Zitten wij daar rustig aan ons ontbijtje, komt onze gids Ateng het terrein oplopen. Wij vragen ons af wat hij komt doen. Blijkt dat wij vandaag de laatste tour hebben en niet morgen. Soms heb je geen benul meer van de dag waarop je hier leeft, eigenlijk wel goed, maar nu even niet want wij moeten ons toch nog reisvaardig maken.

Eerst pikken wij wat lekkernijen op bij een warme bakker in Denpasar. Kleefrijst met kruiden in een bananenblad, pasteitjes met een soort loempia vulling en een kneedbal van zoete aardappel.
"Voor bij de koffie" zegt Ateng, nou, die koffie moet nog komen. Het dient uiteindelijk meer als lunch en het is ook nog lekker. Wel aardig dat hij trakteert.

De tempel van de dag is de Pura Taman Ayun, de staatstempel van het oude koninkrijk Mengwi.
Wij rijden door een gebied waar veel rijst wordt verbouwd, maar de grond is op bepaalde plaatsen ook erg geschikt voor het maken van dakpannen en bakstenen. Je ziet hier overal opgestapelde dakpannen, genoeg keus.
Maar wij komen voor het tempelcomplex, in de 17e eeuw opgericht door de vorst van Mengwi.
Door de gracht die er omheen is aangebracht, lijkt het op een parkachtig heiligdom op een eiland. Taman betekent tuin, dus dat verklaart de naam dan weer een beetje.
Alles wat je hier ziet, heeft een betekenis maar het voert te ver om dat hier allemaal te omschrijven.

Het is vandaag behoorlijk warm en wij zijn dan ook blij dat wij een museum in kunnen. Wij komen echter van de "koude" kermis thuis want eenmaal het Ogoh Ogoh museum binnen, gutst het zweet van het lijf.
Wij zijn helemaal geen museum-mensen maar sommige musea zijn leuk om te doen en je krijgt geen platvoeten van het langdurige rondlopen. Dit is heel overzichtelijk.
Ogoh Ogoh is een festijn waarbij iedere wijk één of meer monsterlijke beelden maakt en daarmee in een soort carnavalsoptocht door de straten trekt. Het gaat gepaard met veel lawaai en het doel is om alle boze geesten van het eiland te verjagen.
De andere dag is het Nyepi, dag van de stilte. Iedereen wordt geacht binnen te blijven en geen lawaai of licht te maken. Zelfs de vliegvelden zijn gesloten.
Het enige wat overvliegt, zo geloven de mensen hier, zijn de verjaagde, boze geesten. Die zien een stil, donker, en ogenschijnlijk verlaten eiland en vliegen voorbij.
De beelden zijn angstaanjagend, je moet ze in ieder geval niet 's nachts aan het voeteneind hebben.

In 1946 bracht vrijheidsstrijder I Gusti Ngurah Rai al zijn manschappen samen om te proberen de Nederlandse bezetters de finale slag toe te brengen, echter, het was een verloren strijd tegen de veel beter bewapende Nederlanders. Bij Marga vond de laatste slag plaats, waarbij de Balinese verzetsstrijders weigerden zich over te geven en allen tijdens een zelfmoordaanval sneuvelden.
Het Margarana monument bestaat uit een mooi aangelegd park waarin een muur met de namen van alle omgekomen strijders en aanvullend alle andere verzetshelden die hier begraven liggen. Er is ook een graf van Tuan Overste Termeulen, blijkbaar een belangrijke Nederlander die aan de kant van de Balinezen mee vocht.
Er zijn in totaal 1372 graven. Indrukwekkend, zoals alle oorlogsgraven indrukwekkend zijn.
Verzameld bewijs van ellende, veroorzaakt door nietsontziende machtswellustelingen en hun gevolg.

Wij hebben nog wat tijd over en besluiten naar het irrigatie museum Subak in Tabanan te gaan. Het was tijdens een eerder bezoek gesloten, maar nu niet. Jammer, want wat ons betreft mag het definitief gesloten worden. Het is opgezet in een kleine ruimte, een slechte verlichting waardoor je verklarende teksten niet kunt lezen, smerige glasplaten en spinnenwebben in maquettes, een aanfluiting.
Vorig jaar zijn er ca 5000 bezoekers geweest, die moeten hetzelfde ervaren hebben.

Om 16.00 u zijn wij terug in Kampong Belanda (Taman Agung) en nemen wij afscheid van gids Ateng Letwar.

Geschreven door Beaenleoopreis