Het bruiloftfeest was gisteravond om ongeveer 22.15 u afgelopen, dus daar mogen wij niet over klagen. De keiharde muziek beëindigd en dus geen trillend bed en raam meer.
Na een goede nachtrust blazen wij op onze manier de dag nieuw leven in. Nou ja, leven is een groot woord in deze.
Net als thuis wordt de ochtend gebruikt om rustig wakker te worden, krantje en emails te lezen en na te denken hoe wij de rest van de dag gaan doorbrengen. Dat kan nog knap ingewikkeld zijn. Een agenda is hier gelukkig niet nodig.

Net op het moment dat ik mij bedenk dat ik nog geen enkele schoonmaker op het strand heb gezien, schiet er uit het niets een grashark tussen onze strandbedjes. De mannen van het hotel verwijderen wat bladeren en takken tussen de ligbedjes, stoelen en tafels, maar de rest van het strand blijft voorzien van zwerfvuil. Meer tipgeld is waarschijnlijk nodig, maar genoeg is genoeg.

Blijkbaar hebben wij met ons verhaal over de glazen brug anderen er toe bewogen om hun activiteiten-agenda aan te vullen. Enkelen uit onze omgeving gaan zien wat zij er van gaan vinden. Het onderwijzersechtpaar dat wij eerder hiertoe hebben bewogen, hebben wij nog niet teruggezien.
Bea krijgt van hotelgast Joke het aanbod om vandaag haar huurfiets te gebruiken. Dat is wel even schrikken want Bea heeft een luierdag in haar planning. Joke gaat over de glazen brug wandelen dus misschien hebben wij deze fiets voor de rest van onze vakantie ter beschikking.
Dit grapje rangschik ik in de categorieën "flauw" en "herhaald", vergeef mij.
Bea kijkt nog enigszins beduusd uit haar ogen en wij spreken af om eerst de ochtend rustig volgens schema af te wikkelen.

Dáááár gaat ze..🎶...op de fiets dan, en zoals te doen gebruikelijk valt het fietsen allemaal erg mee en wordt het na enige tijd zelfs leuk gevonden.
Wij gaan de nieuw aangelegde haven bekijken. Tot voor kort bood het ter plaatse het bekende Indonesische, ogenschijnlijk ongeorganiseerde tafreel.
Veel toeristen en verkooppunten voor eten, drinken, kleding en tickets voor overtochten naar één van de eilanden. Je moest door het water waden voordat je op een boot kon klauteren. Terwijl je zelf een versnapering nuttigde op het strand, kon je genieten van alle bedrijvigheid om je heen.
Daar blijkt nog nauwelijks iets van over. Veel kraampjes zijn verdwenen en bij de resterende is nauwelijks activiteit. In feite ligt de nieuwe haven 500 mtr verderop, dus die oude plek is als handelsplek ten dode opgeschreven.
Er ligt nu een mooie haven met een blinkende vertrek- en aankomsthal. Er omheen zijn ruime parkeerplaatsen aangelegd en de toerist wordt daar voor de deur afgezet.
Het is allemaal véél georganiseerder, maar daardoor ook minder aantrekkelijk voor de toeschouwer. Er is weer een leuk schouwspel verdwenen.

Wij fietsen in alle rust terug langs de zee naar Sanur. Het is vandaag erg benauwd dus tijd om weer wat vocht tot het lijf toe te laten.
Wij zijn net op tijd terug op het strand om te zien dat er een kinderwagen naast mijn bedje wordt geposteerd. "Heeft u er bezwaar tegen?" vraagt de jongedame, niet wetende dat
dat ik allergisch ben voor huilende baby's of dreinend jong. "Nee hoor, zolang ze maar niet huilt!" beweer ik in mijn alleraardigste modus. Het blijkt een zeer rustig kind te zijn.

De avond valt in Sanur en álle uitgewaaierde hotelgasten zijn weer veilig terug.
De geleende fiets wordt dus weer teruggegeven.

Geschreven door Beaenleoopreis