Een blik naar buiten leert dat de zon voorlopig nog niet wakker is. Het is 07.00u dus wij draaien ons nog maar een keer om.
Als de zon toch nog in vol ornaat verschijnt, blijkt onze vrees voor een regendag ongegrond, het is weer voor een stranddag.
Eerst moet er nog een vuiltje worden weggewerkt; het lijkt er op dat ons "nieuwe" fietsslot ook de pijp aan Maarten heeft gegeven, dus op naar Hardys voor een ander slot. Helaas niet te vinden maar wel een busje WD40, een wonderolie voor uitwendig gebruik voor de aanpak van een heel arsenaal problemen.
Slot ingespoten en mirakels, het doet het weer. Gelijk zowat alle draaiende delen van de fietsen ingespoten en die rijden nu als een zonnetje.

Toevalligerwijs komen wij er achter dat het etentje bij Lonny's (voormalig tv-kok), dat wij al vanuit Nederland hadden geboekt ten gelegenheid van de verjaardagen van Els en Bea, niet kan doorgaan omdat Lonny aan het verbouwen is geslagen.
Waarom zou je mensen die gereserveerd hebben, waarschuwen niet waar, adoe jòh.....
Duizend en één excuses natuurlijk, maar daar kopen wij niet zoveel voor. Gelukkig komen wij er nu achter en niet na een taxi-rit van een uur. Nu maar een alternatief gaan zoeken.

Na een bakkie gedaan te hebben, sluipen wij het strand op. Sluipen, omdat wij anders weer worden "lastig" gevallen worden dames die kleding aan de man willen brengen. Wij racen over de crematieplaats, om de restanten van lijkverbrandingen heen, naar een gat in een muur die toegang verschaft tot het strand.
Wij betalen weer de 50.000 roepie en zoeken een ligplaats met de broodnodige parasol. In de volle zon hou je het hier echt niet lang uit.
Er hangt een relaxed sfeertje, een man zit in zee rustig zijn longen van nicotine te voorzien, begeleid door getokkel op een signaalgroene gitaar door iemand die met zijn stem probeert een zaag na te doen.

Lunchen doen wij weer bij de warung bij de crematieplaats waar wij natuurlijk nu wel de dames van de kleding op onze nek krijgen. Ach ja, hoort er allemaal bij en ze zijn best aardig. Bea wordt vanwege de muggenbeten door hen ingesmeerd met een vreemd goedje met een sterke vicks-lucht. Wie weet helpt het.
Inmiddels zijn Marlies en Ron Marijnissen (Ron is een neef van Rob Zeverboom, onze oude buurman) aangeschoven en wij praten wat bij. Zij zitten al jaren ieder jaar ca. 2 maanden in Sanur. Ron is een komisch figuur en Marlies ratelt aan één stuk door. Aangezien gezelligheid geen tijd kent, loopt de lunch behoorlijk uit en wij hangen daarna nog maar een uurtje op het strand.

Wij stappen 's avonds op de fiets en gaan op zoek naar een restaurant en belanden bij Apa Kabar.
Opvallend is dat veel restaurants niet of nauwelijks klanten hebben. Het is wel laagseizoen, waar dit is wel erg stil.

Morgen hebben wij onze eerste dagexcursie richting Tabanan en omgeving.

Geschreven door Beaenleoopreis