Het zijn wat lome dagen. Te warm om inspannende activiteiten te ondernemen, niet dat wij dat van plan waren, maar toch.
Wij zijn duidelijk niet de enigen die weinig uitvoeren, het merendeel van de resterende OBI-mensen ligt te slapen op het strand. Het overbruggen van de afstanden tussen kamer, strandbed en koffie-/eettent vergt met deze temperaturen natuurlijk behoorlijk wat energie.
Het valt ons op dat er aanzienlijk veel 80-plussers aan het overwinteren zijn, OBI-mensen zijn in de minderheid. De een is nog vitaal, anderen vallen in de categorieen museumstuk, te renoveren museumstuk of niet meer te renoveren museumstuk. Los van het feit in welke categorie men valt, het is toch knap dat ze hier rondlopen cq -schuivelen.
Regelmatig zien wij ook oude mannen die een veel jongere Balinese aan de haak hebben geslagen, althans dat denken zij want ik denk eerder dat het andersom is. Die oudere heren zijn hier met hun relatief dikke bankrekening zeer welvarend, en dus een mooie prooi voor jongedames die niet schrikken van een paar rimpels, verschrompelde tatoo's en vetrollen meer of minder. Een enkeling loopt zelfs met een klein kind rond, dus de (jonge-)heren zijn daartoe ook nog in staat.

Inmiddels zijn er meer Australiers dan Nederlanders en zij zijn redelijk duidelijk te herkennen aan de tattoo's en te grote omvang. Daarnaast spreken zij met een vrijwel onverstaanbaar accent en zijn behoorlijk onbehouwen, zitten om 10.00u al aan het bier en houden met vrijwel niemand rekening. Iemand zij dat je ze net zo moet behandelen als Duitsers, ook een grote mond geven en dan binden ze in. Als zo'n getatoeerde vetlobbes voor mij staat, denk ik toch dat het verstandiger is om mij tactisch terug te trekken. Ze zitten gelukkig niet allemaal in ons hotel en bovendien heeft het hotel zijn eigen strandstoelen, dus wij hebben er weinig last van, het valt alleen op.

De eerste OBI-mensen zijn inmiddels weer naar huis, en de komende dagen reizen er steeds meer af richting het vaderland.
Er is een soort afscheidsdiner georganiseerd en wij schuiven daar aan. Gelukkig beperkt het zich tot een korte toespraak, eten en daarna wat muziek. Tantie Lien komt om de hoek kijken dus dames van Indische afkomst of die lang in Indonesie hebben gewoond, hebben een heerlijk avondje. Wij genieten mee, ook al slaat het dansgedeelte minder bij mij aan.

Terug naar het strandleven. Wat ik altijd wel leuk vond van eerdere strandvakanties is dat je op het strand nog wel eens kon genieten van de broekjes in de branding. Met het overwinteren wordt dit een iets andere ervaring. De broekjes zijn vervangen door broeken.
Ach, ook dit uitzicht went na een paar weken.

Geschreven door Beaenleoopreis