De grootste natuurramp in ons land sinds mensenheugnis, en net daar en nu planden wij reeds maanden vooraf onze fietsreis, netjes in het binnenland en zo coronaproof mogelijk.
Natuurlijk hebben we getwijfeld en die twijfel zullen we de hele reis met ons meedragen denk ik.
Op sociale media, in fietsreisgroepen wordt er hevig op los gediscussieerd, of nu in Wallonië gaan fietsen well of not done is. Beide kampen brengen goede argumenten aan, wat onze beslissing er niet op vergemakkelijkt.
Maar we hebben dus besloten toch te vertrekken, niet als ramptoerist, en bereid om een handje toe te steken waar dat kan op de plaatsen waar we logeren.
Van de meeste adressen hebben we ondertussen bericht gekregen dat we welkom zijn, en van grote stukken van onze route weten we ook al dat die OK is.
Ongetwijfeld zullen we hier en daar onze route moeten aanpassen en we hopen zo weinig mogelijk te worden geconfronteerd met ellende. We staan ook zeker open om waar het kan ons steentje bij te dragen aan het opruimen van de ravage die het water achter zich liet.
We hebben nog een leuke meevaller, in de vorm van een collega vakantiefietser die reeds enkele dagen geleden is gestart aan dezelfde route. Door hem te volgen kunnen we al wat vooraf anticiperen op eventuele problemen.
En toch kijken we er naar uit, en geef ik nog graag mee dat ik onze fietsreis een betere bijdrage vind aan het oplossen van het klimaatprobleem dat oorzaak nr 1 is van de rampspoed in Wallonië, dan alle vliegtuigreizen die onbezonnen verder gaan.
Geschreven door Lucienne