam van zo'n twintig meter lang. De toegang is echter beperkt tot de eerste vijf meter van het mini eilandje. Op het toegankelijke deel is een 'grot' met een magische bron. Alhoewel de tempel in de zee ligt, komt er zoet water uit deze bron.
Tanah Lot is een van de drukst bezochte toeristische attracties op Bali, en de weg er naar toe is een moeizame. Heel veel verkeer en smalle wegen. Wij zijn 1 1/2 uur onderweg voordat wij eindelijk de nu al aardig gevulde parkeerplaats bereiken.
Wij worstelen ons tussen de souvenierskraampjes door en zien daar de tempel in volle glorie verschijnen.
Wij hebben het allemaal al een keer gezien, maar het uitzicht blijft wonderbaarlijk mooi.
Toeristen mogen gelukkig de tempel zelf niet beklimmen, dat zou op termijn het einde van deze tempel betekenen.
Wij maken de nodige foto's en druipen weer af. Het is ook letterlijk druipen, want het is heel erg warm, de shirtjes zijn nu al aardig doorweekt.

Tijd voor koffie en die halen wij voor de verandering bij Starbucks. Heerlijk baķkie, zeker in vergelijking met Bali-koffie.

Gusti leidt ons via fraaie binnenwegen naar onze volgende stop, Puri Anyar Kerambitan.
Eigenlijk moet ik zeggen, het mysterie van Puri Anyar Kerambitan.
Het is een voormalig koninklijk paleis, wat overduidelijk betere tijden heeft gekend. Wanneer je op internet informatie zoekt dan krijg je de indruk dat dit paleis nog druk wordt bezocht. Wij zijn hier vorig jaar geweest en nu dan weer, maar beide keren is het hier doodstil, behoudens een koppel "zingende" honden.
Wij zijn op zoek naar de koning, die hier met zijn tweelingbroer zou moeten wonen. Vorig jaar was hij boodschappen doen en nu wordt ons verteld dat hij is overleden. Waar zijn tweelingbroer huist, weet de enkeling die wij hier tegenkomen, ons niet te vertellen.
Jammer, want ik heb gelezen dat beide oude heren nog een woordje Nederlands spraken en een rondleiding verzorgden. Dat is dus verleden tijd.
Hij is toch leuk om hier rond te lopen en de bewijzen van een rijk verleden nog te kunnen zien. Wij zien foto's van ontmoetingen met oa de sjah van Perzië, David Bowie en Soekarno.

Ineens horen wij iemand met een stok op een houten vloer slaan. In een gebouwtje blijkt een oude vrouw op bed te liggen. Wij durven daar natuurlijk niet zomaar binnen te lopen. Wij vragen aan twee Balinezen, wie daar ligt. Het blijkt de vrouw van de overleden koning te zijn.
Zij leiden ons met een brede glimlach de kamer in. Wat wij zien is weinig koninklijk. Een oude, broodmagere, vervuilde vrouw die daar langzaam dood ligt te gaan.
Via gids Gusti proberen wij nog wat informatie los te krijgen, maar dat lukt niet. Ik krijg de indruk dat Gusti niet alles wil vertalen, dat hij zich schaamt voor de omstandigheden waarin wij deze vrouw treffen. Hij vertelt iets later wel dat de gemiddelde Balinees zijn ouderen beter verzorgd dan deze rijke familie.

Wij vervolgen onze weg richting het noorden, naar de rijstvelden van Jatiluwih.
Naar mate de tijd vordert, worden de luchten dreigender. En ja hoor, de eerste druppels vallen.
Inmiddels zijn wij bij ons lunchadres aangekomen. Enkele lieftallige dames spoeden zich, voorzien van paraplu, richting onze auto. Het hoost nu, dus deze service is meer dan welkom.
Wij zitten redelijk hoog in de bergen, dus het is hier behoorlijk frisser, zeker wanneer de zon het laat afweten. De kok heeft zijn kwaliteiten helaas in de kampong laten liggen, want het eten was niet lekker.

Wij hebben nog een tempelcomplex op het programma staan, Pura Luhur Batukaru.
Wij weten van ons bezoek van vorige jaar, dat dit complex niet zo goed wordt onderhouden en de paden vol met alg en mos zaten. Nu het zo geregend heeft, lijkt het ons wat glibberig om daar rond te gaan dolen. Dit schuiven wij door naar 2019.

Gusti weet nog wel enkele binnenwegen richting Sanur. Zo gezegd, zo gedaan. Dit gaat al snel fout, want een gekozen weg houdt op te bestaan. Er is een deel weggespoeld, waarschijnlijk een brug. Aan de andere kant van het gat gaat de weg verder. Terug is de enige oplossing. Er leiden gelukkig meer wegen naar Sanur, dus geen probleem.

Loopeenden hadden wij nog niet gezien, maar deze laten zich nu ook ineens zien. Een leuke fotostop. Wij willen ze het liefst in een parade zien, op weg naar de sawah's, maar dat zit er nu niet in. Hun werkdag zit er op.Volgende keer misschien.
In een kraampje langs de weg trakteert Gusti ons op een soort crepe met vanille. Onze magen zijn vandaag niet in topvorm dus wij nemen voor de veiligheid maar een klein hapje.
Smaakte best.

Inmiddels zitten wij dicht bij Sanur en belanden wij weer in het drukke, dagelijkse verkeer. Dat levert af en toe leuke plaatjes op.
Tegen 17.00u rijden wij het terrein van ons hotel op en komt er een einde aan onze laatste dagtrip op Bali.

Gegeten bij: Tootsie
Het weer van vandaag: 31 grC - heel klein beetje wind - droog, in de bergen een uurtje regen.

Geschreven door Beaenleoopreis