Ondanks het feit dat ons hotel aan de drukke, doorgaande kustweg ligt, hebben wij goed geslapen. Els en Herman zijn vanochtend al héél erg vroeg opgestaan om dolfijnen te spotten. Voor ons is dat allemaal veel te vroeg, en je moet maar afwachten of de flippers zich laten zien. In dit geval zijn ze allemaal naar E &H komen kijken.

Na een gezamelijk ontbijtje hijsen wij ons weer in de bolide van Gusti.
Wij zijn op weg naar de Boedhistische tempel Brahma Vihara Arama.
Je verwacht dat deze grootste Boedhistische tempel van Bali, al behoorlijk wat jaartjes oud is, maar het complex is pas in 1970 gebouwd. Op het 1 ha grote complex zijn veel meditatieruimten, bibliotheken, mooie tuinen én een mini replica van de Borobudur te zien. Kijk, die hebben wij dit keer op Java niet bezocht en die krijgen wij dan nu alsnog voor de kiezen.
Een mooi complex en wij treffen het, want normaliter komen hier veel toeristen, nu even niet.
Wel probeert een enkele toeriste je te weerhouden van een mooi plaatje door uitgebreid te poseren in 49 standjes, en ze was nog niet eens een Japanse.
Verplicht voorzien van sarongs lopen wij over het terrein en bestijgen de vele trappetjes. Dit alles in de bloedhitte, je moet er iets voor over hebben.
Volgens Gusti staat het Boedhisme erg dicht bij het Hindoeïsme. De diepere betekenis van al die beelden, stoepa's en altaren interesseren ons wat minder, wij komen meer voor het totaalplaatje en dat is zeer fraai.

Door naar de zwavelbaden / warmwaterbaden Permandian Air Panas. Deze heetwaterbron ligt op een mooie plek in de bergen. Het zwavelhoudende water schijnt goed te zijn voor je huidje maar minder goed voor de longen. Blijkbaar wordt aangeraden er niet langer dan 10 minuten in te zitten. Wel oude zwemkleding en zeep meenemen, want de gele kleur gaat niet meer uit de zwemkleding, en zeep heb je nodig om niet de gele dag naar rotte eieren te ruiken. Nu maar hopen dat je als badgast niet per ongeluk een hapje van dat water naar binnen krijgt.
Ik overdrijf een beetje en de lucht die er hangt, valt mee. Wij maken gebruik van het aanwezige restaurantje voor het aanvullen van ons vochtgehalte, want dat heeft een te laag punt bereikt.

De route naar Belimbing gaat door de bergen, langs prachtige valleien met schitterende sawah's en door leuke dorpjes. Wij komen ogen te kort om al die natuurpracht in ons op te nemen. Belimbing is één van de mooiste lokaties om sawah's te bekijken.
Pujungan is daar een van de mooiste en meest opgeruimde dorpen die ik heb gezien op Bali.

Voor de lunch stoppen wij bij Warung Sara Wisata in Belimbing. Hier zien wij ook vliegende honden die gek zijn op coca cola, raar maar waar. Omdat honden meestal slim zijn, vraag ik mij af waarom zij daar blijven hangen. Blijkbaar laten de honden, hoog in een boom, zich vallen om vaart te maken, dan kunnen zij pas gaan vliegen. Mensen hangen ze daarom erg laag in een struik en dan blijven ze daar. Ik zou mij laten vallen en dan in een hoge boom klimmen. Zo slim zijn ze toch ook weer niet.
Vanaf het terras hebben wij een bijzonder mooi zicht op sawah's met aan de horizon de Bali Zee. Mooier kan haast niet, ook al omdat het zonnetje helpt.

Het wordt tijd voor de terugtocht naar Sanur. Dat is nog ongeveer drie uren rijden. Deze ritjes vervelen niet zo gauw want je ziet onderweg van alles. Zeker wat de mensen zoal vervoeren in hun auto en op de scooter. Aantal keren gezien dat moeders, achterop gezeten, een baby vasthouden. Meestal zit er dan voorop, tussen Pa en het stuur, nog een kleine nazaat. Je houdt je hart vast.

Gusti zet ons weer veilig voor de deur af. Het zijn twee mooie, afwisselende en gezellige dagen geweest.
Wij lopen de lobby in en worden al van een afstandje door de piepjonge receptionist begroet met "welcome back Mr. Herman and Mr. Leo", terwijl hij de kamersleutels al in zijn hand heeft. Zijn wij nu de grootste tipgevers of gewoon de meest aardige Belanda's? Wat een geheugen!

Het strand heeft inmiddels een metamorfose ondergaan. Het is nu een kruising tussen een avondmarkt en festivalterrein. Het ziet er erg gezellig uit, alleen de muzieksoort is de onze niet. Veel heavy metal en dan niet al te best. Meest storende factor zijn de keiharde bastonen die tot in de wijde omtrek de ramen doen trillen. In ons hotel hoor je de kunstgebitten rammelen in de glazen.
Morgen is de tweede en laatste dag van dit festival en kunnen alle mensen die nu ontregeld zijn, weer tot rust komen en dankbaar zijn dat ze in dit weelderige oord hun tijd mogen doorbrengen.

Geschreven door Beaenleoopreis